De Tweede Ronde. Jaargang 19

[p. 39]

Twee gedichten
Juliën Holtrigter

Het meisje

Sommige plaatsen zijn zo
in alle staten zo prachtig vervallen, je zou
er haast naar verlangen.

Zo lang geleden jong nog gestorven.
Sieraden, foto's, diploma's, een stilstaand
nog werkend horloge, een schrift
is wat rest.
Daarom zijn oude fotoportretten zo mooi,
ook van wildvreemden.

's Zondags liepen de meisjes
bij sneeuw of bij regen met grote dozen.
In de herberg verkleedden zij zich.
En dan, met veel ringen aan hun dunne
vingers, gingen ze tussen de mannen door
naar de kerk.
Zo was het niet moeilijk om
bij het passeren het meisje op wie je viel
zachtjes te roepen.
Als je naar haar zin was, kreeg je
een knikje, een blik vol belofte,
een glimlach terug.

Het meisje.
Zij liep voor mij uit naar de dansvloer,
ik raakte haar aan.

[p. 40]

 

Ik zag wat zij droeg, zij

 

liet mij kijken,

 

kleine dingen, zij liet ze mij zien,

 

om kwaad te weren, om woorden te opereren,

 

om binnen te dringen in blind vertrouwen,

 

ik schrok van de eenvoud, ik kende haar niet.

 

En wij dansten.

 

 

 

Wij liepen tussen de mensen door

 

en toen tussen de bomen tot bij het hek van

 

haar huis

 

en daar liet ze me,

 

leerde ze me,

 

las ze mijn hand.

[p. 41]

Zondagsschilder op zaterdagmorgen

Dit is de markt van de geuren.
Gebraden hanen belagen de zomerjurken.
Een jongen verkoopt nachtegalen,
gevuld met water, hij blaast op de staart en
een klaaglijk gefluit schalt door de straten.
Ik was ooit die jongen.

Ik ben niet de grijsaard die domino speelt
in de kroeg maar het scheelt niet veel.
Ik ben niet de Boeddhabeeldenverkoper
noch ben ik de slager (de stroper),
de schoenenverkoopster, de sloper, ik ben alles
en allen, maar ik ben Maarten het meest.

Maarten schildert het dorp met vuurrode
daken hoewel de zon hoog staat en
alle kleur heeft gedumpt in de hete
containers beneden. Mosgroen geboomte
is in het echt bijna wit van de hitte.
Het is stil, er staan hier geen kramen.

Het liefst schildert hij zwarte bergen
(nog net niet zo zwart is de hemel),
bergen van afvalgedachten en puin
met daarboven een maan, zo ernstig,
zo maandoorlopen (de ogen van Maarten)
dat ik hem moeiteloos helemaal ben.