Logo DBNL
De Tweede Ronde. Jaargang 24 (2003)

De Tweede Ronde. Jaargang 24

(2003)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

Acht gedichten
William Wordsworth*

In eenzaamheid doolde ik rond
(Vertaling Victor Bulthuis)

 
In eenzaamheid doolde ik rond,
 
Zoals een wolk boven vallei
 
En heuvel zweven kan. Plots vond
 
Ik narcissen, een hele rij,
 
Onder de bomen langs het meer;
 
 
 
Een bries bewoog ze heen en weer.
 
Als 't fonkelende sterrenlicht
 
Dat immer langs de melkweg brandt
 
Was hun oneindig lint dat zich
 
Uitstrekte langs de waterkant:
 
Tienduizend, zag ik, dansten hier,
 
Hun kopjes schuddend van plezier.
 
 
 
De golfjes dansten lustig mee,
 
Al sprankelden zij minder dan
 
De uitgelaten bloemenzee.
 
Daar wordt een dichter vrolijk van!
 
Ik keek - en keek - maar ik bedacht
 
Niet welke schat mij 't schouwspel bracht:
 
 
 
Want zit mij sedertdien iets hoog
 
Of lig ik peinzend neergevlijd,
 
Dan flitst het voor mijn geestesoog
 
Als zegening der eenzaamheid;
 
Mijn hart wordt dan met vreugd omkranst,
 
Waarna het met narcissen danst.

I wandered lonely as a cloud

 
I wandered lonely as a cloud
 
That floats on high o'er vales and hills,
 
When all at once I saw a crowd,
 
A host, of golden daffodils,
 
Beside the lake, under the trees,
 
Fluttering and dancing in the breeze.
 
 
 
Continuous as the stars that shine
 
And twinkle on the milky way,
 
They stretched in never-ending line
 
Along the margin of the bay;
 
Ten thousand saw I at a glance,
 
Tossing their heads in sprightly dance.
 
 
 
The waves beside them danced; but they
 
Out-did the sparkling waves in glee:
 
A poet could not but be gay
 
In such ajocund company.
 
I gazed - and gazed - but little thought
 
What wealth the show to me had brought:
 
 
 
For oft, when on my coach I lie
 
In vacant or in pensive mood,
 
They flash upon that inward eye
 
Which is the bliss of solitude;
 
And then my heart with pleasure fills
 
And dances with the daffodils.

Mijn lief had veel gezien dat vreugde biedt
(Vertaling Ike Cialona)

 
Mijn Lief had veel gezien dat vreugde biedt:
 
De sterren in de avondlucht, de wei
 
Vol zomerbloemen rond haar huis; maar niet
 
Een glimworm, nooit. Dat zei ze tegen mij.
 
 
 
Dus toen ik in de avondschemering
 
Een glimworm in het lover had ontwaard,
 
Zag ik mijn kans, en zonder aarzeling
 
Sprong ik meteen begeesterd van mijn paard.
 
 
 
Ik legde hem voorzichtig op een blad
 
En droeg hem door de winderige nacht.
 
Het leek me dat hij daar niets tegen had:
 
Hij gloeide voort, maar met iets minder kracht.
 
 
 
Gekomen waar mijn Lief te slapen lag,
 
Liep ik de gaarde in met zachte pas,
 
Ik zei de glimworm dankbaar goedendag
 
En liet hem veilig achter in het gras.
 
 
 
Vol hoop en vrees heb ik een dag gewacht;
 
Des avonds blonk de glimworm in het gras.
 
Ik heb mijn Lucy ernaartoe gebracht.
 
Zij was verrukt, ik omdat zij het was!

Among all lovely things my Love had been

 
Among all lovely things my Love had been;
 
Had noted well the stars, all flowers that grew
 
About her home; but she had never seen
 
A Glow-worm, never one, and this I knew.
 
 
 
While riding near her home one stormy night
 
A single Glow-worm did I chance to espy.
 
I gave a fervent welcome to the sight,
 
And from my horse I leapt; great joy had I.
 
