De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 140]

Sonnet
Luis de Góngora^*
(Vertaling Erik Coenen)

Gezwinder dan de pijl de lucht doorsnijdt
naar 't doel verkoren door de schuttershand,
en stiller dan de strijdkar door het zand
naar de vooraf bepaalde eindstreep rijdt,

zal onherroepelijk de schaarse tijd
verstrijken die een levensloop omspant;
alleen een beest, verstoken van verstand,
verloochent hoe het leven ons ontglijdt.

Carthago roept het met verwoeste muren;
houd jij je doof? Op schijn en schimmen jagen,
frivole Licius, is vol gevaren.

Vergeving zal niet komen met de uren
die stadig blijven vijlen aan je dagen,
die stadig blijven knagen aan je jaren.

* De Cordobees Luis de Góngora (1561-1627) ontwikkelde een sublieme dichtstijl die ‘gongorisme’ is komen te heten. Deze barokke stijl, door velen geïmiteerd en door niemand geëvenaard, wordt gekenmerkt door een latiniserend taalgebruik en complexe syntactische en metaforische constructies. De duidelijkste voorbeelden zijn de verhalende gedichten Soledades en Fábula de Polifemo y Galatea, die hevige polemieken uitlokten. Met name de latiniserende facetten van zijn stijl verdragen helaas geen vertaling naar een niet-Romaanse taal. In dit sonnet combineert hij de barokthematiek bij uitstek - het verstrijken van de tijd - met een vermaning aan zichzelf (‘Licius’).

[Spaans]

Menos solicitó veloz saeta
destinada señal, que mordió aguda;
agonal carro por la arena muda
no coronó con más silencio meta,

que presurosa corre, que secreta,
a su fin nuestra edad. A quien lo duda,
fiera que sea de razón desnuda,
cada sol repetido es un cometa.

Confiésalo Cartago, ¿y tú lo ignoras?
Peligro corres, Licio, si porfias
en seguir sombras y abrazar engaños.

Mal te perdonarán a ti las horas,
las horas que limando están los días,
los días que royendo están los años.