De Tweede Ronde. Jaargang 19

[p. 57]

Twee gedichten
Jos Versteegen

Oude vrouw

Zij draagt haar handen als een werkman
van veld naar hakblok en fornuis.
Kool, hout en pan - ze zweven graag
in sterke vingers naar het vuur.

Zij heeft geen naam voor hond en kat,
die schuw in dode hoeken leven
en loeren naar de rechterhand
die botten werpt, aardappels, zeen.

Zij wacht op niets bij kolenhaard
en radio, duimnagels zwart,
trouwringen snijdend in het vlees.

Besnorde, vredige reuzin,
zwaar monument in grijze lappen,
je huid zit krap en wil gestreeld.

[p. 58]

II

 

Zij slaapt. De stoel is aangekleed,

 

in schoenen staat een bundel licht,

 

die geel en tastend verder schuift,

 

langs beddepoten, kast en plint.

 

 

 

Een strenge man hangt aan de muur,

 

ovaal, bruin, achter glas begraven,

 

en door een scherm van zon en stof

 

ziet hij een kind aan 't voeteneind.

 

 

 

Een manke tafel, blokkendozen.

 

Ik zwijg en bouw een rank kasteel

 

waar grote, blauwe jongens wonen.

 

 

 

Daar speel ik in de warme kamer.

 

Grootmoeder zucht en draait zich om.

 

Ik zweet. De deur moet van het slot.