 
 
Upon a leaf the Glow-worm did I lay,
 
To bear it with me through the stormy night;
 
And, as before, it shone without dismay;
 
Albeit putting forth a fainter light.
 
 
 
When to the Dwelling of my Love I came,
 
I went into the Orchard quietly,
 
And left the Glow-worm, blessing it by name,
 
Laid safely by itself, beneath a Tree.
 
 
 
The whole next day, I hoped, and hoped with fear;
 
At night the Glow-worm shone beneath the Tree.
 
I led my Lucy to the spot, ‘Look here!’
 
Oh! Joy it was for her, and joy for me!

Voor een vlinder (I)
(Vertaling Ike Cialona)

 
Ga nog niet weg - blijf even hier!
 
Gun mij iets langer dit plezier!
 
Je biedt mij onverwachte vreugd,
 
Daar jij van mijn voorbije jeugd
 
Mij haarscherp de memorie geeft.
 
Ik drink die beelden in,
 
Want voor mijn geestesoog herleeft,
 
Als jij lichtvoetig aangezweefd,
 
Mijn vaders huisgezin.
 
 
 
Of heerlijk, heerlijk was de tijd
 
Toen wij in onze argloosheid,
 
Mijn zus en ik, in woud en wei
 
Een vlinder volgden zoals jij!
 
Ik bleef hem naar het leven staan,
 
Als echte jager fanatiek -
 
Zij dacht dat hij teloor zou gaan
 
Als zij te hard zou raken aan
 
Het waasje op zijn wiek.

To a Butterfly

 
Stay near me - do not take thy flight!
 
A little longer stay in sight!
 
Much converse do I find in thee,
 
Historian of my infancy!
 
Float near me; do not yet depart!
 
Dead times revive in thee:
 
Thou bring'st, gay creature as thou art,
 
A solemn image to my heart, My father's family.
 
 
 
Oh! pleasant, pleasant were the days,
 
The time, when in our childish plays,
 
My sister Emmeline and I
 
Together chased the butterfly!
 
A very hunter did I rush
 
Upon the prey; with leaps and springs
 
I followed on from brake to bush;
 
But she, God love her! feared to brush
 
The dust from off its wings.

Voor een vlinder (II)
(Vertaling Ike Cialona)

 
Volmaakt lijkt mij je lediggang
 
Op gindse bloem, een half uur lang,
 
Omdat ik, vlindertje, niet weet
 
Of jij daar sluimert dan wel eet.
 
Zo roerloos! Een bevroren meer
 
Is minder stil! Maar snel
 
Ontwaak jij uitje droom, wanneer
 
De lichte bries je vindt en weer
 
Verlokt tot zwierig spel.
 
 
 
Beschouw dit als je toevluchtsoord,
 
Daar deze gaard ons toebehoort.
 
Mijn zuster zorgt voor wat hier bloeit,
 
Ik heb de appelaars gesnoeid.
 
Kom vaak terug naar dit domein
 
En wees voor ons niet bang!
 
Wij praten over zonneschijn
 
En hoe het was om kind te zijn,
 
De dag een eindeloos festijn,
 
Wel twintigmaal zo lang!

To a Butterfly

 
I've watched you now a full half-hour,
 
Self-poised upon that yellow flower;
 
And, little Butterfly! indeed
 
I know not if you sleep or feed.
 
How motionless! - not frozen seas
 
More motionless! and then
 
What joy awaits you, when the breeze
 
Hath found you out among the trees,
 
And calls you forth again!
 
 
 
This plot of orchard-ground is ours;
 
My trees they are, my Sister's flowers;
 
Here rest your wings when you are weary;
 
Here lodge as in a sanctuary!
 
Come often to us, fear no wrong;
 
Sit near us on the bough!
 
We'll talk of sunshine and of song,
 
And summer days, when we were young,
 
Sweet childish days, that were as long
 
As twenty days are now.

