De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 22]

Monte Gola
Monika Sauwer

Op een zondagochtend in de eerste week van de veel te nieuwe eeuw werd ik panisch wakker in de stellige overtuiging dat ik me weer eens bezopen had. Het was verschrikkelijk, ik had het echt niet gewild, maar ik kon geen weerstand bieden. En dat ondanks mijn goede voornemens. In mijn droom dronk ik bijna zwarte wijn uit grote Duitse bierglazen. Het smaakte afgrijselijk, maar ik dronk door, juist omdat het Olaf zo woedend en teleurgesteld maakte. ‘Hou op, je gaat eraan kapot, dat weet je,’ smeekte hij, maar ik nam weer een paar grote zure slokken. ‘Dan moet je maar vaker met me vrijen,’ schreeuwde ik toen. ‘Jij vindt het wel best als ik lam in mijn bed tol. Een mooi excuus om niks meer met mij te hoeven.’

Het kostte me minuten van moeizaam nadenken voor ik eindelijk zeker wist dat ik mijn dronkenschap alleen maar gedroomd had. Ik stond al maanden droog. Toch was ik zo bang dat mijn hart door de matras heen dreunde. Wat was ik intens gemeen tegen Olaf geweest. Meende ik mijn droomruzie echt? Dan zag het er slecht uit voor onze verhouding. Snel moest ik mijn bed uit, wassen, aankleden.

Buiten was het zondags verlaten. Het stadspark was nog geheel aan de kwinkelerende vogeltjes. Mezen en roodborstjes zongen midden in de winter hun hoogste lied. Zo klein en zoveel geluid, hoe kon het bestaan? En hoe kon ik bestaan? Ik keek naar mijn benen die onder mij voortstampten. Vreemd aanvoelende klompvoeten, gestoken in mijn sportschoenen, vonden moeiteloos hun weg. Ik volgde, wat kon ik anders doen? Mijn hoofd bonkte, mijn eigen hoofd, met mijn eigen rafelige, hortende gedachten. Ik was vergiftigd, niet door drank maar door mijn eigen kwade sappen. Ik hield niet meer van Olaf, dat wist ik nu zeker. Hij moest maar weg. Of ik moest weg, weg uit de wurggreep.

Zo rende ik mijn duivelskringen tot ik te moe was om nog iets anders te kunnen denken dan de bekende mantra: ‘Ik heb alles verpest. Het zij zo.’

Nog diezelfde avond voelde ik me dik tevreden over mezelf omdat

[p. 23]

ik genoten had van iets waarvan veruit de meeste normale mensen beweren te houden: een zondagse duinwandeling door de winterkou. Bolle wind, teerblauwe lucht met sluierbewolking, vlasblond, dor gras, roestbruine duindoornstruikjes, flessegroen, vochtverzadigd mos. Het was mooi, het soort mooi dat niemand in twijfel hoeft te trekken. Al lopend praatten Olaf en ik over alles wat los en vast zat. Onze woorden kwamen uit het niets, of uit de volheid van ons hart, zo kun je het ook zeggen, en zonder mokken gingen ze weer huns weegs. Ze maakten ons blij en trots op onze produktieve hersens.

Weer thuis stofzuigde en lapte ik het hele trappenhuis, tot vreugde van onze degelijke bovenbuurvrouw. Daarna maakte ik een aardig gelukte maaltijd klaar.

Om me mijn alledaags geluk even goed in te peperen keek ik na de afwas in de gang naar onze twee grote warme winterjassen die liefdevol tegen elkaar aangevleid aan de kapstok hingen. Ik legde de lege arm van mijn jas om de schouders van die van Olaf. Hij leeft, we zijn samen, dacht ik pathetisch.

De avondkoffie smaakte me goed en ach, wat hield ik van mijn huisje in de Kom, de leukste achterbuurt van Nederland. Een huis met meer boeken dan ik ooit zou kunnen uitlezen, met de mooiste muziek op afroep hoorbaar... en al die trouwe, bevriende meubels en spullen. Dit alles en nog veel meer, zacht stralend van innerlijkheid in het gouden lamplicht. En wat hield ik van Olaf, die bij de suizende gaskachel zachtjes op zijn gitaar zat te tokkelen.

