De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 49]

Observeer, is het
Henk van Kerkwijk

een schilderij? Stel je het dan voor: dit verloren
Renaissance-stuk van onbekende
Italiaanse meester. Geen wedergeboorte te zien,

slechts een oude, stervende man; met - onbetrouwbaar
in de schaduw - de vorst die hem troost. Hem,
Machiavelli, Giulio. Ooit een denker hooguit half

zo betrouwbaar als zijn advies. Wat de prins

wel degelijk heeft ervaren. Toch ondersteunt hij nu
het hoofd van de oude republikein met beide

handen. Een piëtà in olie en vernis. De robijnen
aan zijn ringen gloeien als fosforescerende zweren. Zijn
glimlach is al even ingetogen. Intussen biedt de adem

van de oude geen woorden meer ter overweging.
Wat rest is een knipoog verwarrend als zijn logica.
Dan de laatste zucht. Een geluid nauw verwant

aan geritsel in een emmer grof zaagsel.
Alleen kijkt hier geen cavia op uit de vlokken.
Het experiment immers is geslaagd.

Het uitgangspunt van de theorie bewezen.