De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 76]

Twee gedichten
Mieke Tillema

Achter het orgel

Achter het orgel vlucht ze,
de luchtige engel. Trekt een lange
vleugel om de hoek

Hij wil haar hebben, houwen,
desnoods beloven
te geloven

Hij houdt haar voor licht
als een veer van een rara
rara avis. Hij hoort Ave
Maria's dreunen tussen
gotische bogen, kazuifels,
ruggen in regenjassen,
versteende vormen vol
geloof

Hij hoopt
op één veer
in zijn lege hand

[p. 77]

Vanuit de trein

Op weg:

Gewitte velden maken schapen grijs,
bomen zwart, zon scherp,
alles weids.

Een man, een vrouw, een hond zie je
lopen. Ze scheiden abrupt, hij neemt de hond.
De vrouw knielt neer, huilt gaten
in de sneeuw, maakt modder,
schreeuwt, krijst dat hij weg
kan blijven, valt langzaam neer,
een plas rood op het laken -

de trein gaat sneller dan je kunt verzinnen.

Vanuit de trein terug: geen spatje rood.
Geen hond jankt trouw verdriet uit,
sneeuw is gesmolten.