De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 50]

Drie gedichten
Liesbeth Lagemaat

Pelgrim

Niet geschraagd, met de stammen gesteund
op het licht dat in scherven de bladeren breekt

en wat vorm is, ontdoet van een klankkleur.
Geluid tot in stilte uitgewist. Niet gesteund maar

betredend, tredend met voeten. Elke stap een
veelheid van stappen, vernietigend het marmeren

water van zwijgen, een koele middag die
de schedel streelt, een willoos uur.

Onmogelijk niet verder te gaan in de dwaalhof
van stammen en basten, de vingers tastend

het vocht op de boomhuid, breken de tijd.

Heerser

Aan de rand van het strijdperk: één zetel en verrader is
het perspectief: duim in de aanslag, het linnen bemorst -
kruipt een slang van draad, roestrood?

Neeneenee, we spitsen de koker, zijn lens dus
onzichtbaar voor wie. Gevaarlijk gespeel van schimmen,
uit het stof staan contouren op en laten zich vallen,
schermutseling is: een herschikken. De dans monotoon.

Scherp de kijker de kijker aan, we zijn de inzet kwijt.
Een slang van draad vloeit onophoudelijk, de toga kleurt.
En stille wajangs in het zand. De duimen. Ze wijzen.

[p. 51]

Queeste

Stilte trok een lichte schil, lijn van grafiet waarbinnen -

je voeten behoedzame dieren, een trilling van lucht wasje vinger.
Het oog werd opgetild, in een gondel gelegd, de pupil vloeide samen
met kleur die nog onbegonnen was van kleur,
vorm die, ongeplooid, nog nauwelijks richting bekende.

Als het luchtdunste hemd was je adem,
je huid had haar omtrek verloren, met de stilte was je één golf.

Toen brak het wit dat je was, en je schedel werd hard:
een burcht voor je pijn en geluiden: granaatscherven, stemmen
van vaders met handen en moeders: een tong als een klauw.

Het licht trok zich terug op de kliffen, jankte.