De Tweede Ronde. Jaargang 19

[p. 48]

Droom
Nico Weber

Ik reed de Vecht langs. In het jonge gras
bloeiden de struiken even mooi als vroeger.
Ik aarzelde opnieuw bij de seringen,
omdat de sloot te smal leek om te springen
en de rivier te breed en donker was.

Ik dwaalde door mijn jeugdherinneringen
en was weer bijna zeventien geworden.
Het jaar van lange, slapeloze nachten.
Toch riep mijn moeder elke morgen trouw:
Word wakker, het is tijd om op te staan.

Mijn naam klonk alarmerend duidelijk.
Ik wist dat ik meteen naar huis moest gaan.
Verschrikt hield ik het stuur beet van mijn fiets,
die niet te remmen was. Het ging vanzelf
steeds sneller. Denderend over de brug,

de diepte in met het verkeer, een stroom
van kleuren, herrie, schimmen, flitsen, angst.
Een streep van bomen langs, een veeg van huizen.
De vreemdste lanen door, donkere wegen
met vlakten, zwanger van de ochtenddauw.

En aan het einde van een stille straat,
ik dacht nog aan een hoge deur, een poort,
wachtte mijn moeder, zomaar op de stoep.
Ik stapte af en zij vertelde rustig:
Jij hebt nog alle tijd voordat je gaat.