De Tweede Ronde. Jaargang 19

[p. 159]

Vertaalde poëzie

[p. 160]

Vijf gedichten^*
Anna Achmatova
(Vertaling Hans Boland)

Lied van de laatste ontmoeting

Ach, ik voelde me hulpeloos, rilde -
Maar het was of ik vloog. Het drong
Tot me door dat mijn handschoen niet wilde,
Aangezien ik mijn rechterhand wrong

In de linker. Trede na trede -
Maar het waren er altijd maar twee...
Het geruis van de esdoorns - een bede
Van de herfst: ‘Ik ga dood, ga je mee?

Door het lot ben ik beetgenomen,
Het was triest en bedrieglijk en snood.’
‘Liefste, mij is dat ook overkomen,
Ja, samen met jou wil ik dood...’

Bij het lied van de laatste ontmoeting
Voor het donkere huissilhouet
Brandden kaarsjes als fletse begroeting
In het venster boven het bed.

* Deze vertalingen maken deel uit van een bundeltje liefdespoëzie van Achmatova, dat bij Uitgeverij Bert Bakker zal verschijnen.

Песня последней встречи

Так песпомощно грудь холодела,
Но шаги мои были легки.
Я на правую руку надела
Перчатку с левой руки.

Показалось, что много ступеней,
А я знала - их только три!
Между кленов шепот осенний
Попросил: ‘Со мною умри!

Я обманут моей унылой,
Переменчивой, злой судьбой.’
Я ответила: ‘Милый, милый!
И я тоже. Умру с тобой...’

Это песня последней встречи.
Я взглянула на темный дом.
Только в спальне горели свечи
Равнодушно-желтым огнем.

[p. 161]

[Op visite bij de dichter.]

voor Alexandr Blok

Op visite bij de dichter.
Klokslag twaalf was het, een zondag.
Stilte in de ruime kamer,
Buiten is het koud, het vriest.

Een frambozenrode kogel
Boven blauwe nevelflarden...
Zwijgzaam is de gastheer, helder
Is zijn blik, hij kijkt mij aan.

Ik probeer bij zulke ogen
Die je nooit meer kunt vergeten
Geen moment terug te kijken,
Want ik moet voorzichtig zijn.

Maar ik houd herinneringen:
Woorden, nevel, noenuur, zondag,
En een hoge grijze woning
Aan de Neva-poort naar zee.

Александру Блоку

Я пришла к поэту в гости.
Ровно полдень. Воскресенье.
Тихо в комнате просторной,
А за окнами мороз

И малиновое солнце
Над лохматым сизым дымом...
Как хозяин молчаливый
Ясно смотрит на меня!

У него глаза такие,
Что запомнить каждый должен,
Мне же лучше, осторожной,
В них и вовсе не глядеть

Но запомнится беседа,
Дымный полдень, воскресенье
В доме сером и высоком
У морских ворот Невы.

[p. 162]

[Genegenheid kent ook een onbesproken grens,]

voor N.V.N.

Genegenheid kent ook een onbesproken grens,
Die niet door hartstocht of verliefdheid wordt geschonden,
Met zaligheid die haast teveel wordt voor een mens
Of griezelig-doodstil versmolten monden.

En dan is vriendschap net zo zinloos als geluk,
Al is dat nog zo puur en duurt het jaren:
Je kunt je zo, bevrijd van alle druk,
Die stage martelgang - genot - besparen.

Wie tot die grens wil gaan is niet bij zijn verstand,
Wie hem bereikt zal zijn geluk verschoppen...
Begrijp je nu waarom onder jouw hand
Mijn hart niet heftiger begint te kloppen?

H.B.H.

Есть в близости людей заветная черта,
Ее не перейти влюбленности и страсти,-
Пусть в жуткой тишине сливаются уста
И сердце рвется от любви на части.

И дружба здесь бессильна, и года
Высокого и огненного счастья,
Когда душа свободна и чужда
Медлительной истоме сладострастья.

Стремящиеся к ней безумны, а ее
Достигшие - поражены тоскою...
Теперь ты понял, отчего мое
Не бьется сердце под твоей рукою.

