De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 173]

Vertaalde poëzie

[p. 174]

Drie gedichten
Moniza Alvi^*
(Vertaling Kees Klok)

De laatste bladzijde

De vrouw beklimt de trappen van de kerktoren.
In het begin stenen treden, daarna houten.
Dus klinken haar stappen uiteindelijk,

net voor ze zich van de borstwering stort, zachter.
Maar was het verstandig de roman zo te besluiten,
het relaas dat van de rand springt,

of had de vrouw aan het begin van het verhaal
moeten doodgaan, met de schrijver die traag
haar ondergang laat afspelen - achterwaarts, of wellicht had

de sprong helemaal in het midden moeten gebeuren,
met de twee helften van het boek opengeslagen
als het stel vleugels dat haar had kunnen redden?

* Moniza Alvi werd geboren in 1954 te Lahore in Pakistan. Toen zij enkele maanden oud was verhuisden haar Pakistaanse vader en Engelse moeder naar Engeland, waar het gezin zich vestigde in Hatfield (Hertfordshire), waar zij opgroeide. Na de middelbare school studeerde zij Engels aan de universiteit van York, waarna zij lange tijd werkzaam was als lerares te London. Daar is zij momenteel verbonden als docente aan het Open College of the Arts.
In 1991 won zij de Poetry Business Competition en in 1993 publiceerde zij haar eerste officiële gedichtenbundel onder de titel The Country At My Shoulder bij de Oxford University Press. Deze werd genomineerd voor de T.S. Eliot Prize. Bij dezelfde uitgever verscheen in 1996 haar tweede bundel A Bowl of Warm Air, waarmee zij definitief haar naam vestigde. Moniza Alvi is door de Engelse Poetry Society uitgeroepen tot een van de zogenoemde New Generation Poets, waaraan het tijdschrift Poetry Review in 1994 een speciale uitgave wijdde. In juli 2000 verscheen bij uitgeverij Bloodaxe haar derde bundel onder de titel Carrying my Wife. De hier gepubliceerde gedichten zijn gekozen uit deze publicatie.

The Last Page

The woman climbs the steps of the church tower.
At first stone steps, then wooden.
So finally, just before she throws herself

from the parapet her steps are quieter.
But was it wise to end the novel in this way,
the narrative jumping off the ledge,
or should the woman have died at the beginning
of the story, the author slowly replaying
her fall - backwards, or perhaps the leap

should have occurred in the middle of it all
with the two halves of the book held open
like the pair of wings which might have saved her?

[p. 175]

Ranjit Singh

Ranjit stond altijd onverwacht bij ons
voor de deur en altijd
met een andere Europese vriendin.
Hij had de houding van een lord uit Bombay,
niet van een automonteur uit Wembley.
Ik kon mij hem niet voorstellen, met zijn
vorstelijke tulband, onder een auto kruipend.
Op een keer zag ik hoe hij zijn overvloedige haar
handig in een knot draaide
en daarna zijn woeste profetenbaard
fatsoeneerde met een stok
die mijn broer zijn baardpook noemde.
Een poosje later verscheen Ranjit
met een Amerikaanse crew-cut.
Vervolgens trouwde Ranjit twee keer, terwijl
hij in Interlaken woonde, in zijn moderne,
lichtovergoten huis.
Een uitvinder, vertelde mijn vader ons
trots. En hij heeft zichzelf geleerd
om jazzpiano te spelen!

Mijn vaders vrienden deden hun best
om Europa te veroveren.

Ranjit Singh

Ranjit would turn up on our doorstep,
always unexpectedly, and always
with a different European girlfriend.
He had the air of a Bombay lord,
not a garage mechanic from Wembley.
I couldn't imagine him, regally
turbaned, crawling underneath a car.
Once I watched him deftly twist
his river of hair into a knot,
then create a trim beard from
his wild prophet’s one, with a stick
my brother called his beard poker.
A little later there was Ranjit
with an American-style crew-cut.
Then Ranjit twice married, living
in Interlaken, his modern house
stunned with light.
An inventor, my father told us
proudly. And he's taught himself
to play the jazz piano!

My father's friends did their best
to conquer Europe.

[p. 176]

Nooit te laat

Er zijn dingen waar je niet aan denkt
voor je het parlement opblaast.
Je bent zo bezig met de vaten buskruit,
verborgen in de kelder onder kolen en hout,
met de wankele trap, de kratten die je moet verplaatsen,
dat je van alles vergeet: terug te bellen,
memo's te tikken, papieren te nieten,
de gedachten die je geacht werd
over te brengen van het ene halfrond naar het andere.
Jarenlang geloofde je dat je een alchemist was.
Op den duur werd je een vuurwerkmaker.
Je frutselde met rotjes, vuurpijlen, sterrenregens,
joeg de vogels volkomen van de wereld.
Je verlangde ernaar om een vorst op te blazen,
een minister, om een kamerlid razend te maken -
om keurige mensen op straat te laten gillen.
Natuurlijk wist je dat je gemarteld zou worden en opgehangen.

Never Too Late

There are things you don't think about
before you blow up Parliament.
You are so concerned with the barrels of gunpowder
stashed away in the cellar under the coal and wood,
the rickety steps, the crates to shift,
you forget all about the phonecalls to return,
the memos to type, the papers to staple,
the thoughts you were supposed to carry
from one hemisphere to the other.
For years you believed you were an alchemist.
In time you became a firework-maker.
You toyed with firecrackers, rockets, starbursts,
drove the birds right out of the world.
You longed to blow up a sovereign,
a minister, to madden a legislator -
make decent people shout in the street.
Surely you knew you'd be tortured and hanged.

[p. 177]

[Vervolg Nederlands]

Je ging op zoek naar iemand om de schuld te geven.
Het was Catesby, fluisterde je. Robert Catesby.
Je had een leven vol ontploffingen geleid.
Ze vroegen je voor het laatste avondmaal van de vuurwerkmakers.
Er zat altijd een vonk in je maag,
een ster in je hersenen - de kans
om een levendige vertoning te geven voor een geboeid publiek.
Maar je wist dat het nooit te laat was.
Nooit te laat om de kelder in te kruipen
en af te rekenen met het parlement.

[Vervolg Engels]

You looked around for someone to blame
It was Catesby, you whispered Robert Catesby.
You'd had a lifetime of detonation.
They invited you to the firework-makers' last supper.
There was always a sparkle in your stomach,
a star in your brain - the opportunity
to give vivid displays to a captive audience.
But you knew it was never too late.
Never too late to creep down to the cellar
and deal with Parliament.