De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 189]

Drie gedichten
Larisa Miller^*
(Vertaling Kees Jiskoot)

Niet op een overtocht of visvangst wachten,
Gedruis, geroep geen aandacht waardig achten,
Maar bij een bos, bij dichte struikgewassen,
Met rondom blauw, en stilte, waterplassen,
Aan 't strand, je knieën tot je kin, daar uren
Wat zitten, naar een roerloos bootje turen,
De spraak beluisteren der middagbeken,
Ze onderbreken noch ze tegenspreken.

Eén witomkaderd schilderij
Is alles wat ik heb aan waarde:
Een junidag, een groene gaarde
In 't vierkant van dit raam van mij.
...Een gevel. Schaduw. Eikentak.
Een hek. En lager, waar verrassend
Des schilders signatuur ontbrak -
De weegbree, door een bui gewassen.

* Larisa Miller (1940) is dichteres en essayiste. Ze doceert Engels in Moskou.

[Не ждать ни переправы, ни улова,]

Не ждать ни переправы, ни улова,
Ни окрика, ни шороха, ни зова.
У леса, у глухого перелеска,
Средь синевы, и тишины, и плеска,
На берегу, колени к подбородку,
Сидеть, следя недвижимую лодку
И слушая полуденные речи
Реки, не прерывая, не переча.

А у меня всего одна
Картина в рамке побеленной:
Июньский день и сад зеленый
В квадрате моего окна.
...И дуба тень. И дома тыл.
Забор. А ниже, где художник
Поставить подпись позабыл -
Омытый ливнем подорожник.

[p. 190]

[Vervolg Nederlands]

Er zweven wolken langs het zwerk, waarheen, dat blijft geheim.
Ver weg beginnen, wat een bof, een zegen kan dat zijn,
En weten dat, als hemelen, een zee van tijd ons wacht,
De voorraad licht oneindig is en krap die van de nacht.
Er zweven wolken langs het zwerk, langs 't zwerk gaan wolken aan...
Daarover moet de eerste zin en ook de vijfde gaan;
Ze langzaam lezen is verplicht, verdrink in zin na zin,
En zweef, tussen de regels door, diezelfde wolken in.
Verkláren wil het leven niets, noch dodelijke strijd,
Nee, enkel stil verbazen met de kleinste kleinigheid.

[Vervolg Russisch]

Плывут неведомо куда по небу облака.
Какое благо иногда начать издалека,
И знать, что времени у нас избыток, как небес,
Бездонен светлого запас, а чёрного в обрез.
Плывут по небу облака, по небу облака...
Об этом первая строка и пятая строка,
И надо медленно читать и утопать в строках,
И между строчками витать в тех самых облаках.
И жизнь не хочет вразумлять и звать на смертный бой,
А только тихо изумлять подробностью любой.