De Tweede Ronde. Jaargang 19

[p. 41]

Tweeëntwintig Russische gedichten
Vladimir Nabokov
(Vertaling Margriet Berg & Marja Wiebes)

De fietser

Ik droomde van de weidse velden,
Een witte weg die 't land doorsneed,
waarover zilvren wielen snelden,
pedalen, een laag stuur. Ik reed

vol jeugdig vuur tussen de palen
met draden als een harp van staal,
en leek de schaduw in te halen
van elke kilometerpaal.

Die weidse velden, en daarboven
een kraai, traag vliegend over 't land.
De harde smalle banden stoven
zacht ritselend over het zand.

Een dorp, een sloot, seringenbomen
die rond de grijze huisjes staan,
in volle bloei. En eensklaps komen
van links en rechts kwajongens aan.

Велосипедист

Мне снились полевые дали,
дороги белой полоса,
руль низкий, быстрые педали,
два серебристых колеса.

Восторг мне снился, буйно-юный,
и упоенье быстроты,
и меж столбов стальные струны,
и тень стремительной версты.

Поля, поля - и над равниной
ворона тяжело летит.
Под узкой и упругой шиной
песок бежит и шелестит.

Деревня... Длинная канава...
Сирень, цветущая вокруг
избушек серых... Слева, справа
мальчишки выбегают вдруг.

[p. 42]

[Vervolg Nederlands]

Eén gooit zijn muts naar mij, een tweede
roept mij iets na met schril geluid.
Een hond loopt, als 'k kom aangereden,
luid blaffend voor mijn voorwiel uit.

Weer velden, hemelsblauw omrande
oneindigheid. De hele tocht
staal op mijn rug de zon te branden,
en dan is daar opeens een bocht.

Mijn wielen dreigen te ontsporen
en glijden onder me vandaan.
Ruisend geboomte dringt naar voren.
Dan zie ik een oud bankje staan.

Maar 'k heb geen tijd om vast te stellen
wiens naam in 't houtwerk is gekerfd,
want ik wil verder, verder snellen.
't Geruis der bladeren versterft.

1918

[Vervolg Russisch]

Вдогонку шапку тот бросает,
тот кличет тонким голоском,
и звонко собачонка лает,
вертясь пред зыбким колесом..

И вновь поля, и голубеет
над ними чистый небосвод.
Я мчусь, и солнце спину греет,
и вот нежданно поворот.

Колеса косо пробегают,
не попадая в колею.
Деревья шумно обступают...
Я вижу старую скамью.

Но разглядеть не успеваю,
чей вензель вырезан на ней.
Я мимо, мимо пролетаю,
и утихает шум ветвей...