De Tweede Ronde. Jaargang 26

[p. 175]

De zee en de rots^*
Fjodor Tjoettsjev
(Vertaling Kees Jiskoot)

Rebellerend jankt en gilt hij,
raast en tiert en briest en bruist,
springen tot de sterren wil hij,
hoog, tot waar de stilte huist...
Is de hel soms losgebroken?
Kwam die borrelende pot
door gehennavuur tot koken,
vuur, door duivels aangestoken,
zó, dat onder boven wordt?

Brandingsgolven, watermuren
vallen als bezeten aan,
die met hees gekrijs, voortdurend,
ziedend op de rots af gaan, -
Maar sereen en zonder vreze
voor hun malligheden, trots,
roerloos, vorst'lijk opgerezen,
eeuwig als het Opperwezen,
sta jij daar, mijn reus, mijn rots!

* Dit gedicht schreef Tjoettsjev (1803-1873) naar aanleiding van de revolutionaire gebeurtenissen in West-Europa in 1848. ‘De zee’ is daarvan het symbool, terwijl ‘de rots’ het autocratische, onwankelbare Rusland verpersoonlijkt.

Море И Утес

И бунтует, и клокочет,
Хлещет, свищет, и ревет,
И до звезд допрянуть хочет,
До незыблемых высот...
Ад ли, адская ли сила
Под клокочущим котлом
Огнь геенский разложила -
И пучину взворотила
И поставила вверх дном?
Волн неистовых прибоем
Беспрерывно вал морской
С ревом, свистом, визгом, воем
Бьет в утес береговой,-
Но, спокойный и надменный,
Дурью волн не обуян,
Неподвижный, неизменный,
Мирозданью современный,
Ты стоишь, наш великан!

[p. 176]

[vervolg Nederlands]

Wéér, getergd door nederlagen,
springt de zee van onderop,
een fatale aanval wagend,
tegen jouw granietwand op.
Maar, jij rots, niet te bewegen,
hebt zijn stormaanval doorstaan,
hebt zijn golven kleingekregen -
Troebel schuim, omhooggestegen,
toont hun tanend woeden aan...

Sta dan pal, rots, fier en krachtig,
beid, hooguit, een volgend uur -
Vechten met jouw hiel, zo machtig,
mat de zee af op den duur...
Ooit, al stoeiend moegestreden,
is zijn slagkracht uitgewoed -
Uitgehuild, bereid tot vrede,
vlijt de zee zich weer beneden
rustig aan jouw reuzenvoet.

(1848)

[Vervolg Russisch]

И, озлобленные боем,
Как на приступ роковой,
Снова волны лезут с воем
На гранит громадный твой.
Но, о камень неизменный
Бурный натиск преломив,
Вал отбрызнул сокрушенный,
И клубится мутной пеной
Обессиленный порыв...
Стой же ты, утес могучий!
Обожди лишь час-другой -
Надоест волне гремучей
Воевать с твоей пятой...
Утомясь потехой злою,
Присмиреет вновь она -
И без вою, и без бою
Под гигантскою пятою
Вновь уляжется волна...

1848