De Tweede Ronde. Jaargang 26 (2005)

De Tweede Ronde. Jaargang 26

(2005)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 154]
Twee gedichten René DepestreGa naar voetnoot* (Vertaling René Smeets) Prelude (1) Ja, ik ben een ziedende zwarte Een neger die wortelt in de regenboog Mijn hart balt zich tot een vuist Om de valse goden in hun gezicht te slaan Aan het eind van mijn droefheid Groeien klauwen Ik blaas mijn duisternis op Tot duizend leeuwenochtenden De bliksem op jullie daken, dat ben ik! De wind die alles verscheurt, dat ben ik! Het virus dat niemand spaart, dat ben ik! Ik ben de krach van de beurs! Blijmoedig tekent mijn zon voor al uw plagen! Ik ben een klein meisje Dat op weg naar school Elke ochtend een waterval van wrok oversteekt! En zoals de zwarte dominee Die roert in de nog warme as van zijn kerk
Prélude (1) Oui je suis un nègre-tempête Un nègre racine-d'arc-en-ciel Mon coeur se serre comme un poing Pour frapper au visage les faux dieux Au bout de ma tristesse I y a des griffes qui poussent Je fais sauter mes ténèbres En mille matins de lions. La foudre sur vos toits, c'est moi! Le vent qui brise tout, c'est moi! Le virus qui ne pardonne pas, c'est moi! Les désastres à la Bourse, c'est moi! De bon coeur mon sopleil signe tous vos fléaux! Je suis une petite fille Qui traverse un torrent de fiel Chaque matin pour se rendre à l'école! Et tel le pasteur noir qui remue Les cendres encore vives de son église

[pagina 155]
[Vervolg Nederlands] Roer ik in de legendes van mijn leven Ik zal geen nieuwe tempel bouwen Ik blaas mijn angst op Ik laat mijn biologie exploderen Tot een regen van sterren op jullie hoofden Ik ben gekomen om jullie honden op te zetten Ik ben gekomen om jullie wrede wetten op te zetten Ik ga jullie gebeden jullie trucs jullie taboes Jullie blankemannenleugens op alcohol zetten! En de doornenkroon waar jullie zo trots op zijn Zet ik op de kop van mijn gedresseerde beer Beiden zullen wij in het volgende vliegtuig stappen Naar Londen Parijs Rome Madrid Lissabon Brussel Toronto Los Angeles Miami Kaapstad Sidney De wereld zal zien wat jullie hebben gedaan Met de man die weende onder de olijfbomen!
[Vervolg Frans] Je remue les légendes de ma vie Je ne bâtirai pas de nouveau temple Je fais sauter ma peur Je fais exploser ma biologie En pluie d'étoiles sur vos têtes Vos chiens je suis venu les empailler Je suis venu empailler vos lois féroces Je fais garder dans l'alcool vos prières Vos ruses vos tabous vos histoires de blancs! Et la couronne d'épines dont vous êtes si fiers Je la pose sur la tête de mon ours savant Tous les deux nous monterons Dansleprochain avion pour Londres Paris Rome Madrid Lissabon Bruxelles Toronto Los Angeles Miami Le Cap Sydney Le monde verra ce que vous avez fait De l'homme qui pleurait sous les oliviers!

