De Tweede Ronde. Jaargang 26

[p. 81]

Twee gedichten
Rijk Schipper

Ringworm en duif

Bazielkruid heb ik aangevraagd,
alsof ik nog niet herstellen wil
van een etterende herinnering.

Ik begin de zon te begrijpen
die de schijn niet ophoudt, maar uitvaart
tegen het vallen van het westen.

Een glimlach als een stadsgezicht
keert het mij toe. Hoe kon ik vergeten
dat de aarde zijn ringen draagt?

Daar staat iemand te beredderen.
Door dubbele glazen blikt hij mij aan,
waarop ik luister naar een tekst

die ik door hem geschreven heb.
Ik doe mijn vensters open en knipoog
naar een duif op het ziekenhuis.

[p. 82]

Ver illud erat

(Vergilius, Georgica II 338)

Zolang het winter is
de aarde niet bewerken.
Komt daar ooit een einde aan?
Ik sta hier met een wijnstok
geklemd in mijn hand, en gis
vanwaar de wind zal waaien.

In het bos steekt het blad de
kop op. Het heeft klokken
gesneeuwd. Je bent ontloken
met het eerste licht en het vee.
Het voorjaar neem je mee
in de getrokken voren.

Geloof je het wel? Ga je mee?
Ik zing weer na een zee
vol ondergelopen sterren.
De vorm doorbroken en
hersteld. ‘Anything goes’
vermeld in margine.

Ik kon de tijd omkeren
maar heb hem vooruit gedraaid
om jou te confronteren
boven het klokgeluid
dat krullen heeft gezet
in de spijlen van je bed.

Nooit voor het eerst gezien,
maar tussen een rij van beelden
in een Italiaanse tuin.
Daaruit geklommen is
je huid doorschijnend, en aderen
stromen over je handen.