De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 58]

Gedicht
Frans Kuipers

MIJNE MAATGEPAKTE HEREN,
lief dagboek, geachte boterbloem.

Is het, beste bosuil, niet vreemd
dat iemand, alleen, in een oude caravan,
in het midden van niks, mompelend
en idioterig grinnikend bijwijlen,
bezig is met iets wat misschien
nog wel het best te vergelijken is
met het schrijven van brieven gericht
aan niemand, weledelachtbare lucht;
ik bedoel dit, inktspinsel op wit,
waarvan ik weet dat ik nooit weten zal
WAT DAT IS.

Wel weet ik
dat het van doen heeft met u,
doorluchtig licht boven het dal,
wind over de wateren,

kleurenkoning, grote zon,
sterrenhemel van verbluffing,

kleine, vergeten,
bij de vloedlijn liggengebleven zeekoet,
aan wat wrakhout vastgevroren,
de teeronderscheiding op de borst,
ogen uitgepikt, darmen door de wind gelezen,

oudgouden glinstering
op het water wijd.

[p. 59]

 

Wel weet ik, tumultueuze,

 

onafzienbare zee,

 

absoluut jaar nul van de spookgeschiedenis,

 

enige werkelijke heksenketel in dit zonnestelsel,

 

wieg waarboven Luna en Helios gebogen stonden,

 

 

 

met lansen van licht

 

doorstoken wolken-eland,

 

bloedend uit vele wonden

 

en zingend het heldenlied.

 

 

 

Wel weet ik,

 

vader van mijn verbazing,

 

leeuweriksladder,

 

blindegeleiderswind,

 

 

 

dat u bent

 

duizend en een liefdesverklaringen

 

in de vervliegende rookseconde

 

van een wild enthousiast moment,

 

 

 

het nooit eindigend briefhoofd der poëzie,

 

het wolkenprincipe van de wereld

 

 

 

en het koninklijk meervoud

 

van mijn wankelmoedige persoon menselijkerwijs.