De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 113]

Uit: De brave Soldaat Švejk^*
Jaroslav Haček
(Vertaling Roel Pieters)

Zijn geschiedenis was een zeer eenvoudige: hij - een notoire veelvraat en de schrik van iedere officiersmess - was de dag tevoren in Budĕjovice aangekomen en had quasi toevallig meteen maar even deelgenomen aan een bescheiden banket, aangeboden door de officieren van het vertrekkende regiment. Hij vrat en zoop voor tien en begaf zich daarna in al min of meer beschonken toestand naar de officiersmess om de koks nog wat restjes te ontfutselen. Sausen en knoedels verslond hij bij borden tegelijk, als een wilde kat reet hij het vlees van de botten en tenslotte wist hij in de keuken ook nog de hand op de rum te leggen. Toen hij zoveel had ingenomen dat hij ervan moest boeren keerde hij terug naar het afscheidsfeest, waar hij wederom schitterde door zijn hernieuwde zuipen. Op dit gebied had hij een schat aan ervaring opgedaan hij had de officieren van de Zevende Bereden Divisie al op hoge kosten gejaagd. Die ochtend was hem te binnen geschoten dat hij de orde moest handhaven bij het vertrek van de eerste echelons van het regiment. Daarom had hij zich door de hele haag mensen heen gewrongen. Hij ging op het station zo te keer, dat de officieren die belast waren met het vervoer van het regiment zich voor hem hadden verstopt in het kantoortje van de stationschef.

En zo kon het geschieden dat hij nog net op tijd bij het station opdook om de dirigent van het fuseliersorkest, die net het Gott erhalte, Gott beschütze wilde laten spelen, zijn dirigeerstok te ontrukken.

‘Halt!’ riep hij. ‘Even wachten, niet spelen voordat ik een teken geef. Ruht! Ik ben zo terug.’

Hij verdween in het station en volgde het escorte, dat hij met een luid Halt! tot stilstand bracht.

‘Waar gaat dit heen?’ vroeg hij streng aan de korporaal, die zich in deze nieuwe situatie ook geen raad wist.

In zijn plaats antwoordde Švejk goedmoedig: ‘Ze brengen ons

* Bovenstaand fragment stamt uit deel 2, hoofdstuk van De brave soldaat Švejk, waarvan in mei een nieuwe Nederlandse vertaling verschijnt bij Uitgeverij Pegasus.

[p. 114]

naar Bruck. Als u zin hebt kunt u gerust met ons meerijden, Herr Oberfeldkurat.’

‘Dat zal ik maar doen ook,’ verklaarde pater Lacina, en zich tot het escorte wendend voegde hij daaraan toe: ‘Wie zegt dat ik niet meekan? Vorwärts! Marsch!’

Toen de opperaalmoezenier zich in de arrestantenwagon bevond ging hij meteen op de bank liggen; de goedhartige Švejk trok zijn overjas uit en legde die onder het hoofd van de priester, terwijl de vrijwilliger tot ontzetting van de korporaal zachtjes zei: ‘Vertel hém wat over de verzorging van aalmoezeniers...’

Comfortabel op de bank uitgestrekt begon pater Lacina te vertellen: ‘Ragout met paddestoelen, mijne heren, wordt lekkerder naarmate er meer paddestoelen in zitten. Maar dan moeten de paddestoelen tevoren wel samen met wat uitjes gefruit worden - pas dan moet er laurierblad bij, én de uien...’

‘De uien hadden we al gehad, weet u nog?’ reageerde de vrijwilliger onder de smekende blikken van de korporaal, die in pater Lacina weliswaar een beschonken meerdere zag, maar hoe dan ook een meerdere.

Voor de korporaal was de toestand waarlijk om wanhopig van te worden.

‘Jazeker,’ merkte Švejk op, ‘de opperaalmoezenier heeft absoluut gelijk. Hoe meer uien, hoe beter. In Pakoměřice was eens een brouwer die zelfs uien in zijn bier deed. Van uien krijg je namelijk dorst. Uien zijn trouwens toch al nuttige dingen. Ze leggen zelfs wel gefruite uitjes op steenpuisten...’

Ondertussen lag pater Lacina op de bank als in een droom te prevelen: ‘Het komt allemaal op de kruiden aan. Wat voor kruiden je erin stopt en in welke hoeveelheden. Er mag nooit worden overpeperd of overgepapriceerd.’

Hij praatte nu steeds langzamer en zachter: ‘O-ver-gekruid-na-geld. o-ver-ge-ci-troe-neerd, o-ver-ge-pi-men-teerd, o-ver-ge-noot-mus-ka-teerd...’ Hij maakte zijn verhaal echter niet af, maar viel in slaap, af en toe door zijn neus fluitend zodra hij even ophield met snurken.