De Tweede Ronde. Jaargang 22
(2001)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 202]
| |
Vier gedichten
| |
В поездеЯ выехал давно, и вечер неродной
рдел над равниною нерусской,
и стихословили колеса подо мной,
и я уснул на лавке узкой.
Мне снились дачные вокзалы, смех, весна,
и, окруженный тряской бездной,
очнулся я, привстал, и ночь была душна,
и замедлялся ямб железный.
По занавеске свет, как призрак, проходил.
Внимая трепету и тренью
смолкающих колес, я раму опустил:
пахнуло сыростью, сиренью.
| |
[pagina 203]
| |
[Daar lag mijn hele jeugd: een haag, een lijsterbes,]Daar lag mijn hele jeugd: een haag, een lijsterbes,
de esdoorn van mijn kinderjaren;
ik kon een natte bank, een afdak, een bordes
en de stationsicoon ontwaren.
Het duurde een moment... toen dreven bank en lamp
en struikgewas weer weg, als boten.
De monsterlijke nacht nam weer de overhand.
Ik rijd weer, klein en opgesloten.
Een zwarte spoorweg die maar doelloos verder snelt,
een dof gebonk, een hijgend zwoegen
en wielgekreun, alsof een vluchteling vertelt
van kerkers en het leed van vroeger.
Grunewald, 4-7-21
| |
[Была передо мной вся молодость моя:]Была передо мной вся молодость моя:
плетень, рябина подле клена,
чернеющий навес и мокрая скамья,
и станционная икона.
И это длилось миг... Блестя, поплыли прочь
скамья, кусты, фонарь смиренный.
Вот хлынула опять чудовищная ночь,
и мчусь я, крошечный и пленный
Дорога черная, без цели, без конца,
толчки глухие, вздох и выдох,
и жалоба колес, как повесть беглеца
о прежних тюрьмах и обидах.
Груневальд, 4 7. 21
| |
[pagina 204]
| |
[In de nacht, terwijl de maan metalig]In de nacht, terwijl de maan metalig
brandend aan de schuine daken likt,
krijg ik uit een venster dat toevallig
openstaat een klap, een zoete schrik
van muziek; ik voel mijn ziel omgeven
door de koude van een groot geluk;
ik wil vliegen, iemand heeft de nevel
voor de maan verblindend weggerukt,
handen uit de zakken nu, naar boven,
en gespreid, ik sidder en ik vlieg,
maar dan hoor ik de geluiden doven
en een hand klopt zachtjes op mijn rug:
‘vliegen is verboden’, zegt vol ijver
een passant, ‘was dat u soms ontgaan?’
Met mijn kroon van maanstof op, verstijvend,
kijk ik naar het stilgevallen raam.
Berlijn, 6-3-24
| |
[При луне, когда косую крышу]При луне, когда косую крышу
лижет металлический пожар,
из окна случайного я слышу
сладкий и пронзительный удар
музыки; и чувствую, как холод
счастия мне душу обдает;
кем-то ослепительно расколот
лунный мрак; и медленно в полет
собираюсь, вынимая руки
из карманов, трепещу, лечу,
но в окне мгновенно гаснут звуки,
и меня спокойно по плечу
хлопает прохожий: „вы забыли”,
- говорит, - „летать запрещено.”
И застыв, в венце из лунной пыли,
я гляжу на смолкшее окно.
Берлин, 6. 3. 24.
| |
[pagina 205]
| |
De schaduwEen circus was voor zeven nachten
te gast in onze kleine stad.
Het koper blonk, trompetters brachten
ons een saluut en speelden wat.
En naar het plein vol vreemde luister
keken wij allen - de Sint jan
die daar verrijst, het blauwe duister
en bont publiek, zo'n honderd man.
Dan stokt de adem van het koper
en boven doodse stilte uit
begint het carillon te lopen
met grote stappen van geluid.
En in de hoogte, op een kabel,
gespannen voor de oude kerk,
is, wiegend met een staak en stralend,
ineens een acrobaat aan 't werk.
| |
ТЕНЬК нам в городок приехал в гости
бродячий цирк на семь ночей.
Блистали трубы на помосте,
надулись щеки трубачей.
На площадь, убранную странно,
мы все глядели - синий мрак,
собор святого Иоанна
и сотня пестрая зевак.
Дыханье трубы затаили,
и над бесшумною толпой
вдруг тишину переступили
куранты звонкою стопой.
И в вышине, перед старинным
собором, на тутой канат,
шестом покачивая длинным,
шагнул, сияя, акробат.
| |
[pagina 206]
| |
[Vervolg Nederlands]Het klokgelui, dat verder wandelt
zolang de Here het behoedt,
lijkt helemaal in licht veranderd
en hogerop in vlees en bloed.
De kathedraalmuur, wat pokdalig,
is oogverblindend wit van steen;
beweeglijk glijdt de blauwe schaduw
van de artiest eroverheen.
Steeds hoger, van de houtsculpturen
en richels naar de torenklok,
stapt daar het hoekige figuurtje
en draagt zijn uitgerekte stok.
Dan, bovenaan de toren zwevend,
door 't blauwe donker opgewacht,
verdwijnt met een gevleugeld beven
de tere schaduw in de nacht.
Weer klonk geschetter, blonk geschitter,
terwijl intussen, zwaar en klam,
een grove clown in doffe glitter
om centen naar beneden kwam.
Schwarzwald, 1925
| |
[Vervolg Russisch]Курантов звон, который длился,
пока в нем пребывал Господь,
как будто в свет преобразился
и в вышине облекся в плоть.
Стена соборная щербата
и ослепительна была;
тень голубая акробата
подвижно на нее легла
Все выше над резьбой портала,
где в нише - статуя и крест,
тень угловатая ступала,
неся свой вытянутый шест
И вдруг над башней с циферблатом,
ночною схвачен синевой,
исчез он с трепетом крылатым -
прелестный облик теневой.
И снова заиграли трубы,
меж тем, как потен и тяжел,
в погасших блестках, гаер грубый
за подаяньем к нам сошел.
Шварцвальд, 1925 г.
| |
[pagina 207]
| |
De executieHet bleke gezicht ongeschoren,
lachend, het jasje nog heel,
geen das om, alleen een ivoren
knoopje geklemd op de keel,
zo wacht hij, en al wat zijn open
blik onderscheidt is: een hek,
een prop in het gras en vier lopen,
recht op de man af gestrekt.
Zo wachtte hij vroeger wel vaker,
jarig, met vrienden bijeen,
totdat het magnesium blakend
't blindwitte groepje bescheen.
Flits. Ijzeren pijn, en hij wankelt.
Dan, onverbiddelijk, nacht.
En boven de afgrond vliegt jankend
een engel, tot waanzin gebracht.
1928
| |
РасстрелНебритый, смеющийся, бледный,
в чистом еще пиджаке.
без галстука, с маленькой медной
запонкой на кадыке,
он ждет, и все зримое в мире -
только высокий забор,
жестянка в траве и четыре
дула, смотрящих в упор.
Так ждал он, смеясь и мигая,
на именинах не раз,
чтоб магний блеснул, озаряя
белые лица без глаз.
Все. Молния боли железной.
Неумолимая тьма.
И воя, кружится над бездной
ангел, сошедший с ума.
1928 г.
|
|