De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 78]

Uit: Nachtkermis^*
Jos Versteegen

Een Marokkaan is langs geweest met rozen
en Alexander heeft er drie gekocht.
Bij Roch stuit het presentje op een boze
oogopslag, en ik voel zijn achterdocht.
De bloemen liggen op het valse hout
van onze tafel, kijken naar elkaar,
lijkt het, als Alexander mij ontvouwt
dat hij in park, stoombad en urinoir
zoekt naar gewonde jongens, jongens met
littekens of mislukte tatoeages,
met harde ogen en een baseballpet
en zonder geld: hij noemt ze ‘kleine katers’.
Het windt hem op als zij een mes verbergen
en draadloos bellen in een vreemde taal
die raspt, vol uitgesproken stille wenken
die dreiging zijn, alarm, geheim signaal,
een teken dat zich moeiteloos verspreidt
op golven van mobiele telefoons
en vage vriend na vage vriend bereikt:
de stad mobiliseert haar ruige zoons.
Een leger onbekenden staat paraat
om zelfs de bestbetaalde kus te wreken,
en daarom ruiken katers naar gevaar:
ze kunnen hals en schedel laten breken
in elke uithoek van een lange nacht.
Maar Alexander werd nog nooit belaagd,
al ging hij ook de deur uit in een jas
waarvan de breed uitwaaierende kraag
was afgestikt met rissen nep-saffieren.

* Deze tekst komt uit Nachtkermis, een verhaal in dichtvorm dat t.z.t. in boekvorm zal verschijnen. Eerder verschenen fragmenten in De Tweede Ronde en Hollands Maandblad onder de titel Feest in Amsterdam. In het hier gepubliceerde gedeelte zit een klein gezelschap aan een tafeltje in café De Jaren.

[p. 79]

 

Een Rolex hielp niet, geen antieke ring

 

bleek ooit geschikt als lokaas voor gespierde

 

vlasbekjes uit de goot, een plotseling

 

vertoon van messen in portiek of park

 

bleef hersenschimmig als een mooie droom.

 

Het lijkt of hij een ogenblik verstart

 

en visioenen ziet. Een onderstroom

 

van weemoed heeft zijn humor afgedempt.

 

De Jaren praat en schatert om ons heen

 

als hij het kelkje van zijn glas omklemt.

 

Zijn nagels, blank geverfd, zijn ring met steen,

 

zijn handrug met geknipte zwarte haren.

 

Glimlachend kijkt hij naar me, broos, vermoeid.

 

Tussen de witte vlekken aan de slapen

 

draaien zijn ogen naar de jongens toe.

 

Wieland spreekt Engels tegen Roch, die rookt.

 

Desnoods wil Alexander boefjes huren

 

om in een grote schuur of havenloods

 

bij koek en koffie, in de avonduren,

 

uiteen te zetten wat zijn wensen zijn:

 

een overval met keukenmessen, bot,

 

gevaarloos, met gespeelde angst en pijn,

 

tussen een bergrug schimmelig en rot

 

houtafval, balen vochtig oud papier

 

en afgedankte motoronderdelen.

 

Hij is het schuwe, opgejaagde dier,

 

zij zijn de jagers die hem schijnbaar kelen;

 

hij doet alsof hij valt, zij doen alsof

 

een ongehoorde woede in hen vaart;

 

hij bijt en kronkelt in het klamme stof,

 

zij trappen beurtelings in kruis en maag,

 

maar zonder hem te raken; hij beschermt

 

zijn hoofd en trekt zijn knieën hoger op

 

terwijl hij woordeloze zinnen kermt

 

en zij hem schop na zogenaamde schop

[p. 80]

 

tegen zijn botten geven; als een kind,

 

een foetus zal hij bij TL-licht sterven,

 

denkbeeldig, overdekt met wonden, blind,

 

gekneusd; de jongens glippen weg en zwerven

 

alweer door nachtelijke straten (hij

 

betaalt vooraf), want ook een quasi-dood

 

door zelf georkestreerde barbarij

 

moet eenzaam zijn; in heuse ademnood,

 

gespannen nog en met verkrampte spieren,

 

zal hij verrijzen uit het stof en dan

 

acteren dat zijn ribben, maag en nieren

 

hem scheurend pijn doen; als een dronkeman

 

wil hij op roestige machines leunen,

 

zijn hoofd betasten op verzonnen bloed,

 

onsamenhangend spreken, zachtjes kreunen

 

en zoeken naar zijn pelsjas en zijn hoed,

 

hopend dat zijn getatoeëerde katers,

 

de smaak van wreedheid walsend op de tong,

 

teruggaan naar de loods om even later

 

het echte spel te spelen en hem bont

 

en blauw te slaan, te steken, te vermoorden;

 

hij zal de jongens in de ogen zien,

 

hun namen zeggen, kalm, een reeks van woorden

 

als draagbaar voor zijn afgeleefde ziel;

 

de rauwste engelen staan hem terzijde

 

in plaats van arts of priester, en hij zal

 

ontsnappen aan gebed en medelijden:

 

alleen de handig uitgelokte gal

 

van crimineeltjes is hem goed genoeg

 

als medicijn en laatste sacrament.