De Pieken
(Vertaling Ike Cialona)

 
Vanuit een scherpe bergrug, rond welks voet
 
Ons diepe dal zich windt, rijst zusterlijk
 
Een tweelingpaar van Pieken, groenbekleed,
 
De hoogste niet eerzuchtig hoog, maar toch
 
Een uitzicht biedend over meer en stroom
 
En berg en veld zo mooi als mensenoog
 
Ooit mocht aanschouwen. Met elkanders hulp
 
Bereikten twee gezusters in hun zucht
 
Naar avontuur de toppen van dit paar,
 
De tijd vergetend op een geurig bed
 
Van bloem en kruid, terwijl ze daar tezaam
 
Zich aan de schoonheid laafden, sprakeloos.
 
Daar ik getuige was en deelgenoot
 
Van hun verrukking, noemde ik die twee
 
Verheven Pieken naar dat zusterpaar.
 
De zusters moesten scheiden, voorzover
 
De Dood de geesten scheidt van mensen die
 
Elkander hebben liefgehad als zij.
 
Verwante Pieken - onvergankelijk,
 
Zelf mooi en rijkbedeeld met wat ge biedt
 
Aan zicht op alle schoons, wijl van de mens
 
De generaties elkaar volgen naar
 
De afgrond van de tijd - vervul de hoop,
 
Die Mary* koestert en die Sarah* had,
 
Dat dit genot dat de natuur hun bood
 
Tot in der eeuwigheid blijft voortbestaan.

 

 
Forth from a jutting ridge, around whose base
 
Winds our deep Vale, two heath-clad Rocks ascend
 
In fellowship, the loftiest of the pair
 
Rising to no ambitious height; yet both,
 
O'er lake and stream, mountain and flowery mead,
 
Unfolding prospects fair as human eyes
 
Ever beheld. Up-led with mutual help,
 
To one or other brow of those twin Peaks
 
Were two adventurous Sisters wont to climb,
 
And took no note of the hour while thence they gazed,
 
The blooming heath their couch, gazed side by side,
 
In speechless admiration. I, a witness
 
And frequent sharer of their calm delight
 
With thankful heart, to either Eminence
 
Gave the baptismal name each Sister bore.
 
Now are they parted, far as Death's cold hand
 
Hath power to part the Spirits of those who love
 
As they did love. Ye kindred Pinnacles -
 
That, while the generations of mankind
 
Follow each other to their hiding-place
 
In time's abyss, are privileged to endure
 
Beautiful in yourselves, and richly graced
 
With like command of beauty - grant your aid
 
For Mary's humble, Sarah's silent claim,
 
That their pure joy in nature may survive
 
From age to age in blended memory.

De wereld is ons te nabij
(Vertaling Wiebe Hogendoorn)

 
De wereld is ons te nabij: wij gaan
 
Ten onder aan verspillen en verkrijgen.
 
Van de natuur is ons maar weinig eigen,
 
Ons hart, pover geschenk, is afgestaan.
 
Die zee, haar borst ontblotend voor de maan;
 
De winden, die ons ieder uur bedreigen,
 
Nu slaperig, als bloemen die zich neigen -
 
Wij zijn er niet op afgestemd, verdaan
 
Is alles wat ons raakt. O God! Indien
 
Ik heidens was, in oud geloof geboren,
 
En staand in deze blijde beemd misschien
 
Een glimp opving, was ik niet zo verloren;
 
Dan kon ik Proteus in de golven zien
 
En de omkranste hoorn van Triton horen.

 

 
The world is too much with us; late and soon,
 
Getting and spending, we lay waste our powers:
 
Little we see in Nature that is ours;
 
We have given our heart away, a sordid boon!
 
This Sea that bares her bosom to the moon;
 
The winds that will be howling at all hours,
 
And are up-gathered now like sleeping flowers;
 
For this, for everything, we are out of tune;
 
It moves us not. - Great God! I'd rather be
 
A Pagan, suckled in a creed outworn;
 
So might I, standing on this pleasant lea,
 
Have glimpses that would make me less forlorn;
 
Have sight of Proteus rising from the sea;
 
Or hear old Triton blow his wreathèd horn.

