De Tweede Ronde. Jaargang 20

[p. 191]

Twee gedichten
José-Maria de Heredia
(Vertaling Ard Posthuma)

Vuurbloemen

Nadat de wereld uit de Chaos was ontstaan,
bleef eeuwenlang de lava uit de krater kolken,
en hoger dan de Chimborazo klommen wolken
van vuur en as boven de eenzame vulkaan.

Geen ruis tast meer de echoloze stilte aan.
Een vogel nipt van 't water, door geen as bedolven;
de bodem kwam tot rust onder de lavagolven,
het bloed der aarde is voor altijd blijven staan.

Maar toch, hoewel de kratermond sinds lang verkoelde,
lijkt het alsof het vuur dat ooit de grond doorwoelde
nog één keer oplaait tussen het verkruimelend puim;

want onder 't stofgoud van de opgewaaide pollen
- een donderslag die uit de stilte aan komt rollen -
lanceren de cacteeën hun vuurrode pluim.

Fleurs de feu

Bien des siècles depuis les siècles du Chaos,
La flamme par torrents jaillit de ce cratère,
Et le panache igné du volcan solitaire
Flamba plus haut encor que les Chimborazos.

Nul bruit n'éveille plus la cime sans échos.
Où la cendre pleuvait l'oiseau se désaltère;
Le sol est immobile et le sang de la Terre,
La lave, en se figeant, lui laissa le repos.

Pourtant, suprême effort de l'antique incendie,
A l'orle de la gueule à jamais refroidie,
Éclatant à travers les rocs pulvérisés,

Comme un coup de tonnerre au milieu du silence,
Dans le poudroîment d'or du pollen qu'elle lance
S'épanouit la fleur des cactus embrasés.

[p. 192]

Het koraalrif

De zon gloort door de bomen van 't koralenwoud,
vreemd morgenrood daalt langs de onderzeese kronen
naar lauwe diepten waar de madreporen wonen
en kelksgewijs het dier zich als een plant ontvouwt.

En al wat kleur ontleent aan jodium en zout
- zeeëgels, wuivend wier, mos, algen, anemonen -
bedekt met somber paars in welige patronen
het rif waar 't wemelend poliepenheir aan bouwt.

Blinkend en fraai geschubd, laat zich tussen de takken
een grote vis, van kleur verschietend, langzaam zakken
en ligt in 't schemerschijnsel doodkalm op de loer;

opeens beweegt een vlammendrode vin en gaat er
door het diepblauw kristal van het doodstille water
een siddering van goud, smaragd en parelmoer.

Le récif de corail

Le soleil sous la mer, mystérieuse aurore,
Éclaire la forêt des coraux abyssins
Qui mêle, aux profondeurs de ses tièdes bassins,
La bête épanouie et la vivante flore.

Et tout ce que le sel ou l'iode colore,
Mousse, algue chevelue, anémones, oursins,
Couvre de pourpre sombre, en somptueux dessins,
Le fond vermiculé du pale madrépore.

De sa splendide écaille éteignant les émaux,
Un grand poisson navigue à travers les rameaux;
Dans l'ombre transparente indolemment il rôde;

Et, brusquement, d'un coup de sa nageoire en feu
Il fait, par le cristal morne, immobile et bleu,
Courir un frisson d'or, de nacre et d'émeraude.