De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 84]

Twee gedichten
Nico Weber

Tot op een zeker heden

De dag dat hij het huis werd uitgedragen,
had ik hem al een week niet willen zien.
Ze vonden me te jong om mee te gaan
naar waar hij met de bloemen achterbleef.

Die avond hoorde ik zijn stem van zolder.
Ik ging de trap op. In een streep bleek licht
lag hij te rusten. Het moet donker zijn,
zei hij, alleen in 't donker kan ik slapen.

Ik trok het luikje voor het venster dicht.
Dat deed ik elke nacht. Ik was niet bang,
maar ongerust dat hij me niet zou roepen,

of erger: dat ik hem niet meer kon horen.
Daardoor heb ik geleerd te luisteren
en donker is nog steeds het mooiste woord.

[p. 85]

Het was eind juli of begin augustus,

't gebeurde op het late middaguur
dat de gebouwen wolken konden dragen,
en mastodonten leunden op de daken
die door hun ogen zonnestralen braken -
uit monsterlijke gaten laaide vuur.

We hadden zitten praten, luchtkastelen
gebouwd, zo werkelijk dat we ze zagen:
doorzichtig, onbegrijpelijk. Bij vlagen
het allerdiepste dat we konden delen.

De bui brak uit, we toastten op de donder.
We dachten dat er stemgeluiden klonken
uit lege flessen - hopend op een wonder.

Maar er gebeurde niets. Wat we ook deden,
alleen de regen stortte naar beneden.
We werden zelfs niet eens volslagen dronken.