Aan Joanna*
(Vertaling Wiebe Hogendoorn)

 
Je vroege kindertijd heb je gesleten
 
In rokerige steden, en je deed er
 
Door jaren stille vlijt de liefde op
 
Voor al wat leefde aan je eigen haardvuur,
 
Met zulk een overgave dat je hart
 
Niet snel de voorkeur delen zal van hen
 
Die naar de heuvels zien met tederheid,
 
En vriendschap sluiten met rivier en bosjes.
 
Maar wij, die deze grenslijn overschreden
 
En die in eenvoud afgezonderd wonen
 
In bos en veld, wij houden veel van jou,
 
Joanna! En omdat je twee jaar lang
 
Zo ver van ons verwijderd bent, vermoed ik
 
Dat je verheugd naar een gesprek zult luisteren,
 
Hoe triviaal ook, als je daaruit leert
 
Dat vrienden met wie jij gelukkig was,
 
Gewoon nog praten over jou en vroeger.

To Joanna

 
Amid the smoke of cities did you pass
 
The time of early youth; and there you learned,
 
From years of quiet industry, to love
 
The living Beings by your own fire-side,
 
With such a strong devotion, that your heart
 
Is slow to meet the sympathies of them
 
Who look upon the hills with tenderness,
 
And make dear friendships with the streams and groves.
 
Yet we, who are transgressors in this kind,
 
Dwelling retired in our simplicity
 
Among the woods and fields, we love you well,
 
Joanna! and I guess, since you have been
 
So distant now from us for two long years,
 
That you will gladly listen to discourse
 
However trivial, if you thence be taught
 
That they, with whom you once were happy, talk
 
Familiarly of you and of old times.

[Nederlands]

 
Zo'n tien dagen geleden, toen ik onder
 
De hoge dennen zat, die rijzen boven
 
Hun buurman, de stokoude torenspits,
 
Kwam uit zijn somber huis de dominee
 
Tevoorschijn, groette mij, en vroeg zich af:
 
‘Hoe gaat het met dat wilde kind, Joanna!
 
En wanneer komt ze bij ons terug?’ Hij talmde,
 
Maar toen we 't dorpsnieuws uitgewisseld hadden,
 
Verlangde hij te weten, ernstig kijkend,
 
Waarom ik oude afgoden vereerde
 
En, als een soort druïde, met karakters
 
Van ongehoord formaat een rare naam
 
Had uitgebeiteld in de rots ter plaatse,
 
Boven de Rotha, aan de rand van 't bos.
 
- Nu, dank zij die onkwetsbaarheid van 't hart,
 
De vrucht van ironie en echte liefde,
 
Was ik niet wars van zo'n catechisatie
 
En heb als volgt geantwoord: ‘Het geviel
 
Dat ik een zomerochtend bij zonsopgang
 
Een wandeltocht gemaakt had met Joanna.
 
- Verrukkelijk jaargetij, wanneer de brem,
 
In volle bloei, te zien op elke helling,
 
Tussen het hakhout schiet in strepen goud!
 
Ons pad liep naar de oevers van de Rotha

[Engels]

 
While I was seated, now some ten days past,
 
Beneath those lofty firs, that overtop
 
Their ancient neighbour, the old steeple-tower,
 
The Vicar from his gloomy house hard by
 
Came forth to greet me; and, when he had asked,
 
‘How fares Joanna, that wild-hearted Maid!
 
And when will she return to us?’ he paused;
 
And, after short exchange of village news,
 
He with grave looks demanded for what cause,
 
Reviving obsolete idolatry,
 
I, like a Runic Priest, in characters
 
Of formidable size had chiselled out
 
Some uncouth name upon the native rock,
 
Above the Rotha, by the forest-side.
 
- Now, by those dear immunities of heart
 
Engendered between malice and true love,
 
I was not loth to be so catechised,
 
And this was my reply: -'As it befell,
 
One summer morning we had walked abroad
 
At break of day, Joanna and myself.
 
-'Twas that delightful season when the broom,
 
Full-flowered, and visible on every steep,
 
Among the copses runs in veins of gold.
 
