De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 141]

Twee gedichten
Sergej Jesenin^*
(Vertaling Kees Jiskoot)

[1]

Drasland en moerassen,
's Hemels linnen blauwt,
Met zijn goudnaald-jas aan
Rinkelde het woud.

In het krullend lover
Zingt een mees het uit.
Sparren dromen over
Hakkend bijlgeluid.

Een konvooi gaat krakend
Over 't weidepad -
Geur slaat van de spaken:
Halfdroog lindeblad.

Wilgenbomen horen
Briesje's fluiten aan...
Land van mij, verloren,
Land, mij toegedaan!

* Jesenin (1895-1925), voorman van de Russische ‘imagisten’, was aanvankelijk enthousiast over de revolutie, maar pleegde gedesillusioneerd zelfmoord. Hij werd na zijn dood lange tijd doodgezwegen in de Sovjetunie.

[Russisch]

Топи да болота,
Синий плат небес,
Хвойной позолотой
Взвенивает лес.

Тенькает синица
Меж лесных кудрей.
Темным елям снится
Гомон косарей.

По лугу со скрипом
Тянется обоз -
Суховатой липой
Пахнет от колес.

Слухают ракиты
Посвист ветряной...
Край ты мой забитый,
Край ты мой родной!

[p. 142]

[2]

De ruw bekapte kar ging zingen,
Struweel, de vlakte vliegt voorbij.
Wéér kruisen ter herinnering en
Kapellen onderweg terzij.

Wéér ga ik ziek aan warme weedom
Als mij de haver toewaait thuis.
En op het nieuws van klokkenklepels
Slaat ongewild de hand een kruis.

O Ruslands velden, diepkarmijn, je
In de rivier gevallen blauw,
Ik min tot vreugde en tot pijn toe
Die merendroefenis van jou.

Onmeetbaar is het koel verdriet van
Je nevelige oeverriet.
Maar níet geloven in je, níet je
Beminnen, nee, dat leer ik niet.

Mijn droom laat ik me nooit ontwringen
En nooit geef ik die ketens prijs,
Wanneer vertrouwde steppen zingen
Uit grashalms psalmboek, voor de wijs.

[Russisch]

Запели тесаные дроги,
Бегут равнины и кусты.
Опять часовни на дороге
И поминальные кресты.

Опять я теплой грустью болен
От овсяного ветерка.
И на известку колоколен
Невольно крестится рука.

О Русь, малиновое поле
И синь, упавшая в реку,
Люблю до радости и боли
Твою озерную тоску.

Холодной скорби не измерить,
Ты на туманном берегу.
Но не любить тебя, не верить -
Я научиться не могу.

И не отдам я эти цепи,
И не расстанусь с долгим сном,
Когда звенят родные степи
Молитвословным ковылем.