De Tweede Ronde. Jaargang 19

[p. 56]

Twee gedichten
Marc Tritsmans

Vermeer

Zoals dode fazanten en patrijzen
precies hun plaats kennen op een
glanzende schaal, versierd met
een handvol bedauwde druiven, zo
vanzelfsprekend mooi in kamers
met een raam op het noorden, in
ingehouden licht, als vogels in een
kooi met het deurtje open, niet bij
machte om te vluchten, wachtend
op iets dat vanuit dat raam misschien
ooit: deze vrouwen vaak het hoofd
gebogen, bezig met wat nauwelijks
bewegen nodig maakt. Een brief
die wordt gelezen, melk gegoten,
een parel gewogen, een leven geleefd.

Herbarium (in boekvorm ca. 1750)

Bloedrood en onmenselijk breekbaar
stond ze op die zomerse dag in 1747
in warme wind te wiegen voor hun

jonge ogen (ongetwijfeld lagen ze in
rijpend koren zacht te minnekozen). Maar
ook toen al wist de man der wetenschap

het nuttige te paren aan het aangename
en haar tussen twee vel perkament als
terloops voor zijn verzameling te bewaren.

Klaproos die het bestaat om eeuwen na
dit vluchtig ogenblik nog even kleurrijk
te staan grijnzen om zijn verdiende dood.