|
| |
| |
| |
Vertaalde poëzie
| |
| |
Drie gedichten
Anna Achmatova
(Vertaling Margriet Berg en Marja Wiebes)
Eerste terugkeer
Er ligt een zware wade op de aarde,
Het plechtig klokgelui daalt galmend neer,
En Tsarskoje Selo met zijn bedaarde
Eentonigheid bedrukt mij als weleer.
Vijf jaar verstreek. Alles is doods en ledig,
Alsof de hele wereld is vergaan,
En het paleis rust in een doodsslaap, vredig,
Een thema dat voorgoed heeft afgedaan.
| |
Первое воэвращение
На землю саван тягостный возложен,
Торжественно гудят колокола,
И снова дух смятен и потревожен
Истомной скукой Царского Села.
Пять лет прошло. Здесь всё мертво и немо,
Как будто мира наступил конец.
Как навсегда исчерпанная тема,
В смертельном сне покоится дворец.
| |
| |
| |
[2]
Alles is weg: mijn kracht, de liefdesgloed.
Beland in deze stad die niet vertrouwd is,
Geniet mijn lijf niet van de zon. Het bloed
Dat in mijn aderen stroomt voelt of het koud is.
Het lachen is mijn Muze hier vergaan:
Ze zegt geen woord, zit voor zich uit te staren.
Haar hoofd met 't zwarte kransje op de haren
Vlijt ze vermoeid tegen mijn boezem aan.
't Geweten gaat steeds heftiger te keer
En blijft van mij een grote inzet vragen.
Ik antwoord, handen voor 't gezicht geslagen...
Maar heb geen tranen of excuses meer.
| |
[Russisch]
Всё отнято: и сила, и любовь.
В немилый город брошенное тело
Не радо солнцу. Чувствую, что кровь
Во мне уже совсем похолодела.
Веселой Муэы нрав не узнаю:
Она глядит и слова не проронит,
А голову в веночке темном клонит,
Изнеможенная, на грудь мою.
И только совесть с каждым днем страшней
Беснуется: великой хочет дани.
Закрыв лицо, я отвечала ей...
Но больше нет ни слез, ни оправданий.
| |
| |
| |
[3]
Jij voelt je nu neerslachtig en verloren,
Van dromen, roem heb je je afgewend,
Maar toch blijf je me dierbaar als tevoren,
Hoe droever, hoe ontroerender je bent.
Je zit van vroeg tot laat je te bedrinken,
Weet het verschil niet tussen dag en nacht,
Maar ik zie droefheid in je ogen blinken,-
De drank heeft zo te zien geen rust gebracht.
Jouw hart vraagt slechts een snelle dood te vinden,
Vervloekt de traagheid van 't bestaan.
Steeds vaker dragen westelijke winden
Jouw beden en ook jouw verwijten aan.
Maar zou ik 't wagen bij jou terug te komen?
Onder het bleke vaderlandse blauw
Kan ik slechts zingen en van vroeger dromen,
Maar dromen over mij verbied ik jou.
De tijd verstrijkt, de droefheid groeit gestadig.
Hoe kan ik voor jou bidden tot mijn God?
Zo lief heb ik, je hebt het al geraden,
Zelfs jij krijgt deze liefde niet kapot.
| |
[Russisch]
А ты теперь тяжелый и унылый,
отрекшийся от славы и мечты,
На для меня непоправимо милый,
И чем темней, тем трогательней ты.
Ты пьешь вино, твои нечисты ночи,
Что наяву, не знаешь, что во сне,
Но зелены мучительные очи, -
Покоя, видно, не нашел в вине.
И сердце только скорой смерти просит,
Кляня медлительность судьбы.
Всё чаще ветер западный приносит
Твои упреки и твои мольбы.
Но разве я к тебе вернуться смею?
Под бледным небом родины моей
Я только петь и вспоминать умею,
А ты меня и вспоминать не смей.
Так дни идут, печали умножая.
Как за тебя мне господа молить?
Ты угадал: моя любовь такая,
Что даже ты не мог ее убить.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd