|
| |
| |
| |
Vertaalde poëzie
| |
| |
Twee gedichten
Bella Achmadoelina
(Vertaling Nina Targan Mouravi)
[Graag was ik vrouw geweest, en echtgenote,]
Graag was ik vrouw geweest, en echtgenote,
Het lijkt me een begeerlijke gewoonte,
Dat mocht niet, het is niks met mij geworden,
Zo heeft de hemel over mij besloten.
Behoed me telkens, o genadeloze,
Alziende voogd, voor zelfs een schijn van weelde,
Maar strek je wrede zorg niet tot dat tweetal,
Die meisjes daar, bekliederd met frambozen.
Zij scharrelden en lachten nog maar net, maar
Plots zie ik in hun blik mijn eigen weemoed,
Ik zoogde hen, ik deed wat iedereen doet,
Toch kregen zij venijn in plaats van nectar.
Zo onherstelbaar, wonderlijk en dreigend
Zijn zij getekend door ons samenhoren.
Is iemand als een witte raaf geboren,
Dan moet ze maar vooral geen kiekens krijgen.
Wit zijn is ongepast, en zwart - verouderd.
Zwart zijn is zo voorbij, en wit - oneindig.
Mijn schuld aan mensen wordt alleen maar kleiner,
Mijn schuld aan kinderen alleen maar groter.
| |
[Завидна мне извечная привычка]
Завидна мне извечная привычка
Быть женщиной и мужнею женою,
Но уж таков присмотр небес за мною,
Что ничего из этого не вышло.
Храни меня, прищур неумолимый,
В сохранности от всех благополучий,
Но обойди своей опекой жгучей
Двух девочек, замаранных малиной.
Ещё смеются, рыщут в листьях ягод,
И вдруг, как я, глядят с такой же грустью.
Хотела - мёдом, а вспоила - ядом.
В их лицах мета нашего единства.
Уж коль ворона белой уродится,
Не дай ей бог, чтоб были воронята.
Белеть - нелепо, а чернеть - не ново.
Чернеть - недолго, а белеть - безбрежно.
Всё более я пред людьми безгрешна,
Всё более я пред детьми виновна.
| |
| |
| |
[Mijn vrienden trekken weg, jaar in jaar uit,]
Mijn vrienden trekken weg, jaar in jaar uit,
Hun stappen sterven weg in stille straten.
Tevreden kijkt het donker door de ruit
Hoe, één voor één, mijn vrienden mij verlaten.
Zij zetten mij voor zaken aan de kant,
Hun huizen moeten zang en spel ontberen,
Alleen de danseresjes van Degas
Herschikken nog altijd hun blauwe veren.
Ik hoop dat hun het slapen niet vergaat,
Wat moet je 's nachts, alleen met nare dromen?
Hun ogen zijn vertroebeld door verraad,
't Is mij een raadsel hoe dat is gekomen.
O eenzaamheid, je hebt een hart van steen!
Je luistert niet - wat baat mij nu het smeken,
Wanneer je stalen passer om mij heen
Zo rigoureus die kille cirkel tekent.
Nu, roep me dan, beloon me, onderscheid
Je gunsteling, ik zal je gulheid prijzen,
Verschijnen voor de allerlaatste keer
Die dierbare gezichten - en verdwijnen.
| |
[По улице моей который год]
По улице моей который год
Звучат шаги - мои друзья уходят.
Друзей моих медлительный уход
Той темноте за окнами угоден.
Запущены моих друзей дела,
Нет в их домах ни музыки, ни пенья,
И лишь, как прежде, девочки Дега
Голубенькие оправляют перья.
Ну что ж, ну что ж, да не разбудит страх
Вас, беззащитных, среди этой ночи.
К предательству таинственная страсть,
Друзья мои, гуманит ваши очи.
О одиночество, как твой характер крут!
Посверкивая циркулем железным,
Как холодно ты замыкаешь круг,
Не внемля увереньям бесполезным.
Так призови меня и награди!
Твой баловень, обласканный тобою,
Утешусь, прислонясь к твоей груди,
Умоюсь твоей стужей голубою.
| |
| |
| |
[Vervolg Nederlands]
Mij aan je brede, koele borst gevlijd,
Zal ik me laven aan je sneeuw en ijzel.
'k Zal in je wouden op mijn tenen staan
En in precieze, langzame gebaren
Naar lommer reiken, ruiken eraan
En mijn verweesdheid als geluk ervaren.
In je concerten en je leeszaal, steeds
Door je serene waardigheid omgeven,
Laat ik - verlicht - degenen los die reeds
Gestorven zijn of tot op heden leven.
Ik weet dat ik bij jou de wijsheid vind,
Dat vorm en inhoud telkens zullen rijmen,
En de natuur komt bij me als een kind
Met al haar akkefietjes en geheimen.
En dan alleen, door tranen van weleer,
Door armoe, en verdriet, en oude pijnen.
| |
[Vervolg Russisch]
Дай встать на цыпочки в твоём лесу,
На том конце замедленного жеста,
Найти листву, и поднести к лицу,
И ощутить сиротство, как блаженство.
Даруй мне тишь твоих библиотек,
Твоих концертов строгие мотивы,
И - мудрая - я позабуду тех,
Кто умерли или доселе живы.
И я иознаю мудрость и печаль,
Свой тайный смысл доверят мне предметы,
Природа, прислонясь к моим плечам,
Объявит свои детские секреты.
И вот тогда - из слёз, из темноты,
Из бедного невежества былого
Друзей моих прекрасные черты
Появятся и растворятся снова.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd