De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 170]

Spleen
Fernando Pinto do Amaral^*
(Vertaling August Willemsen)

Hoe de wereld beweegt. Hoe nutteloos
het was naar dat huis terug te gaan
en een gedicht te schrijven. Zonder jou
is herinnering geen herinnering. Zo armzalig,
dit licht van september op de bodem van de
zee.

Soms dient ons eigen lichaam
nergens toe, een stad gewend
aan leven en aan dood, de onze en die
van anderen. Vrijblijvend
waren altijd wonderen, de schoonste
geheimen diep in ons.

* Fernando Pinto do Amaral (Lissabon, 1960) is een vooraanstaand Portugees dichter en criticus, die in 1990 debuteerde met de bundel Acedia(!). Hij doceert literatuur aan de Universiteit van Lissabon en oogstte veel lof voor zijn vertalingen van Baudelaires Les Fleurs du Mal en Verlaines Poèmes Saturniens. Het vertaalde gedicht is uit bovengenoemde bundel.

Spleen

Como se move o mundo. Como foi
inútil regressar àquela casa
e escrever um poema. Sem ti
a memória não é a memória. Tão pobre,
a luz de setembro no fundo do
mar.

Às vezes não serve de nada
o próprio corpo, uma cidade habituada
à vida e à morte, as nossas e as dos
outros. Fortuitos
foram sempre os milagres, os mais belos
segredos que guardámos.

[p. 171]

[Nederlands]

Men zou van niemand moeten houden
en vertrouwen op de tijd, naar liedjes luisterend
die lichamen als dat van jou nog steeds
lijken te dansen. Een ogenblik
geloofde ik in redding, in alles wat
jij zei.

Want dan misschien gingen de lichten aan
voor ons alleen, en kwam iemand
een gin drinken met ons of zomaar
met ons praten. Dan begrepen wij
hoe goden sterven en geboren worden,
dat vreemde fenomeen van ijs
dat in de glazen smelt, een hoop
tot in de vroege ochtend. Ik heb nooit begrepen
wie je was - muziek slechts
zou mij trouw zijn. Waartoe,
na zoveel pijn, het zoeken naar een naam
opnieuw beginnen, een ander leven
leven?

Hoe de wereld beweegt. Hoe vals
de avondschemer is, dat web
van tranen. Tevergeefs
stijgt de treurige rook op van een sigaret,
verlangen naar onmogelijke dingen.

[Portugees]

Era preciso não amar ninguém
e confiar no tempo, entre canções
que corpos como o teu ainda parecem
dançar. Por um instante
acreditei na salvação, em tudo o que
dizias

Talvez então as luzes se acendessem
apenas para nós, e alguém viesse
beber connosco um gin, falar-nos por
acaso. Entenderíamos
como nascem e morrem os deuses,
esse estranho fenómeno do gelo

derretendo nos copos, uma esperança
até de madrugada. Nunca soube
quem eras - só a müsica
me seria nel. Para quê
depois de tanta dor, recomeçar
à procura de um nome, viver outra
vida?

Como se move o mundo. Como é falsa
a penumbra da noite, essa teia
de lágrimas. Em vão
sobe o fumo infeliz de um cigarro,
a saudade das coisas impossíveis.