De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 164]

Twee gedichten
Jørgen Gustava Brandt^*
(Vertaling Annelies van Hees)

Overgang

De grote grijze drempels, de stad.
Een scala van schemerende witte en
zwarte velden. En de hemel
blauw als viooltjes.
Het is heel laat en vroeg,
stil, leeg, afwachtend
in de vage geur van roest en kopergroen.
De stenen wallen. De gracht.
Het kleine licht.

* Jørgen Gustava Brandt (1929) debuteerde in 1949 met Korn i Pelegs mark (Koren op het veld van Peleg) en schreef in totaal meer dan veertig werken, waaronder ook romans. Brandt maakte deel uit van de literaire coterie rond de bekende schrijfster Karen Blixen. Hij woonde als kind in het centrum van Kopenhagen, waaraan veel van zijn gedichten zijn gewijd. Hij is, in tegenstelling tot de beide andere, hier opgenomen dichters, de dichter van de beschrijving en van het concrete, wat waarschijnlijk de reden is van zijn populariteit. In 1999 verschenen, ter gelegenheid van zijn zeventigste verjaardag, zijn verzamelde gedichten in drie dikke delen.

Overgang

De store grå taerskler, byen.
En skala af mørknende hvide og
sorte felter. Og himlen
blå som viol.
Det er meget sent og tidligt,
stille, tomt, ventende
i luftens vage lugt af anløb og irr.
Stensiderne. Kanalen
Det lille lys.

[p. 165]

In Denemarken, mijn land

Met de groeten aan capitaine Alexandre

In Denemarken, mijn land, kijken we naar de wisselende jaar-
getijden en de gebeurtenissen van alledag als iets dat je overkomt,
we bezien het met zelfbeheersing en een open mind.

We vernemen het nieuws van de dageraad: dat de wereld bestaat,
de bries ruist in het lover, zacht en onaangedaan. En hoewel onze
ogen niet altijd schoongewreven zijn, zijn we wakker en meestal
vol aandacht. We heten de vreemdelingen welkom met het beste
dat we te bieden hebben, en luisteren naar ze.

Van reizigers die de grote bedreiging kennen, kun je altijd iets
goeds leren. En het beetje dat we ze kunnen lenen, zullen ze ons
met rente terugbetalen.

In Denemarken stellen we geen indringende of dreigende vragen
aan mensen die zeer geëmotioneerd zijn.

I mit land Danmark

med hilsen til Capitaine Alexandre

I mit land Danmark ser vi hen til de skiftende årstider og
hverdagens haendelse som en vederfarelse, vi tager imod med
fatning og åbent sind.

Vi vejrer morgenrødens nyhed: at verden er til, brisen suser i
løvet, bhdt og uanfaegtet. Og selvom vore øjne ikke altid er
pudsede, er vi vågne og gerne opmaerksomme. Vi byder de
fremmede velkommen med det bedste, vi kan yde, og lytter til
dem

Af de vandrende, der kender den store udsathed, kan man altid
laere noget godt. Og den smule, vi kan låne dem, vil de give os
tilbage i langt større mål.

I Danmark stiller vi ikke naergående eller truende spørgsmål til
mennesker, der er i stor bevaegelse.

[p. 166]

[Nederlands]

Laat niemand zeggen dat Denemarken geen goed toevluchtsoord
is. We zijn er dankbaar voor dat we nog bruikbaar zijn. We weten
immers dat zout en zuurdesem ongevraagd komen.

Daarom zou een gereserveerd, conventioneel welkom Denemarken
zo slecht passen.

Geen schaduw van leedvermaak kleeft aan ons en raakt de vluch-
telingen die in onze bescheiden decentrale centra wonen, we zijn
op dezelfde wijze gevangen en vrij als zij.

We doen alles om het juiste evenwicht te bewaren en vinden rust
in ons geloof, - dat berust op de diepste twijfel over wat wij en het
onze zijn.

God moge Denemarken bewaren!

[Deens]

Det skal aldrig hedde sig, at Danmark ikke også er et godt
refugium. Vi takker for, at vi endnu kan bruges. Vi ved jo, at
det, der ukaldet kommer, er saltet og surdejen.

Derfor er en reserveret og konventionel hilsen så upassende i
Danmark.

Ingen skygge af skadefryd vokser på vores rødder og rammer
de flygtninge, der bebor vores beskedne udsteder, vi er på
samme måde både frie og fangne, som de.

Vi gør alt for at holde den sande ligevaegt og finder hvile i
troen, - der beror på den dybeste tvivl om, hvad vi og vort er.
Derfor takker vi de fremmede, der banker på døren.

Gud bevare Danmark!