De Tweede Ronde. Jaargang 19

[p. 63]

(Vertaling Meindert Burger)

Aan Rusland

O, ik smeek het je, laat rne nu rusten!
Bange avond, der dagen stampij
is verstomd. Moet ik weerloos berusten
in de dood en jouw blinde getij?

Wie zijn vaderland vrij is ontkomen
huile vrij op zijn hoogten, vooral -
heb het hart niet me nader te komen
nu ik af ben gedaald in het dal.

Ik sta klaar me voorgoed te verbergen,
zonder naam te gaan leven, en klaar
elke droom die ik krijg te verwerpen,
(als jij ergens verschijnt is het dáár!),

me verminken, me leeg laten bloeden,
om mijn lijfboekenkast te herzien
en mijn moedertaal in arren moede
te verruilen voor slang bovendien.

Dus laat, Rusland, mij daarom niet merken
dat je door alles heen, op de tast,
door de trillende vlekken van berken,
door al waar ik mee leef van jongsaf,

door het gras langs die twee verre zerken,
deze groeve, mijn leven, rond waart.
Heb erbarmen! Laat mij het niet merken
dat je blik, lief en blind, naar mij staart!

Daar er jaren verstreken, aeonen.
Voor die schaamte, die pijn, dat verdriet
kon niet één zich aansprakelijk tonen -
maar te laat! Ik vergeef het hun niet.

Parijs, 1939

[Отвяжись, я тебя умоляю!]

Отвяжись, я тебя умоляю!
Вечер страшен, гул жизни затих.
Я беспомощен. Я умираю
от слепых наплываний твоих.

Тот, кто вольно отчизну покинул,
волен выть на вершинах о ней,
но теперь я спустился в долину,
и теперь приближаться не смей.

Навсегда я готов затаиться
и без имени жить. Я готов,
чтоб с тобой и во снах не сходиться,
отказаться от всяческих снов;

обескровить себя, искалечить,
не касаться любимейших книг,
променять на любое наречье
все, что есть у меня,- мой язык.

Но зато, о Россия, сквозь слезы,
сквозь траву двух несмежных могил,
сквозь дрожащие пятна березы,
сквозь все то, чем я смолоду жил.

дорогими слепыми глазами
не смотри на меня, пожалей,
не ищи в этой угольной яме.
не нащупывай жизни моей!

Ибо годы прошли и столетья,
и за горе, за муку, за стыд -
поздно, поздно! - никто не ответит,
и душа никому не простит.