De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 141]

Vertaald proza

[p. 142]

Vier (ultra) korte verhalen
Peter Adolphsen^*
(Vertaling Edith Koenders)

Iotyn

Op een planeet omhuld door gassoorten bij de kern van de melkweg ontstonden ruim twee miljard jaar geleden denkende wezens die geen lichaam in de eigenlijke zin van het woord bezaten; het waren een soort onzichtbare gaswolken waarvan de grootte en beweging door hun bewustzijn gestuurd werden. De maximale omvang was drieëntwintig kubieke kilometer, het minimum lag op atoomniveau, ze accelereerden in een nanoseconde van nul tot de snelheid van het geluid, ze konden geen vaste materie penetreren of op een andere manier hun omgeving beïnvloeden, ze namen geen voedsel tot zich, scheidden geen afvalstoffen uit, verouderden niet en plantten zich niet voort. Elk van de kleine drie miljoen individuen bezat een eigen bewustzijn, maar hun herinnering was collectief.

Ze noemden zichzelf ‘Iotyn’.

Een kleine miljard jaar geleden maakten de door nieuwsgierigheid gedreven Iotynen een reis door de Melkweg. In het Krijt arriveerden de eersten op aarde en kort nadat de kleine blauwe planeet in de Gordel van Orion hun herinnering was binnengetreden, werd de aarde een attractie voor de Iotynen uit de hele Melkweg: ze hadden eerder leven gezien maar nooit op zo'n hoog organisatieniveau.

Na ruim honderd jaar op aarde kwamen de Iotynen erachter dat ze zich in een zoogdier konden nestelen door het eitje in te glippen meteen nadat de zaadcel binnengedrongen was en een gat in het vlies van het eitje had achtergelaten. De Iotyn was daarna verenigd met het organisme van het zoogdier zolang dat leefde: een gastheerschap waarvan het dier niets merkte en dat ophield bij zijn dood,

* Peter Adolphsen (1972) debuteerde in 1996 met de bundel Korte verhalen (Små historier). In 2000 volgde Korte verhalen 2 (Små historier 2). In 2003 verscheen zijn eerste roman, Brummstein die onder de titel Bromsteen zal verschijnen bij uitgeverij Cossee in het voorjaar van 2005.

[p. 143]

waarna de Iotyn vrijkwam in zijn oorspronkelijke, lichaamloze gedaante. Het tastbare universum was een revolutionaire ervaring en het werd populair om zich in aardse organismen te nestelen.

Een miljoen jaar geleden vond er nog een sprong in hun geschiedenis plaats, toen twee Iotynen gelijktijdig een eitje binnengingen en samen in hun gastheer verbleven, en er bij diens dood geen twee Iotynen opvlogen maar slechts één. Hun bewustzijn was vanaf dat moment verdubbeld in diepte en intensiteit, maar niet in zijn wezen. De samensmeltingen escaleerden, waarna de fusie van meer dan twee om zich heen begon te grijpen, drie, vier en meer Iotynen smolten samen tot een bewustzijn van duizelingwekkende dimensie.

Deze ontwikkeling ging door tot het absolute eindpunt: de oorspronkelijk drie miljoen Iotynen zijn nu verenigd in één reusachtig bewustzijn dat zich op dit moment in een ruwharige teckel uit Neder-Saksen bevindt.

Madeleine
Korte trieste roman

Marie Madeleine werd gehaald met een keizersnee, in een tijd waarin deze ingreep gelijkstond aan de dood van de moeder.

Als meisje rende ze over de velden en het water drong haar veterschoenen binnen, en het meest van al hield ze van aardrijkskunde.

Later verkocht ze bloemen op een station en werd ze orkaanachtig verliefd op een soldaat die op weg was naar de oorlog.

Ze meldde zich aan als verpleegster. Op een winternacht werd de soldaat die ze gezien had na een gifgasaanval de lazarettent binnengedragen. Hij werd bij een opening in het tentdoek gelegd om zijn mishandelde longen lucht te geven, en terwijl er zich rond zijn hoofd een bergje sneeuw vormde, zocht Madeleine tevergeefs naar woorden.

Daarna stal ze een fles morfine en werd hoer in een havenstad. Aan het eind van de pier zat een Belg te vissen zonder haakje. Hij knoopte het aas aan het snoer en zei dat als de vissen naar boven wilden, ze zich maar moesten vasthouden.

