De Tweede Ronde. Jaargang 19

[p. 54]

(Vertaling Tom Eekman)

Heerlijke tijd

Het is een herfstdag, - fonkelend als glas
en trillend met hun vleugels boven 't weiland
buitelen libellen; in de Oredezj^*
weerkaatst een dennenbos, de spiegeling
is helderder dan 't echte. Ritselend
door afgevallen blaren volg ik paden
waar met een snelle, zijdezachte kus
een spinneweb-draad mijn gezicht beroert
en dan in regenboogkleuren uiteenspat,
de hemel - hemelsblauw, van licht verzadigd -
koestert de aarde zonder haar te zien.

Diep in gedachten ga ik terug naar 't landhuis,
waar in de huiskamer de kachel brandt
en dikke dahlia's de vazen vullen.
'k Schrijf verzen, op de divan uitgestrekt,
maar alle woorden missen kleur, gewicht -
't zijn niet de woorden die herinnering
terug zal vinden. In de kamer naast me
speelt men biljart: met onderbrekingen,
als druppeltjes, weerklinken felle tikjes.

Zoals je bij 't vertrekken voor de winter
in je herbarium op een ruwe bladzij
een esdoornblad legt, luisterrijk verwelkt,
het steeltje vastplakt met een smal papiertje
en er de datum bijschrijft, zodat later,
wanneer je het welriekend album opent,
je je de tuin daarbuiten weer herinnert
bij 't zien van 't purper blad, opzij oranje, -
zo heb ik indertijd een klare herfstdag
bewaard, en nog geniet ik daar nu van.

1926

* riviertje bij het landgoed in Vyra waar Nabokov in zijn jeugd vaak verbleef.

Прелестная пора

В осенний день, блистая, как стекло,
потрескивая крыльями, стрекозы
над лугом вьются. В Оредeжь глядится
сосновый лес, и тот, что отражен, -
яснее настоящего. Опавшим
листом шурша, брожу я по тропам,
где быстрым шелковистым поцелуем
луч паутины по лицу пройдет
и вспыхнет радугой. А небо - небо
сплошь синее, насыщеное светом
и нежит землю, и земли не видит.

Задумчивый, в усадьбу возвращаюсь.
В гостиной печь затоплена, и в вазах
мясистые теснятся георгины.
Пишу стихи, валяясь на диване,
и все слова без цвета и без веса -
не те слова, что в будущем найдет
воспоминанье. В комнате соседней
играют в бикс: прерывисто, по капле,
по капельке сбегает тонкий звон.

Как перед тем, чтоб на зиму уехать,
в гербарий, на шершавую страницу
кладешь очаровательно-увядший
кленовый лист, полоскою бумаги
приклеиваешь стебель, пишешь дату,
чтоб вновь раскрыть альбом благоуханны
да вспомнить деревенский сад, найдя
багряный лист, оранжевый по краю -
так, некогда, осенний ясный день
я сохранил и ныне им любуюсь.