De Tweede Ronde. Jaargang 26

[p. 33]

Drie gedichten
Leo Dooper

Een vleugje dorp

Een dorp waaraan de stilte kleeft,
waar dood en leven even ongelukkig zijn
als elders, heeft voor wat onbespreekbaar is
geen woorden nodig.

In het café bloeien als bloemen in de lentezon
dames uit de vrije sector. Men fluistert over wie
aflijvig is of zojuist het leven heeft gelaten.

Hoe mooi de diepe gleuf tussen borsten
waaraan de dorpsgek het Herenrecht ontleent.
Waarnemen loopt met denken over straat, heeft
niets van doen met elke ademtocht die zich
herhalen kan op één na.

Men lost gedachten over anderen op in zoutzuur.
Het dorp staat met zijn ego aan de rand
van een vulkaan.

De flessen in het wijnrek weten:
de dag lijkt langer dan hij is.

[p. 34]

Tweeluik

1

Zij houdt het Noorderlicht
bij haar gezicht.
Een raster couperose zet
neuspunt op een digitale foto.

Vroeger tatoeëert herinneringen
op haar buik, uit brabbeltaal kruipt nu.
Ze leeft in geleende tijd, betaalt aan het
verleden hoge rente.

Haar armen rusten op het schemeruur,
de dag ter ziele gaand, zoekt toevlucht
in haar schoot.

Wie haar bereiken wil stuit
op haar achterhoofd. Van elke foto
wist zij haar gezicht om in de lege plek
zichzelf te herkennen.

Nu zij zich verre houdt
van roddels over haar bestaan
verdwijnt zij in het niets waardoor
haar zelfbeeld onherkenbaar is voor anderen.

[p. 35]

2

Hij spit herinneringen uit de kleigrond
van zijn denken, zoekt in wensdromen zijn houding
naar anderen.

Sinds zijn hoofd naar anderen haakt,
onherkenbaar voor familieleden, mengt hij
grootspraak door de wijn, verzuurd door wachten
op de smaaktest. Uit zijn mond druipt speeksel op
genegenheid voor tegenstanders van de Romantiek
in de schilderkunst.

Hij geeft de bloemen op zijn overhemd
driemaal daags lauw water, schuifelt
over het trottoir in
scherven overleven.

Capitulatie

Nu het gezicht de groeven toont
van een verloren handgemeen met denken
over anderen, spreekt het de taal der overwonnenen,
zijn bevriende vijanden een leugen waard.

Wie na verlies een weerwoord zoekt,
hoort slechts het ruisen van de wind,
verwacht achterklap door kieren
in de voordeur.

Na deze slag het strijdtoneel ontdaan van sporen
duidend op geweld. Men neemt zijn hoofd niet
af voor onbekenden, groet de stilte
in zichzelf.