De Tweede Ronde. Jaargang 24

[p. 173]

Twee gedichten
Jorge Teillier^*
(Vertaling Mariolein Sabarte Belacortu)

Spelletjes

(Voor Sebastián en Carolina)

De kinderen spelen in piepkleine stoelen,
de groten hebben niets om mee te spelen.
De groten zeggen tegen de kinderen
dat je zachtjes hoort te praten.
De groten staan
in het afbrokkelende namiddaglicht.

De kinderen ontvangen van de nacht
verhalen die eraan komen
als een troep gevlekte kalveren,
terwijl de groten herhalen
dat je zachtjes hoort te praten.

De kinderen verstoppen zich
onder de wenteltrap
en vertellen elkaar verhalen ontelbaar
als de maïskolven die liggen te drogen op het dak
en voor de groten komt alleen de stilte
leeg als een muur waarover geen schaduwen meer strijken.

* Jorge Teillier, Chili, 1935-1996. Deze gedichten komen uit: Los dominios perdidos. Poemas del país de nunca jamás (1967).

Juegos

(A Sebastián y Carolina)

Los niños juegan en sillas diminutas,
los grandes no tienen nada con qué jugar.
Los grandes dicen a los niños
que se debe hablar en voz baja.
Los grandes están de pie
junto a la luz ruinosa de la tarde.

Los niños reciben de la noche
los cuentos que llegan
como un tropel de terneros manchados,
mientras los grandes repiten
que se debe hablar en voz baja.

Los niños se esconden
bajo la escalera de caracol
contando sus historias incontables
como mazorcas asoleándose en los techos
y para los grandes sólo llega el silencio
vacío como un muro que ya no recorren sombras.

[p. 174]

Het open raam

Alle wolken
verkondigden dat jij zou komen
toen ik wakker werd en me omdraaide
naar het geheime raam van de dromen.
Maar je verdwaalde zeker:
de vogels aten de kruimels op
die ik strooide om je de weg te wijzen.

Iemand die altijd in het zwart ging bewaakte je
wilde een andere vrouw van je maken
dan zou ik je niet herkennen.
Totdat wij elkaar plotseling tegenkwamen
en de werkelijkheid als een zeepbel
terugvloog naar het land van de puurheid.

La ventana abierta

Todas la nubes
me anunciaban que tú llegarías
cuando despertaba para volverme
hacia la ventana secreta de los sueños.
Pero tú debías extraviarte:
los pájaros comían las migas
que sembraba para señalarte el camino.

Alguien vestido siempre de negro te vigilaba
y quería transformarte en otra
para que yo no te reconociera.
Hasta que de pronto nos encontramos
y la realidad hecha pompas de jabón
voló de retorno al país de la pureza.