Our pathway led us on to Rotha's banks;

[Nederlands]

 
En toen wij voor die hoge rots aankwamen
 
Die op het oosten uitziet, hield ik halt. -
 
Ik mat de grootse bergkam met mijn ogen
 
Van voet naar top; in opperste verrukking
 
Zag ik in struik en boom, in steen en bloem
 
Die mengeling van delicate tinten,
 
Over zo'n weids gebied, in één impressie
 
Bijeengevoegd door de verbindingskracht
 
Van al wat schoon is, in het hart verbeeld.
 
- Toen ik zo'n twee minuten had gekeken,
 
Bespeurde, mij in de ogen ziend, Joanna
 
Mijn geestvervoering en zij lachte luid.
 
De Rots, als uit een slaap opschrikkend, ving
 
De stem op van de Vrouw en lachte terug;
 
Het Oude Wijf, gezeten op de Helm-crag,
 
Hield haar spelonk gereed; de Hammarscar
 
En steile Silver-how uitten een lachklank;
 
De Loughrigg in het zuiden hoorde dat,
 
De Fairfield reageerde met een bergtoon;
 
Tot ver in 't hemelblauw hief de Helvellyn
 
De vrouwenstem, - de oude Skiddaw blies
 
Zijn spreektrompet; - de Glaramara zond
 
De stem terug, zijn wolken uit, naar 't zuiden;
 
De Kirkstone schudde hem van zijn nevelkap.

[Engels]

 
And, when we came in front of that tall rock
 
That eastward looks, I there stopped short - and stood
 
Facing the lofty barrier with my eye
 
From base to summit; such delight I found
 
To note in shrub and tree, in stone and flower,
 
That intermixture of delicious hues,
 
Among so vast a surface, all at once,
 
In one impression, by connecting force
 
Of their own beauty, imaged in the heart.
 
- When I had gazed perhaps two minutes' space,
 
Joanna, looking in my eyes, beheld
 
That ravishment of mine, and laughed aloud.
 
The Rock, like something starting from a sleep,
 
Took up the Lady's voice, and laughed again;
 
That ancient Woman seated on Helmcrag
 
Was ready with her cavern; Hammarscar,
 
And the tall Steep of Silver-how, sent forth
 
A noise of laughter; southern Loughrigg heard,
 
And Fairfield answered with a mountain tone;
 
Helvellyn far into the clear blue sky
 
Carried the Lady's voice, - old Skiddaw blew
 
His speaking-trumpet; - back out of the clouds
 
Of Glaramara southward came the voice;
 
And Kirkstone tossed it from his misty head.

[Nederlands]

 
- Of nu (zo zei ik onze lieve vriend,
 
Die met een glimlach van verbijstering
 
Mij aan te staren stond) dit simpelweg
 
Naar waarheid door de broederschap der bergen
 
Werd aangericht, of dat mijn oor door dromen
 
Getroffen werd, visionnaire vlagen,
 
Alleen aan mij geschonken, ik weet zeker
 
Dat er een luid rumoer was in de heuvels
 
En dat Joanna bij het luisteren
 
Zich aan mijn zijde voegde, als zocht zij daar
 
Beschutting tegen iets waarvoor zij bang was.
 
- En daardoor, lang daarna, toen achttien manen
 
Geslonken waren en ik eenzaam dwalend
 
Mij onder deze rots bevond, een stille
 
Ochtend bij dageraad, ben ik gaan zitten
 
En hakte met die primitieve tekens,
 
Gevoelens oud en echt ter nagedachtenis,
 
Joanna's naam diep in het levend steen: -
 
En noem, met allen die mijn haardstee delen,
 
Sindsdien die mooie rots joanna's rots.’

[Engels]

 
- Now whether (said I to our cordial Friend,
 
Who in the hey-day of astonishment
 
Smiled in my face) this were in simple truth
 
A work accomplished by the brotherhood
 
Of ancient mountains, or my ear was touched
 
With dreams and visionary impulses
 
To me alone imparted, sure I am
 
That there was a loud uproar in the hills.
 
And, while we both were listening, to my side
 
The fair Joanna drew, as if she wished
 
To shelter from some object of her fear.
 
