De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 115]

Uit: Paradijzen van een lege weg
Rosa Liksom^*
(Vertaling Adriaan van der Hoeven)

Ik eet elke dag op zijn minst twee van die dikke malboro-repen, echt elke dag. Als ontbijt eet ik acht stukjes melkchocola, één Mars en twee chocomintsnoepjes. Of anders eet ik een halve reep en twee Marsen. Halverwege de dag heb ik die malboro-repen al op, al probeer ik me nog zo te beheersen. Dan zeg ik tegen me baas dat deze dame even bij de kiosk een Verkadereep gaat kopen, of misschien ook wel twee. Dan rook ik een paar sigaretjes in het rookgedeelte van de kantine en eet ik die reep op, terwijl ik wat zit te kletsen met een paar andere vrouwen van het kantoor. Meestal bied ik hun ook wat aan en er is wel eens iemand die een stukkie neemt. Ze zeggen er wel eens iets van dat ik midden op de dag chocola zit te eten, maar dan zeg ik dat een weduwvrouw overdag toch wel een pleziertje mag hebben, niet dan? Dan ga ik terug naar kantoor, werk als een gek tot vijf uur en ga met de bus naar huis. Ik stap uit bij de Aldi en koop die speciale Aldicake. Dat is zo'n zachte chocoladecake met van dat heerlijk knisperige spul erop. Die neem ik en vaak nog een paar van die extra grote repen, ja, en een pak melk. Die extra grote repen zijn van die consumptiechocola, hartstikke goed, harder dan malboro en de stukken zijn nog eens drie keer zo groot als malboro ook. Dan loop ik naar huis en is me dochter al thuis van school, die heeft dan al drie bekers chocomel en een pak chocoladekoekjes op. Voor haar is het chocola, koekies en van die chips. Ik ben nog niet binnen of ze roept al om de chocola. Maar ze mot nog effe wachten tot ik me jas uit heb en voor de tv zit. Dan geef ik haar een reep en neem er zelf ook een. We kijken tv, eten chocola en steken af en toe een sigaret op. Ik rook niet meer dan tien sigaretten op een avond, dat heb ik met

* Rosa Liksom (1958, pseudoniem van Anni Ylävaara) is een Finse schrijfster, geboren in Lapland, die etnologie studeerde in Helsinki en Kopenhagen. Ze werkt ook als beeldend kunstenaar, maar heeft vooral naam gemaakt als auteur van ultrakorte verhalen met een vaak groteske inhoud. Bovenstaande, ongetitelde schets isafkomstig uit Liksoms boek Paradijzen van een lege weg. De Tweede Ronde publiceerde eerder drie schetsen en een serie tekeningen van haar hand in het Finlandnummer (Winter 1992/93).

[p. 116]

me dochter afgesproken. Zij is geen echte rookster, maar ze begint het te leren. Dan roken we samen. Het is gezelliger als je niet alleen hoeft te roken. Ik ken hartstikke goed met me dochter opschieten. Ze is aan het puberen en daardoor zit ze onder de pukkels. In de krant zeggen ze dat je van chocola meer puistjes krijgt. Dat is allemaal flauwekul, ze snappen er niks van, ze willen jonge mensen gewoon hun enige pleziertje afnemen. Na het nieuws zet ik koffie en dan eten we die Aldicake. Dan gaan we slapen en de volgende dag weer aan het werk. Ik koop altijd van die grote familiepakken voor 's ochtends en die berg ik dan op, zodat ik niet vóór me werk nog naar de kiosk mot rennen. De kiosk is dan trouwens nog dicht. Me dochter ontbijt eerst en ik ontbijt daarna als ze naar school is. Zo af en toe gaan we op chocoladereis over de grens naar Zweden. Kopen we een stuk of wat dozen malboro in de aanbieding en die nemen we dan mee naar Finland. Daar hebben ze zes verschillende smaken, terwijl hun hier bij de kiosk er maar vijf hebben. Ik zit achter het stuur en me dochter op de voorbank naast me. De chocola leggen we onder de achterbank en we zijn nog nooit aangehouden bij de douane. Toen me man nog leefde, dat waren nog eens tijden. Hadden we een kortingskaart bij de groothandel en daar kochten we dan samen enorme voorraden dozen bonbons en van die duurdere soorten. Na de dood van me man was het daarmee finito. Daar heeft ons soort mensen geen geld voor, wij motten het doen met chocoladetabletten en repen. Ik denk dat we toch gauw zo'n halve kilo chocola per dag eten en dan die Aldicake er nog bovenop. Dat is best wel veel, maar ik ben niet dik. Ik word niet dik ook en me dochter ook niet, we eten verder niks, alleen maar chocola, en we zijn goed gezond. Ik vroeg eens aan de dokter hoe het komt dat ik zo'n zoetekauw ben en hij zei dat het behoefte aan tederheid is. Nou, daar geloof ik geen bal van, want me man en ik waren altijd heel lief voor mekaar en toch aten we al die jaren voortdurend chocola. We hadden precies dezelfde smaak en rookten ook hetzelfde merk sigaretten.