[pagina 156]
Zwarte grondstof Toen het zweet van de Indiaan plots opdroogde door de zon Toen de goudkoorts de laatste druppel Indiaans bloed naar de markt liet lekken Tot er geen enkele Indiaan meer overbleef in de buurt van de goudmijnen Richtte men zich naar de spierenstroom van Afrika Voor de aflossing van de wanhoop Toen begon de rush naar de onuitputtelijke Schatkist van het zwarte vlees Toen begon de onstuitbare drang Naar het stralende zuiden van het zwarte lichaam En heel de aarde weerklonk van het gedreun van de houwelen In het dikke zwarte erts En het scheelde niet veel of de scheikundigen zochten enkel nog Naar middelen om een hoogwaardige legering te verkrijgen Met het zwarte metaal; of de dames droomden enkel nog Van keukengerei van Senegalese neger Van een theeservies In massief Antilliaans negertje Niet veel of de een of andere pastoor beloofde Zijn parochie een in de welluidendheid Van zwart bloed gegoten klok
Minerai noir Quand la sueur de l'indien se trouva brusquement tarie par le soleil Quand la frénésie de l'or draina au marché la dernière goutte de sang indien De sorte qu'il ne resta plus un seul indien aux alentours des mines d'or On se tourna vers le fleuve musculaire de l'Afrique Pour assurer la relève du désespoir Alors commença la ruée vers l'inépuisable Trésorerie dela chair noire Alors commença la bousculade échevelée Vers le rayonnant midi du corps noir Et toute la terre retentit du vacarme des pioches Dans l'épaisseur du minerai noir Et tout juste si des chimistes ne pensèrent Aux moyens d'obtenir quelque alliage précieux Avec le métal noir tout juste si des dames ne Rêvèrent d'une batterie de cuisine En nègre de Sénégal d'un service à thé En massif négrillon des Antilles Tout juste si quelque curé Ne promit à sa paroisse Une cloche coulée dans la sonorité du sang noir

[pagina 157]
[Vervolg Nederlands] Of een brave Kerstman Dacht voor zijn jaarlijks bezoek Alleen maar aan soldaatjes van zwart lood Of een dappere kapitein scherpte Zijn zwaard in mineraal ebbenhout De hele aarde weerklonk van het schokken van de boormachines In de ingewanden van mijn ras In de gespierde bedding van de zwarte man Eeuwen lang al duurt de ontginning Van de wonderen van dit ras O metaallagen van mijn volk Onuitputtelijke grondstof van menselijke dauw Hoeveel piraten hebben met hun wapens De donkere diepten van jouw vlees verkend Hoeveel boekaniers hebben zich een weg gebaand Door de begroeide schoonheid van jouw helder lichaam Je levensjaren bedelvend onder dode stengels En poelen van tranen Beroofd volk, als een omgeploegd land Geheel en al binnenstebuiten gekeerd volk Voor de verrijking van de grote wereldbeurzen Ontgonnen volk Bereid je mijngas in het geheim van je lijfelijke nacht Niemand zal het nog wagen kanonnen en goudstukken te gieten In het zwarte metaal van je wassende woede
[Vervolg Frans] Ou encore si un brave Père Noël ne songea Pour sa visite annuelle À des petits soldats de plomb noir Ou si quelque vaillant capitaine Ne tailla son épée dans l'ébène mineral Toute la terre retentit de la secousse des foreuses Dans les entrailles de ma race Dans le gisement musculaire de l'homme noir Voilà de nombreux siècles que dure l'extraction Des merveilles de cette race O couches métalliques de mon peuple Minerai inépuisable de rosée humaine Combien de pirates ont exploré de leurs armes Les profondeurs obscures de ta chair Combien de flibustiers se sont frayés leur chemin À travers la riche végétation de clartés de ton corps Jonchant tes années de tiges mortes Et de flaques de larmes Peuple dévalisé peuple de fond en comble retourné Comme une terre en labours Peuple defriché pour l'enrichissement Des grandes foires du monde Mûris ton grisou dans le secret de ta nuit corporelle Nul n'osera plus couler des canons et des pièces d'or Dans le noir métal de ta colère en crues	voetnoot* René Depestre (Haïti, 1926) is de belangrijkste nog levende Haïtiaanse auteur, die als negentienjarige debuteerde met de bundel Étincelles. Hij leefde voornamelijk in ballingschap, o.a. in Cuba en Frankrijk, waar hij nog woont. In 1988 kreeg hij de Prix Renaudot voor zijn roman Hadriana dans tous mes rêves. Voor zijn poëzie kreeg hij de Prix Apollinaire. Bekendste bundels: Poète à Cuba (1976), En état de poésie (1980) en Journai d'un animal marin (1990).

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

René Depestre

vertalers

René Smeets