De Tweede Ronde. Jaargang 26

[p. 171]

Drie gedichten
Michail Lermontov
(Vertaling Kees Jiskoot)

Voorspelling

Een jaar komt, een voor Rusland donker jaar,
waarin de kroon zal rollen van de tsaar,
het grauw vergeet hoe het hem heeft vergood
en veler spijs bestaat uit bloed en dood,
dat kind noch vrouw beschermd wordt door een wet
die listig buiten werking is gezet,
uit halfvergane lichamen de pest
gaat waren door het treurige gewest,
uit hutten mensen nodend met haar doek,^*
dat honger toeslaat in de armenhoek,
rivieren tinten krijgen rood als vuur:
die dag verschijnt een machtige figuur,
en u herkent hem - en begrijpt heel goed
waar zijn gevlamde mes toe dienen moet;
en wee u, wee! - uw traan, uw jammerklacht
is iets waar hij alleen nog maar om lacht;
aan hem is alles ijzig, somber als
zijn jas, compleet met trots gestrekte hals.

* De doek verwijst naar de (hoofd)doek waarmee bij een rondedans een vrouw een partner ten dans noodt. (Vert.)

Предсказание

Настанет год, России черный год,
Когда царей корона упадет;
Забудет чернь к ним прежнюю любовь,
И пища многих будет смерть и кровъ;
Когда детей, когда невинных жен
Низвергнуты не защитит закон;
Когда чума от смрадных, мертвых тел
Начнет бродить среди печальных сел,
Чтобы платком из хижин вызывать.
И станет глад сей бедный край терзать;
И зарево окрасит волны рек:
В тот день явится мощный человек,
И ты его узнаешь - и поймешь,
Зачем в руке его булатный нож:
И горе для тебя! - твой плач, твой стон
Ему тогда покажется смешон;
И будет все ужасно, мрачно в нем,
Как плащ его с возвышенным челом.

[p. 172]

Aan een bekoorlijk meisje

Al spreekt dan ook de wereld schande
van ons onwettige verbond,
al rooft jou van familiebanden
het vooroordeel uit 's mensen mond, -
toch, voor geen afgod dezer aarde
buig ik mijn knieën idolaat,
precies als jij ontdek ik daarin
noch liefde, noch reusachtig kwaad.
Ik stort, als jij, me in de heisa,
vereer aan heersers er niet één,
verkeer met ezels en met wijzen,
ik leef voor 't eigen hart alleen;
leef doelloos, zorgeloos, ontspannen,
voor voorspoed doof, voor treurnis blind,
schud opgewekt de hand van mannen
die ik intussen walglijk vind!
We doen hun schimpen af met lachjes,
geen laster scheidt ons, krijgt ons klein;
geluk, zoveel als mooglijk, wacht ons,
zij zijn maar die ze wíllen zijn!

Прелестнице

Пускай ханжа глядит с презреньем
На беззаконный наш союз,
Пускай людским предубежденьем
Ты лишена семейных уз,
Но перед идолами света
Не гну колена я мои,
Как ты, не знаю в нем предмета
Ни сильной злобы, ни любви.
Как ты, кружусь в веселье шумном,
Не чту владыкой никого,
Делюся с умным и безумным,
Живу для сердца своего;
Живу без цели, беззаботно,
Для счастья глух, для горя нем,
И людям руки жму ожотно,
Хоть презираю их меж тем!..
Мы смехом брань их уничтожим,
Нас клеветы не разлучат;
Мы будем счастливы, как можем,
Они пусть будут, как хотят!

[p. 173]

[In gepeinzen wend ik naar het]

In gepeinzen wend ik naar het
zilveren sporenpaar de blik;
over jou, mijn snelle paardje,
en jouw flanken in zit ik.

Sporen kende men niet vroeger;
fier te paard de steppen op!
Met een dikke rijzweep joeg men
halfgetemde kleppers op.

De beschaving, voortgeschreden
evenwel van lieverlee,
bracht in plaats van 't ruw verleden
vindingen van elders mee;

heden zorgt men, geeft te bikken
en men spaart de paardenreet...
Vroeger sloeg men - heden prikt men!
Wat meer opbrengt? - God die 't weet!

[На серебряные шпоры]

На серебряные шпоры
Я в раздумии гляжу;
За тебя, скакун мой скорый,
За бока твои дрожу.

Наши предки их не знали
И, гарцуя средь степей,
Толстой плеткой погоняли
Недоезженных коней.

Но с успехом просвещенья,
Вместо грубой старины,
Введены изобретенья
Чужеземной стороны;

В наше время кормят, холют,
Берегут спинную честь...
Прежде били - нынче колют!
Что же выгодней? - Бог весть!