Ik legde een hand op zijn warme blonde haar en begon een plechtige redevoering: ‘Zie je nou wel dat ik best van frisse wandelingen hou. Ik krijg heus geen ruimtevrees meer in de duinen. Eigenlijk is het nu net andersom: ik krijg al claustrofobie als ik aan zo'n druk, rokerig café denk. En al die glazen bier! Ik snap niet hoe ik er ooit zoveel achter elkaar heb kunnen wegkrijgen, eerlijk niet.’

‘Dus je bedoelt dat je nu echt van de drank af bent?’ vroeg Olaf argwanend.

‘Nou en of ik dat bedoel,’ zei ik. Gelukkig had ik koude voeten en hoofdpijn, anders was de euforie volmaakt geweest. Euforie kan zomaar ineens in haar tegendeel omslaan.

Zou ik mijn vermogen tot intense vreugde danken aan het contrapunt van mijn inzinkingen? Nooit zal ik weten hoe treurig of bang de anderen, de in mijn ogen normalen zich soms voelen. Want een ander van binnenuit voelen als was je het zelf, behoort

[p. 24]

voorlopig goddank niet tot de mogelijkheden. Goddank, want in dat geval konden die anderen ook bij mij naar binnen kijken en dan zouden ze zelf kunnen zien hoe slecht ik was...

Een week later liep het weer mis. Ik dronk wodka uit een waterglas. Het smaakte naar eau de toilette, maar ik zette door. Ondertussen drukte ik mijn begerig lichaam tegen dat van een mij onbekende, kalende man aan. Gretig betastte ik zijn harige borst en rug onder zijn overhemd, maar hij duwde me van zich af. ‘Je moest je schamen,’ zei hij met de stem van Olaf. ‘Ga naar huis.’

Ik rende het café uit, struikelde over de drempel de zwarte nacht in, viel door een geopend putdeksel peilloos diep naar beneden. ‘Ik wist niet dat riolen zo diep waren,’ dacht ik tijdens het vallen. Met bonkend hart landde ik in mijn warme bed.

Toen ik tot bedaren kwam begon het me te dagen dat dit ons eigen bed niet kon zijn. Het was breder en vooral zachter dan dat van ons. Was ik gek aan het worden? Zenuwachtig tastte ik naar het lichtknopje. Mijn hand sloeg een gat in het ondoordringbare duister. Onze slaapkamer was minder donker, daar scheen een straatlantaarn geruststellend door het gordijn. Was ik dood? Zoja, dan hoefde ik me geen zorgen meer te maken. Ik ging zo stil mogelijk op mijn rug liggen en probeerde rustig adem te halen.

Toen pas hoorde ik naast mij een zagend gesnurk. Het bijbehorende lichaam lag ver van me af. Voorzichtig kroop ik naderbij in het kingsize bed. Ik kon zijn warmte voelen nu en rook een onbeschaamde zweetlucht. Het snurken klonk luider en ging over in snuiven. Olaf was het niet, die snurkte nauwelijks en rook veel bescheidener bovendien.

Wie de man ook mocht zijn, de situatie was onmogelijk. Ik moest hier weg en wel zo snel ik maar kon. Biddend dat de onbekende niet wakker zou worden sloeg ik het dekbed van me af en wipte over de bedrand. Ik stond op een zacht, hoogpolig tapijt, een weldaad voor de voeten. Voorzichtig deed ik een paar passen in de richting van een een grauw oplichtende rechthoek. Een raam! Waar zou ik zijn? Met geen mogelijkheid kon ik me herinneren hoe ik hier terecht gekomen was.

Langs een zwaar fluwelen gordijn tuurde ik de zilveren maannacht in. Een glooiend landschap strekte zich uit voor mijn verbaasd knipperende ogen. Tegen een berg in de verte kroop een snoer van lichtjes omhoog. Ik was op vakantie, of ik dat nu leuk

