De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 173]

Damiaans vissoep
Ivan Krylov^*
(Vertaling Hans Boland)

‘Eet, buurman, alsjeblieft,

Eet, doe me dat genoegen.’

‘Nee, buurman, ik zit vol.’ ‘Je weet dat je me grieft,

De vrouw heeft immers lopen zwoegen.

De soep is prima, echt, je doet jezelf tekort.’

‘Ik heb drie borden op.’ ‘Ach wat! je zit te eten.

Hoeveel, moet je vergeten.

Neem nog een portie, voor de sport.

Een vissoepje waar niets aan schort!

Kijk al dat vet toch eens! Wie daar niet sterk van wordt!

Het glanst als barnsteen. En die wasem!

Heb je al kuit gehad? Het zit vol steur en brasem.
Kom, vrouwtje, geef mijn vriend nog maar een lekker bord.’

* De fabels van Ivan Krylov (1769-1844) hebben altijd enorme populariteit genoten. Tal van Russische vaste uitdrukkingen en gezegden zijn aan ‘opa Krylov’ ontleend. Poesjkin, dertig jaar jonger en uit een heel ander milieu, was niettemin overtuigd van Krylovs uitzonderlijke belang voor de Russische cultuur. Gogol noemde zijn fabels een ‘boek van de wijsheid van het volk zelf’. Elf jaar na zijn dood werd in de Zomertuin zijn standbeeld onthuld; het voetstuk bestaat uit een bronzen karavaan van al zijn fabeldieren, en dikwijls treft men er Petersburgse oma's die er Krylovs verzen reciteren voor hun kleinkinderen.
Krylov was een kleurrijk persoon, van wie iedereen hield, hoewel hij precies deed en zei wat hij wou. Behalve van slapen - desnoods in de Staatsbibliotheek, waar hij werkte - hield hij vooral van eten. Dat de vis die hij bij zijn laatste maaltijd at hem fataal werd, is mogelijk een legende, maar daarom niet minder veelzeggend.

I
ДЕМЬЯНОВА УХА

‘Соседушка, мой свет!

Пожалуйста, покушай’ -

‘Соседушка, я сыт по горло’. - ‘Нужды нет,

Еще тарелочку; послушай:

Ушица, ей-же-ей, на славу сварена!’ -

‘Я три тарелки съел’. - ‘И, полно, что за счеты:

Лишь стало бы охоты,

А то во здравье: ешь до дна!

Чтд за уха! Да как жирна:

Как будто янтарем подернулась она.

Потешь же, миленький дружочек!

Вот лешик, потроха, вот стерляди кусочек!
Еще хоть ложечку! Да кланяйся, жена!’ -

[p. 174]

[Vervolg Nederlands]

Aldus zat Damiaan zijn buurman te vergasten;
Hij bleef maar aandringen dat Folke toe zou tasten.
Op Folkes voorhoofd glom en parelde het zweet.

Hij dacht: ‘Wanneer ik nou nog één klein bordje eet?

Als ik m'n best doe, moet het lukken.’

Weer speelde hij het klaar. ‘Daar hou ik van, mijn vriend!
Neem nog wat soep. Je weet dat ik niet ben gediend
Van opgeprikt gedrag, aanstellerij en nukken.’

Maar Folke kon niet meer.

Hij greep zijn muts en riem, en ging er als een speer

Vandoor - hij vluchtte

Omdat hij duchtte

Voor onheil. Na die ene keer

Zag niemand hem bij Damiaan ooit weer.

Het schrijverschap zal er alleen maar wel bij varen,
Wanneer men weet op tijd het zwijgen te bewaren.

Dus, schrijver, tracht je medemens te sparen

Voor rijm- of prozabrij, want die gaat tegenstaan,
Voor je het weet, net als de soep van Damiaan.

[Vervolg Russisch]

‘Я три тарелки съел’. - ‘И, полно, что за счеты:

Лишь стало бы' охоты,

А то во здравье: ешь до дна!

Чтò за уха! Да как жирна:

Как будто янтарем подернулась она.

Потешь же, миленький дружочек!

Вот лешик, потроха, вот стерляди кусочек!
Еще хоть ложечку! Да кланяйся, жена!’ -
Так потчевал сосед Демьян соседа Фоку
И не давал ему ни отдыху, ни сроку,
А с Фоки уж давно катился градом пот.

Однакоже еще тарелку он берет:

Сбирается с последней силой

И - очищает всю. ‘Вот друга я люблю! -
Вскричал Демьян. - Зато уж чванных не терплю.
Ну, скушай же еще тарелочку, мой милой!’

Тут бедный Фока мой,

Как ни любил уху, но от беды такой,

Схватя в охапку

Кушак и шапку,

Скорей без памяти домой -

И с той поры к Демьяну ни ногой.

Писатель, счастлив ты, коль дар прямой имеешь;
Но если помолчать во-время не умеешь

И ближнего ушей ты не жалеешь,

То ведай, что твои и проза и стихи
Тошнее будут всем Демьяновой ухи.