De Tweede Ronde. Jaargang 19

[p. 45]

Vier gedichten^*
Jos Versteegen

Motregen op Japanse kersen

De laan, een gang met houten zuilen,
begeeft zich waardig door de buurt.
Een laag plafond van roze bloemen
hangt wiegend boven kinderhoofden.

Ik zie een tuin vol hazewinden
die zwijgen bij salonmuziek,
een open zolderraam, gordijnen
die moeizaam vegen door een goot.

De stilte, in de straat geschoven
nu auto en orkest pauzeren,
blijft droog onder het siergewelf,

waar vader gaat in zondags pak,
lichtrode schelpen in het haar,
gezicht en handen oud, vergeeld.

* Deze gedichten maken deel uit van Jos Versteegen's bundel Jonge meesters, die in oktober verschijnt bij uitgeverij Vassallucci in Amsterdam.

[p. 46]

II

 

Een wolk van bloemen legt zich neer

 

om vader, die beweegt en fluit

 

alsof hij door zijn velden loopt

 

met zeis en gif en rattenval.

 

 

 

Ik zie de neergedaalde heuvel

 

die glinstert in de laatste regen

 

en inzakt als een slagroomtaart,

 

vers uit de oven opgediend.

 

 

 

De honden blaffen achter tralies.

 

Geen spoor van vader. Op de keien

 

wasemt een bloemdek in de zon.

 

 

 

Vrachtauto's rijden door de laan,

 

en aan hun banden kleeft een film

 

van bloed en donkerrode modder.

[p. 47]

Uitkijkpost

Wij leven bij het houtfornuis
met hond, kat en geblutste pannen.
Het vuur zit diep, tilt deksels, fluit,
stoomt op naar dichte keukenramen.

Wij eten. Tegels aan de wand,
een blauwe molen en een boom,
en op de ruiten waterdruppels
die paden zoeken naar 't kozijn.

En moeder heeft geen handen meer,
ze schuilen in het gloeiend sop.
Het klettert messen, vorken, lepels.

Met natte doeken op het rek
bij 't houtfornuis zien wij een land
van wolkenkrabbers en raketten.

Zij speurt met ons de straten af
naar dieven, rovers, moordenaars
die elke avond voor The End
gegrepen en gekerkerd zijn.

Zij staart manhaft in leeuwenmuilen,
ziet poema's jagen op een hert,
fixeert een slang die 't kokerlijf
om muizen, ratten, vogels schuift.

Zij spreekt van bed en tandenborstel
terwijl op 't scherm kanonnen staan,
granaten vallen, grijs, zwart-wit.

Dan leidt zij ons de trappen op,
stopt lakens, dekens in, spant strak,
zegt welterusten, dooft de lamp.