De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 92]

Aeneas in Afrika^*
Diederik Burgersdijk

Maar nu een wonder:

want daar grijpt midden in de stad
een wolkbreuk plaats, flits, donder:
Aeneas staat in vol ornaat
nogal gelaten onder
zijn moeders paraplu en praat
tegen Achates zonder
een flauw benul van 't weer. Hij schouwt
't gelaat der koningin, die
plotsklaps zo zielsveel van hem houdt,
zoals dat gaat met d'Indi-
ëvaarder, naar wie 't vrouwtje staart:
haar man blijkt overleden
op zee, waarna een man met baard
stief op haar af komt treden
en haar ten huw'lijk vraagt - dit ver-
gelijk komt in Maronis
Aeneis niet voor, maar het ter-
tium comparationis
is het verlangen naar de man,
zijn wapens en geslacht en
wat U nog nog meer bedenken kan
aan schunnige gedachten.

Hij sprak: ‘Wij hebben veel doorstaan,
waarvan ik wil berichten.
Ik ben een dappere Trojaan,
die prachtige gedichten...’
En Dido sprak: ‘Wij kennen 't volk,
uw naam en reputatie.

* Uit deze burleske bewerking van Vergilius' Aeneis publiceren wij een fragment. Aeneas en zijn metgezel Achates observeren, gehuld in een wolk, de Carthagers. Dan volgt de ontmoeting met koningin Dido.

[p. 93]

 

Wij dachten niet dat U in wolk

 

gekleed was, want de natie

 

die U vertegenwoordigt draagt

 

gewoonlijk paardenleder

 

of wapenrusting. Godgeklaagd

 

bent U. Wij waren teder

 

gestemd als U ons dan nog naakt

 

genaakt had, zo Odysseus

 

Nausikaä heeft ingemaakt -

 

een boomtak voor zijn pisbuis.

 

Maar nu iets over ons persoon.

 

Wijzelf zijn bannelingen

 

waarover wij in schoonste toon-

 

soort prachtig kunnen zingen.

 

Maar, ongelijk uw geldingsdrang,

 

doen wij dat niet. Wij lijven

 

U bij ons in. Dus wees niet bang:

 

U mag bij ons verblijven.’

 

Wanneer men dat in enkelvoud

 

leest, ziet men de bedoeling:

 

dat Dido zielsveel van hem houdt,

 

verklaart haar grote voeling

 

met al die vluchtelingen, die

 

slechts voor problemen zorgen

 

in háár land, die ze potverdrie

 

- en liever nu dan morgen nog - uitwees, uitgeprocedeerd

 

en wel.

 

Nu goed, ze leidde

 

haar gasten vrij en onverveerd

 

naar haar paleis, waar beide

 

de koningskinders het banket

 

verorberden; een chique

 

gelegenheid. Vooraf paupiette

 

de veau en Véronique,

 

fonds d'artichauts aux oeufs pochés,

 

tomates confites d'olives,

[p. 94]

 

dan pommes-de-terres demi-sautés,

 

pintade aux endives,

 

pieds de mouton à sauce poulet,

 

rouget de porquerolles,

 

canette au cidre et navets

 

en toe: profitérolles

 

en île-flottante, terrine-de-fruits,

 

compôte aux myrtilles

 

en bavarois en clafoutis.

 

Terwijl Aeneas, die je

 

te midden van de fricassée

 

zag aanzitten, zijn zoontje

 

liet halen van de wilde zee-

 

kust, nam hij nog een boontje.

 

Het zoontje kwam, een boterham

 

was zijn beloning. Dido

 

nam hem op schoot, waarna haar vlam

 

begon te zwammen. Wie zo

 

mooi zingen kan als hij, hij is

 

gezegend, daar de vrouwen,

 

vooral wanneer zo'n man vrij is,

 

van welbespraaktheid houwen.

 

En ook het zoontje op haar knie,

 

welriekend als papaver,

 

deed haar naar wat zij zich verbood

 

verlangen. Luid gedaver

 

steeg uit de zaal op, want een bard

 

zong van de oude starren,

 

de trage maan, de nacht, die zwart

 

haar zwakke geest verwarren,

 

waarna een luid gejuich weer haar

 

gesluimer brak. Tenslotte

 

sprak Dido zacht: ‘Vertel nu maar

 

wat U zit op te potten.’