De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 46]

Nederlandse poëzie

[p. 47]

Drie gedichten
Bernd Bevers

Voorlopig laatste bezoek aan mijn vader

Ik herken hem meteen aan zijn hoest,
die klinkt alsof iemand achter een gesloten deur
staat te lachen.
Hij verontschuldigt zich voor zijn pantoffels,
twee tot op de draad versleten huisdieren, grijs en blind
van gedienstigheid. Zegt dat het door de oorlog komt,
van het lang in te kleine laarzen moeten lopen.
Ik denk: elk ideaal krijgt de laarzen die het verdient.
We drinken iets en kijken naar de vermoeide verrichtingen
van een duif op de vensterbank. Hij komt met foto's aan.
De drie maanden woestijn die hij nooit te boven is gekomen,
de granaatscherf in zijn arm. Die daar is Rommel
zegt hij en wijst op een vlek naast de loop van een tank
die als een potlood uit het zand omhoog steekt. En dit
is de vrouw die je moeder had kunnen zijn. Zij kookt
mijn verlangen al zo lang niet meer...
Bij het afscheid bedank ik hem voor de juiste mate van
afstand die hij tussen ons heeft bewaard.
Hij bedankt mij ook. En even zijn hij en ik weer de vlieger
die we nooit de lucht in hebben gekregen.

[p. 48]

Het draaiorgel

Als een barok altaar zwenkt het de hoek om.
Zijn hart vol oneindig droevige melodieën uit-
stortend boven de hoofden der mensen, die het
vrolijk noemen. Een trein van mensen, schuifelend
door de nauwe straten. Achter de toonbanken van
de winkels staan de winkeliers te wachten, leeg als
leeggeknepen pakken melk. De winkels zelf zijn
als kleine bonte kerkjes ingericht, vol dansend licht
en spiegels waarin de dingen geen achterkant bezitten.
Ook vele schitterende relikwieën zie je er, waarvan
sommige kunnen lezen en schrijven of bedrieglijk echt
bloed huilen. Engelen vliegen aan en af om de wind
buiten de deur te houden, want nog nooit zag iemand
de wind iets kopen of de regen iets bestellen
wat hij dringend nodig had.

Niets zo vol als het donker in de kamer
waarin je op slaap ligt te wachten.
Met gebouwen en straten, gemengd bos, de eerste
keer aan zee. Met tenminste vier van de zestien
seizoenen en de plattegrond van een stad geborduurd
in het kleed. Je ouderlijk huis met zijn kamers
en verdwenen spullen, de kleine tuin en zelfs een
volledig ingericht klaslokaal. Met je grootmoeder
in haar liefste stoel, slurpend van de zondagse soep.
Een trein van kamers die door de nacht raast.
De gangen staan volgepakt met jassen, grauw en versleten als vluchtelingen. Vrienden, familie, de gezichten
van voorbijgangers die je ooit op straat tegenkwam
en vergat. En schaduwen, overal schaduwen. Gespannen
luisterend naar je snelle, onrustige ademhaling
onder de dekens.