De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 159]

Drie gedichten
Philip Larkin^*
(Vertaling Peter Verstegen)

Laat dit mijn grafschrift zijn

Ze naaien je, je pa en ma,

Al was het ook niet zo gemeend;

Ze laten je hun fouten na

En nog een paar voor jou alleen.

Maar zij kregen hetzelfde mee

Van zot volk in kledij van toen,

Dat streng was, maar een beetje wee,

En dat elkaar wat aan wou doen.

De mens vererft zijn narigheid

Die hem soms naar de lippen stijgt,

Schei er zo gauw je kan mee uit

En zorg dat je geen kinderen krijgt.

* Philip Larkin (1922-85) geldt als de belangrijkste Engelse dichter sinds Auden; hij was een groot deel van zijn leven de eenzelvige, vrijgezelle bibliothecaris van de Universiteit van Hull en schreef zijn pessimistische gedichten op een toon van lakonieke zwartgalligheid.
Larkin ontleende de titel This Be The Verse aan R.L. Stevensons gedicht Requiem, dat handelt over Stevensons eigen grafschrift.

This Be The Verse

They fuck you up, your mum and dad.

They may not mean to, but they do.

They fill you with the faults they had

And add some extra just for you.

But they were fucked up in their turn

By fools in old-style hats and coats,

Who half the time were soppy-stern

And half at one another's throats,

[p. 160]

Wilde haren

Zo'n twintig jaar geleden
Verschenen er twee meisjes op mijn werk -
Een rondborstige Engelse roos
En haar bebrilde vriendin met wie ik kon praten.
In die tijd bracht een gezicht
Je meteen in alle staten en ik denk niet
Dat er iemand ooit een gezicht had als zij:
Maar met de vriendin ging ik uit,

En schreef haar in de zeven jaar daarna
Meer dan vierhonderd brieven,
Gaf haar een dure ring
Die ik uiteindelijk terugkreeg en bezocht haar
In menige domstad waar
De clerus geen weet van had. De mooie
Zag ik, denk ik, twee maal. Beide keren
Deed ze haar best om niet te lachen (dacht ik).

Wild oats

About twenty years ago
Two girls came in where I worked -
A bosomy English rose
And her friend in specs I could talk to.
Faces in those days sparked
The whole shooting-match off, and I doubt
If ever one had one like hers:
But it was the friend I took out,

And in seven years after that
Wrote over four hundred letters,
Gave a ten-guinea ring
I got back in the end, and met
At numerous cathedral cities
Unknown to the clergy. I believe
I met beaudful twice. She was trying
Both times (so I thought) not to laugh.

[p. 161]

[Nederlands]

Het scheiden, na zo'n vijf keer
Repeteren, was een akkoordverklaring dat ik
Te egoïstisch was en in mijzelf gekeerd
En te snel verveeld om lief te kunnen hebben.
Dat had ik tenminste geleerd.
Nog heb ik in mijn portefeuille twee foto's
Van de rondborstige roos met bonthandschoenen aan.
Ongeluksbodes misschien.

[Engels]

Parting, after about five
Rehearsals, was an agreement
That I was too selfish, withdrawn,
And easily bored to love.
Well, useful to get that learnt.
In my wallet are still two snaps
Of bosomy rose with fur gloves on.
Unlucky charms, perhaps.

[p. 162]

De literaire wereld
I

‘Tenslotte, nadat ik vijf maanden van mijn leven niets had kunnenschrijven dat mij bevredigde, maanden waarvoor geen macht ter wereld mij schadeloos zal stellen...’

Mijn waarde Kafka,

Als je dat geen vijf maanden hebt gehad, maar vijf jaar,

Vijf jaar dat een onweerstaanbare kracht op iets

Onwrikbaars stuit in je buik,

Dan weet je wat depressie is.

The Literary World
I

‘Finally, after five month of my life during which I could write nothing that would have satisfied me, and for which no power will compensate me...’

My dear Kafka,

When you've had five years of it, not five months,

Five years of an irresistible force meeting an

Immoveable object right in your belly,

Then you'll know about depression.

[p. 163]

II

De vrouw van Alfred Tennyson
Beantwoordde

bedelbrieven

fanbrieven

scheldbrieven

brieven met vragen

brieven over zaken

en uitgeversbrieven.

Daarbij

zag ze toe op zijn kleren

zorgde voor zijn eten en drinken

ontving de bezoekers

beschermde hem tegen roddel en kritiek

En tenslotte

(nog afgezien van het huishouden)

voedde ze de kinderen op en gaf ze les.

Terwijl dit alles plaatshad
Zat de heer Alfred Tennyson als een dreumes
Op zijn poëtische potje.

II

Mrs Alfred Tennyson
Answered

begging letters

admiring letters

insulting letters

enquiring letters

business letters

and publishers' letters.

She also

looked after his clothes

saw to his food and drink

entertained visitors

protected him from gossip and criticism

And finally

(apart from running the household)

brought up and educated the children.

While all this was going on
Mister Alfred Tennyson sat like a baby
Doing his poetic business