De politiearts behandelde haar voor syfilis met arsenicumzalf.

Ze werd zwanger en bij de geboorte besloten ze het hoofd van het kind te verbrijzelen omdat het te groot was, het kind naar alle

[p. 144]

waarschijnlijkheid aan syfilis leed en een hersenbeschadiging had door de verslaving van de moeder. Madeleine werd psychotisch toen ze het krakende geluid hoorde.

Ze belandde in een gekkenhuis en dáár lag ze, vastgebonden, gedesinfecteerd met carbolwater en zo goed als gelukkig.

Het moorddadige verhaal over Ingolf Zilverfluit

Het verhaal over een man met de bijzondere naam Ingolf Zilverfluit was in 1985 de oorzaak van de moord op een leerling-secretaresse uit Brøndbyøster die Karen Skjødt Larsen heette. De laatste persoon die Karen levend had gezien, de vermoedelijke moordenaar, was een jonge dichter die Asger Nygaard heette; op het tijdstip van de moord ingezetene van een vochtige kelderruimte in Vesterbro.

Karen had het verhaal van Ingolf Zilverfluit in één ruk geschreven tijdens een winterse nacht, toen ze door een hypnotiseur in een tv-programma in een toestand van diepe trance was geraakt. Een paar dagen later stuurde ze het in het net geschreven verhaal naar een damesblad, dat het retourneerde met de opmerking dat de novelle boeiend was, maar niet in hun interessesfeer lag, en ze adviseerden haar om het naar een ‘literair tijdschrift’ te sturen.

Zulke tijdschriften kende Karen niet, dus ging ze naar de bibliotheek en kreeg op haar aanvraag een heus boekwerkje aangereikt: Smart en Samenleving, Tijdschrift voor literatuur. Het leek het juiste tijdschrift. Karen stopte het verhaal over Ingolf Zilverfluit in een envelop en gooide die in de brievenbus.

Er verstreken twee maanden zonder dat ze iets hoorde, maar op een avond werd er ineens op de deur geklopt. Het was een jonge man met een zenuwachtige uitstraling en vet haar, die zich voorstelde als Asger Nygaard, redacteur van Smart en Samenleving. Karen nodigde hem ontredderd binnen en vroeg of hij een kopje koffie wilde, maar hij antwoordde kortaf dat hij liever iets met alcohol erin wilde en toevallig had ze nog een halfvolle fles Cubaanse rum. Ze schonk twee kleine glaasjes in, vooral voor de gezelligheid.

Zonder een woord te zeggen en met een nurks gebaar haalde hij het verhaal over Ingolf Zilverfluit uit zijn binnenzak en smeet het op tafel. Daarna leegde hij in één keer zijn glaasje, schonk zonder te vragen nog eens in, dronk ook dat leeg en schonk toen een derde

[p. 145]

in. Karen bevond zich zo langzamerhand op de grens van paniek.

Pas toen keek hij op en siste: ‘Het verhaal over Ingolf Zilverfluit heb ík verdomme geschreven! Ik! Van begin tot eind! Hoe kom je er in godsnaam aan, vervloekte heks?!’

Wat er daarna is gebeurd, is onbekend.

Bij de sluis van Højer

In Højer, het sluisdorpje in het zuidwesten van het Jutse drasland, stond, juist op het moment dat de zee door de dijken brak tijdens de stormvloed van 1976, waarbij honderden schapen verdronken, een Zuidjutse jongeman genaamd Alfred Erling Larsen, bij de oven in de bakkerij waar hij als leerling was aangesteld, op het punt zich te verhangen. De bijzondere reden om heer en meester te spelen over zijn eigen lot was een klein voorval: zijn verloofde, Karen Margrethe Nielsen, de dochter van de bakker, had diezelfde middag een tafeltennisballetje ingeslikt, waarin ze was gestikt. Hij legde de strop om zijn nek en rechtte zijn rug om een paar laatste, weloverwogen woorden te zeggen, maar hij kon niets bedenken, hij dacht lang na, maar geen enkel woord leek hem waardig genoeg om zijn laatste te worden. Dit geaarzel gaf het water in de bakkerij de tijd om te stijgen en aldus zijn leven te redden.