De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 147]

Rois fainéants^*
W.H. Auden
(Vertaling Peter Verstegen)

Ze werden en public gelucht op kerkelijke hoogtijdagen:
Met schouderlang blond haar, gekamd en nieuw gevlochten,
Zo werden ze door witte ossen in een wagen rondgedragen
Voor de ogen van het volk, kinderen die de namen mochten
Voeren van fabuleuze voorvaders, Chlotar, Chilperic,
Clovis, Theodoric, Dagobert, Childeric,
Met in hun aders vorstenbloed dat rechtstreeks af moest stammen
(De feiten werden wel eens door iets passenders vervangen)
Van oude zeegoden of -monsters, want van die adel leek
't Geluk van de nu katholieke Franken nog steeds af te hangen.
Iedereen wist natuurlijk dat het theater was en dat
Er iemand anders was die werkelijk de macht bezat,

* De Frankische vorst Clovis bekeerde zich aan het eind van de vijfde eeuw tot het christendom en begon Frankrijk te onderwerpen uit naam van deze godsdienst. Dit was het begin van de Merovingische dynastie die tweeëneenhalve eeuw standhield, al werd het land geregeld versnipperd door erflating. Vanaf de zevende eeuw grepen de ‘hofmeiers’, koninklijke rentmeesters, de feitelijke macht, terwijl de Merovingers - de ‘vadsige koningen’ - het lot ondergingen dat Auden in dit gedicht beschrijft. De prinsen stierven doorgaans voor ze volwassen werden en een bedreiging konden gaan vormen. In 751 werd de laatste koning onttroond door hofmeier Pepijn III, de Korte (de vader van Karel de Grote), waarmee de Karolingische dynastie begon.

Rois Fainéants

On High Feast-Days they were given a public airing:
Their shoulder-length blond haircombed and braided,
In carts drawn by white oxen they were paraded
Before the eyes of the people, children bearing
The names of fabulous ancestors, Chlotar, Chilperic,
Clovis, Theodoric, Dagobert, Childeric,
In whose veins ran the royal blood, declared descended
In unbroken line (the facts were sometimes amended)
From sea-gods or sea-monsters of old, on which succession
The luck of the French, though now Catholic, still depended.
Everyone knew, of course, it was a staged play,
Everyone knew were the real power lay,

[p. 148]

[Nederlands]

Dat de Meier van het Hof alles voor 't zeggen had,
Maar de Meiers waren maar bisschop. (Grimoald had geprobeerd
Te heersen zonder hen, maar hij werd wreed geliquideerd.)
Zo werden ze in promenade rondgevoerd van vroeg tot laat,
Terwijl de lucht van krijgshoorns galmde; zijden vaandels woeien
Fier in de wind, gejuich klonk uit de enthousiaste stammen.
Maar als er 's avonds dan aan hun excursie weer een einde kwam en
Zij werden teruggevoerd naar hun verafgelegen hoeven,
Werden ze dag en nacht bewaakt, en streng (om te verhoeden
Dat ze ontsnapten of dat vreemden iets zouden vermoeden),
Met niets te doen, hooguit hun zegel aan een oorkonde gehecht
Die ze nooit hadden leren lezen, maar altijd ruim voorzien
Van vlees en bier en meisjes, waardoor ze volgens plan een
Vroege dood stierven, de meesten amper negentien.

Ze zien als politieke martelaren, is dat niet terecht?

[Engels]

That it was the Mayor of the Palace who had the say,
But Mayors were only bishops. (Grimoald had tried
To rule without them: he soon and violently died.)
So from dawn till dusk they made their triumphal progression,
While war-horns dindled the heavens, silken banners
Flapped in the wind, and the rapt tribes shouted away.
But when darkness feil and their special outing was ended,
Off they were packed again to their secluded manors,
Closely watched day and night to prevent the danger
Of their escaping or talking too much to a stranger,
With nothing to do but affix their seals to charters
They had never been taught to read, and supplied with plenty
Of beef and beer and girls from which, as was intended,
They died young, most before they were twenty.

May we not justly call them political martyrs?