- And hence, long afterwards, when eighteen moons
 
Were wasted, as I chanced to walk alone
 
Beneath this rock, at sunrise, on a calm
 
And silent morning, I sat down, and there,
 
In memory of affections old and true,
 
I chiselled out in those rude characters
 
Joanna's name deep in the living stone: -
 
And I, and all who dwell by my fireside,
 
Have called the lovely rock, joanna's rock.’

Het voorspel*
(Boek 1, 340-414)
(Vertaling Wiebe Hogendoorn)

 
Stof zijn wij - maar onsterflijk groeit de geest
 
Als in muziek de harmonie: een duister
 
Niet te doorgronden vakmanschap verzoent
 
De dissonanten, smeedt de elementen
 
Tot één verbond. Wat is het vreemd dat al
 
De angsten, pijnen, jeugdige misères,
 
Spijt, kwelling en vermoeidheid, in mijn geest
 
Verenigd, ooit een rol hebben gespeeld
 
- Een rol die essentieel was - bij de vorming
 
Van 't kalm bestaan dat mij behoort als ik
 
Mijzelf waard ben! Geloofd ten einde toe!
 
En dank dat de Natuur haar middelen koos:
 
Hetzij haar ongevreesd bezoek, of dat
 
Wat kwam met zachte schrik, als pijnloos licht
 
De kalme wolken openend; of anders
 
Strengere tussenkomsten, een concreter
 
Verrichting, als haar doel dat mocht vereisen.

[Engels]

 
Dust as we are, the immortal spirit grows
 
Like harmony in music; there is a dark
 
Inscrutable workmanschip that reconciles
 
Discordant elements, makes them cling together
 
In one society. How strange that all
 
The terrors, pains, and early miseries,
 
Regrets, vexations, lassitudes interfused
 
Within my mind, should e'er have borne a part,
 
And that a needful part, in making up
 
The calm existence that is mine when I
 
Am worthy of myself! Praise to the end!
 
Thanks to the means which Nature deigned to employ;
 
Whether her fearless visitings, or those
 
That came with soft alarm, like hurtless light
 
Opening the peaceful clouds; or she may use
 
Severer interventions, ministry
 
More palpable, as best may suit her aim.

[Nederlands]

 
Het was een zomeravond: door haar leiding
 
Vond ik een bootje aan een wilg gebonden
 
In een spelonk, waar het gewoonlijk lag.
 
Meteen maakte ik de ketting los, stapte in
 
En duwde af. Het was een daad van steelsheid
 
En verontrust genot: niet zonder stem
 
Van berg-echo's bewoog mijn boot zich voort.
 
Stil liet zij achter zich ter wederzijde
 
Kringetjes glinsterende in het maanlicht,
 
Totdat zij samensmolten in een spoor
 
Van sprankelend licht. Maar nu, als één die, trots
 
Op wat hij kan, roeit naar 't gekozen punt
 
Langs een kaarsrechte lijn, richtte ik mijn blik
 
Op 't hoogste van een rotsig-steile bergkam,
 
De verste grens van de einder; want daarboven
 
Was niets dan sterren en de grijze lucht
 
De boot was een pinas voor elfen; lustig
 
Doopte ik mijn riemen in het stille meer.
 
Wanneer ik oprees bij de haal, dan trok
 
Zij door het water, deinend als een zwaan.
 
Toen stak achter die rotswand, die tot dan
 
De einder sloot, een zwarte reuzenrotspunt
 
Als handelend uit moedwillig machtsinstinct
 
Zijn hoofd omhoog. Ik sloeg en sloeg opnieuw:

[Engels]

 
One summer evening (led by her) I found
 
A little boat tied to a willow tree
 
Within a rocky cave, its usual home.
 
