De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 70]

Vier gedichten
Harry van de Vijfeijke

Waar de witgeschilde berken

Waar de witgeschilde berken het uitgillen
in hun bladerwolken, geel, een plas,

waarop ik voor het eerst mijn smalte
overwon en op ijzers uithuizig
comfortabel was.

De zwarte vloer, vijver van verre dagen.
Nu mijn vader sterft en ik nog
wat blijf, ga ik mij vast terug
op de vroege vlakten wagen.

Het toebuigen lokt

Het toebuigen lokt, de vroege dreigers
komen, lijkt het, nader.

Totdat het leven om mij - even ingebed -
fel stokt. Ik zal sterven als mijn vader.

Zijn oorlog was de mijne niet.
Zijn wederopbouw hield mij mak.

Zijn noodzaak moest ik heruitvinden, mijn
naoorlogs ongemak.

[p. 71]

Ik ruik mijn doden een voor een

Gedrukte regels op de vensterbank
en achter mij
de klank van stuwende violen.

Mijn lezend luisteren is aan het raam.
Ik zie ook, en ik bezin mij op het vele,
de roodgele vlinder staan.

Ik snoeide hem een dag of wat voorheen,
en of hij leeft.
Mijn zinnen zingen in een grenzeloze herfst.

Horen en zien vergaat mij eens.
Ik ruik mijn doden een voor een.

Mijn vader horen kraaien

Uit op strelen, schuren, wangen,
luchten willen,
in de wolken vrouwenvel, gemaakt
van schapenbillen.

Mijn moeder zien, mijn vader horen kraaien
met stuiterende stem. Ik lijk op hem.

Stof in de strot, stro vertalen
geler dan het is,
het oog op oogsten, zelfbinder zijnd,
geregeld klem.

En geen gedachten laten maaien,
het schrijfmachien paraat,
opdat wie wij zoal waren, gebonden staat.