[p. 25]

vond of niet, en dit was een hotel. Ik sloop verder naar de slaapkamerdeur op zoek naar de wc. Maar inplaats van tot de badkamer gaf de deur toegang tot een karig verlichte, ruime salon waar groepjes feestgangers rondhingen. Ze stonden dicht bij elkaar te drinken, of lagen te slapen of te vrijen op het vaste tapijt. Ze praatten op gedempte toon en ook de muziek stond zo zacht dat het moeite kostte om te kunnen horen wat er gespeeld werd. De Beatles, onderscheidde ik na enige tijd, het uitputtend lange nummer The long and winding road. Op het eerste gezicht kende ik geen van de aanwezigen. De meesten waren niet echt jong meer, maar wel bovengemiddeld knap van uiterlijk. Voor zover niet half of helemaal ontkleed droegen ze luchtige, frivole kleren. Duur floddertextiel, boa's, zijde, fluweel, slangenleer. Was ik verdwaald in een filmset? Nergens zag ik camera's. Het wrakhout van een feest, daar hoorde ik nu ook bij. Nieuwsgierig bekeek ik mezelf. Ik droeg een lang, zwart satijnen nachthemd, waarin ik allerminst uit de toon viel. Het was hier trouwens meer dan warm genoeg. De ramen stonden open, vitrages bewogen loom op de lauwe nachtwind. Ik had dorst, een zengende nadorst. Omdat niemand acht op me sloeg liep ik naar een manshoge koelkast die in een hoek van de salon deel uitmaakte van een open keuken met welvoorziene huisbar. De koelkast bleek geheel gevuld met bedauwde flessen bier, alsof het feest nog beginnen moest. Ik greep er een vast, sloeg mijn vingers stijf om de natte hals. Zo! Nu nog een opener.

‘Zoek je wat?’ vroeg een zwartharige jongeman in leren broek en ontbloot bovenlijf. Hij klonk gemoedelijk, alsof we elkaar al jaren kenden.

‘Ja, een flessenopener,’ zei ik dankbaar. ‘Weet jíj waar we hier zijn?’

‘Monte Gola, volgens die mensen daar,’ antwoordde hij, naar een vrijend paar op een tijgervel gebarend. ‘Als je net zover uit het raam hangt als die blonde vrouw nou doet, kun je de zee zien.’

‘Welke zee?’ Ik werd bang. Monte Gola, de Gulzigheidsberg, wat was dit voor grap? ‘De Middellandse Zee,’ zei de jongen. Ouder dan twintig kon hij niet zijn. Hij maakte mijn pilsje open en schonk het uit in een schoongespoeld glas.

‘Waarom kijk je zo sip?’ vroeg hij. ‘Het is anders tof genoeg hier. Eten en drinken in overvloed. Gezondheid.’

‘Proost.’ We klonken. ‘Alles goed en wel,’ zei ik. ‘Maar weet jij soms hoe je hier gekomen bent? Ik niet.’

[p. 26]

‘Met de auto, geloof ik,’ zei hij nadenkend. ‘Ik reed nogal hard over de kustweg. Vloog uit de bocht of zoiets. Ik werd opgetild of ik niks woog en ineens was ik hier. Raar hè. Het lijkt wel een droom.’ Hij bood mij zijn blote arm. Ik moest hard knijpen. ‘Au! Ik ben wakker,’ riep hij lachend.

‘Ik ook.’

‘Hoe heet jij?’

‘Sandrine. En jij?’

‘David. Wil je wat eten?’

Een witharige ober deed de ronde met een schaal vol goudbruin gebakken kippenboutjes.

‘Neem, tast toe, het ligt ervoor,’ zei de witharige zonder veel overtuiging.

Ik bedankte, maar David deed een greep. Met vette vingers begon hij toen mijn blote schouder te strelen. ‘Niet doen!’ siste ik.

‘Waarom niet?’

‘We moeten hier weg. Zo gauw mogelijk. Rennen voor ons leven. Waar staat je auto?’

‘Die is total loss.’

‘Ach Jezus! Misschien gaat er een schip of een vliegtuig hier vandaan.’

David keek me aan. Zijn gladgeschoren kaken vermaalden kalm het kippenvlees. Toen slikte hij. Ik zag zijn adamsappel wippen. Zijn ogen waren groot en vochtig. Een veel te mooie jongen voor mij alleen.

‘Je kunt hier niet weg,’ zei hij vlak bij mijn oor. ‘Wist je dat nog niet?’

‘Nee, hoezo! We kunnen toch...’ Ik hijgde.

‘Nee, dat kunnen we niet. Maar ze zorgen goed voor ons hier. Laten we er het beste van maken.’ Hij beet me speels in mijn nek.

‘Goed. Jij mag het zeggen.’

We zeiden niet veel meer toen we samen over het zachte tapijt rolden. Overal om ons heen klonk een schaamteloos smakken en knorren.