Straight I unloosed her chain, and stepping in
 
Pushed from the shore. It was an act of stealth
 
And troubled pleasure, nor without the voice
 
Of mountain-echoes did my boat move on;
 
Leaving behind her still, on either side,
 
Small circles glittering idly in the moon,
 
Until they melted all into one track
 
Of sparkling light. But now, like one who rows,
 
Proud of his skill, to reach a chosen point
 
With an unswerving line, I fixed my view
 
Upon the summit of a craggy ridge,
 
The horizon's utmost boundary; for above
 
Was nothing but the stars and the grey sky.
 
She was an elfin pinnace; lustily
 
I dipped my oars into the silent lake,
 
And, as I rose upon the stroke, my boat
 
Went heaving through the water like a swan;
 
When, from behind that craggy steep till then
 
The horizon's bound, a huge peak, black and huge,
 
As if with voluntary power instinct
 
Upreared its head. I struck and struck again,

[Nederlands]

 
Toen torende de barse vorm, nog groeiend,
 
Tussen mij en de sterren op, en schreed,
 
Want aldus leek het, volgens eigen toeleg
 
Doordacht bewegend, als een levend wezen,
 
Mij na. Ik wendde sidderend mijn koers
 
En koos mijn steelse weg door 't stille water
 
Terug naar de beschutting van de wilg.
 
Daar liet ik op zijn ankerplaats mijn hulkje -
 
En door de weiden liep ik huiswaarts, ernstig,
 
Plechtig gestemd; maar na eenmaal dat schouwspel
 
Gezien te hebben was mijn brein nog dagen
 
Vervuld met vaag en onbepaald besef
 
Van vreemde wijzen van bestaan, mijn denken
 
Verhuld door duister, noem het eenzaamheid
 
Of blanke absentie. Geen vertrouwde vormen
 
Resteerden, geen genoeglijk beeld van bomen
 
Of zee of lucht, geen kleur van groene velden;
 
Maar grootse, sterke vormen, die niet leven
 
Als mensen, trokken langzaam door mijn geest
 
Bij dag, en verontrustten 's nachts mijn dromen.

[Engels]

 
And growing still in stature the grim shape
 
Towered up between me and the stars, and still,
 
For so it seemed, with purpose of its own
 
And measured motion like a living thing,
 
Strode after me. With trembling oars I turned,
 
And through the silent water stole my way
 
Back to the covert of the willow tree;
 
There in her mooring-place I left my bark,-
 
And through the meadows homeward went, in grave
 
And serious mood; but after I had seen
 
That spectacle, for many days, my brain
 
Worked with a dim and undetermined sense
 
Of unknown modes of being; o'er my thoughts
 
There hung a darkness, call it solitude
 
Or blank desertion. No familiar shapes
 
Remained, no pleasant images of trees,
 
Of sea or sky, no colours of green fields;
 
But huge and mighty forms, that do not live
 
Like living men, moved slowly through the mind
 
By day, and were a trouble to my dreams.

[Nederlands]

 
Wijsheid en Geestkracht van het universum!
 
Gij Ziel, die de eeuwigheid zijt van het denken,
 
Vormen en beelden ademtocht verlenend
 
En duurzame beweging, niet vergeefs
 
Hebt gij bij dag of sterrelicht aldus
 
Vanaf mijn eerste dageraad de passies
 
Verknoopt die onze mensenziel opbouwen;
 
Niet met vulgaire, lage mensenwerken,
 
Maar met bestendige, verheven dingen -
 
Natuur en leven - hebt de elementen
 
Van denken en gevoel aldus gezuiverd,
 
Geheiligd met het middel van de tucht
 
Van pijn en vrees, totdat wij een grandeur
 
Erkennen in het kloppen van het hart.

[Engels]

 
Wisdom and Spirit of the universe!
 
Thou Soul that art the eternity of thought,
 
That givest to forms and images a breath
 
And everlasting motion, not in vain
 
By day or star-light thus from my first dawn
 
Of childhood didst thou intertwine for me
 
The passions that build up our human soul;
 
Not with the mean and vulgar works of man,
 
But with high objects, with enduring things -
 
With life and nature - purifying thus
 
The elements of fealing and of thought,
 
And sanctifying, by such discipline,
 
Both pain and fear, until we recognize
 
A grandeur in the beating of the heart.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs


vertalers