De Tweede Ronde. Jaargang 19

[p. 53]

(Vertaling Kees Jiskoot)

Wapenschild

Amper mijn land kwijt of daar floot de
noordooster in de zilte nacht,
een diamanten zwaard ontblotend,
door wolken heen, van sterrenpracht.

Mijn nostalgie en weemoed worden,
dat zweer ik, vorstelijk bewaard,
sinds ik het ballingsschild aangordde:
op sabel veld een sterrenzwaard.

Berlijn, 1925

Герб

Лишь отошла земля родная,
в соленой тьме дохнул норд-ост,
как меч алмазный, обнажая
средь облаков стремнину звезд.

Мою тоску, воспоминанья
клянусь я царственно беречь
с тех пор, как принял герб изгнанья:
на черном поле звездный меч.

Mij lief - de berg

Mij lief - de berg, in sparrenmantel
gehuld, nu in de duisternis
van berggebied in vreemde landen
mijn thuis me veel nabijer is.

Zou ik dat naalddek niet herkennen?
Verlies ik niet reeds mijn verstand
bij 't zien alleen al van die vennen,
de bosbes, blauwend langs de kant?

Hoe hoger 't donker paadje zigzagt,
vol modder, des te scherper zijn
de tekens, dierbaar sinds ik 't licht zag,
van mijn vlak noordelijk domein.

Zal het niet bij de klim naar Eden,
wanneer wij sterven, eender gaan:
al 't lieve zien dat in 't verleden
ons ophief en heeft welgedaan?

Feldberg, 1925

Люблю я гору

Люблю я гору в шубе черной
лесов еловых, потому
что в темноте чужбины горной
я ближе к дому моему.

Как не узнать той хвои плотной
и как с ума мне не сойти
хотя б от ягоды болотной,
заголубевшей на пути!

Чем выше темные, сырые
тропинки вьются, тем ясней
приметы с детства дорогие
равнины северной моей.

Не так ли мы по склонам рая
взбираться будем в смертный час,
все то любимое встречая,
что в жизни возвышало нас?