[p. 163]

's Nachts

De maan staat aan de hemel - bijna dood -
Waar kleine wolkjes door het luchtruim jagen.
De wacht staart naar de torenklok - het schoot
Niet op; hij kijkt misnoegd, terneergeslagen.

Daar loopt een vrouw die ontrouw is geweest,
Zij gaat naar huis, verzonken in gedachten,
Terwijl degeen die trouw is voor haar geest
Geen rust vindt en in slaap nog ligt te smachten.

Vaarwel zei ik de wereld nog maar koud
Een week geleden, dus wat kan het schelen?
Maar binnen is het akelig benauwd,
Ik wil de sterren zien, de lier bespelen.

Ночью

Стоит на небе месяц, чуть живой,
Средь облаков струящихся и мелких,
И у дворца угрюмый часовой
Глядит, сердясь, на башенные стрелки.

Идет домой неверная жена,
Ее лицо задумчиво и строго,
А верную в тугих объятьях сна
Сжигает негасимая тревога.

Что мне до них? Семь дней тому назад,
Вздохнувши, я прости сказала миру,
Но душно там, и я пробралась в сад
Взглянуть на звезды и потрогать лиру.

[p. 164]

Rachel

Derhalve diende Jakob zeven jaren om Rachel, en die waren in zijn ogen als enkele dagen, omdat hij haar liefhad.
Genesis

En Jakob zag Rachel en liep met haar mee,
Nadat hij, als pelgrim, gegroet had. De vlakte
Was stoffig en heet, de put voor het vee
Bedekt met een rots. Maar hij voelde geen zwakte,
Zodat hij het steenblok verwijderen kon;
De schaapskudde dronk van de heldere bron.

Daarna viel het leven hem eindeloos zwaar,
Zijn hart begon hevig te bloeden;
Hij zwoer om in ruil voor de maagd zeven jaar
De schapen van Laban te hoeden.
Als zeven verblindende dagen gaan zij
Voor hem die aan Rachel verslaafd is, voorbij.

Рахиль

И служил Иаков за Рахиль семь лет; и они показались ему за несколько дней, потому что он любил ее.
Книга Бытия

И встретил Иаков в долине Рахиль,
Он ей поклонился, как странник бездомный
Стада подымали горячую пыль,
Источник был камнем завален огромным
Он камень своею рукой отвалил
И чистой водою овец напоил.

Но стало в груди его сердце грустить,
Болеть, как открытая рана,
И он согласился за деву служить
Семь лет пастухом у Лавана.
Рахиль! Для того, кто во власти твоей,
Семь лет словно семь ослепительных дней

[p. 165]

[Vervolg Nederlands]

Maar Laban, die wars is van meelijden, kient
Een plan uit, door hebzucht gedreven;
Zolang men de glorie van Laban maar dient
Wordt iedere leugen vergeven...
Onooglijk ziet Lea, de oudste, eruit -
Maar Jakob krijgt haar, en niet Rachel, als bruid.

De nacht stroomde uit langs het hemelgewelf,
De lucht koelde af en het dauwde;
Maar Rachel was woedend en kwelde zichzelf,
Zij rukte heur haar uit en rouwde,
Vervloekte haar zuster en lasterde God,
En smeekte de doodsengel: ‘Lenig mijn lot!’

En Jakob, die slaapt, hoort een lieflijke stem
En kijkt in de vrolijke ogen
Van Rachel, alsof er een duifje naar hem
- Hij staat aan de bron - komt gevlogen:
‘Jij kuste me, Jakob, jij was het toch echt?
“Mijn donkere duifje” - heb jij toch gezegd?’

[Vervolg Russisch]

Но много премудр сребролюбец Лаван,
И жалость ему незнакома.
Он думает: каждый простится обман
Во славу Лаванова дома.
И Лию незрячую твердой рукой
Приводит к Иакову в брачный покой.

Течет над пустыней высокая ночь,
Роняет прохладные росы,
И стонет Лаванова младшая дочь,
Терзая пушистые косы,
Сестру проклинает и Бога хулит,
И ангелу смерти явиться велит.

И снится Иакову сладостный час:
Прозрачный источник долины,
Веселые взоры Рахилиных глаз
И голос ее голубиный:
Иаков, не ты ли меня целовал
И черной голубкой своей называл?