De Tweede Ronde. Jaargang 19

[p. 45]

Nederlandse poëzie

[p. 46]

Vijf gedichten
Bernd Bevers

Voor Nico S.

Al tien jaar, vriend, en nog altijd
zijn mijn dagen geteld en mijn nachten
gewogen en jouw jaren voorbij
en nog, vriend, vind ik jouw gezicht terug
in mijn gezichten en jouw woorden
in mijn mond.

Al tien jaar, vriend, klimt hier het licht
op hoge poten over deze stad en haar rivier
die onze sporen heeft gewist met tijd,
met niets dan tijd. Zie mij hier lopen,
vriend, in mijn verliezersjas, nog altijd
antwoord zoekend op de vragen,
nog altijd spugend op de antwoorden

in een kinderhand.

[p. 47]

Zeven jaren

In dit koelste hoekje van de tuin,
in de schaduw van zeven generaties kerstbomen,
van zeven jaren, waarvan we alleen
het eerste zullen onthouden,
met reclameboodschappen cirkelend in de
wolkenloze nok van de zomer, de zevende zomer,
en lachsalvo's uit open ramen,
is het werkelijk of geluk bestaat
uit zo weinig als vaak wordt beweerd,
maar oneindig gecompliceerd in de samenstelling
van zijn elementen en volkomen onberekenbaar
anderzijds. Daar kan ook het kleine pluizige
kadaver van de vogel, waar mieren bedrijvig in en
uit lopen als klanten van een zelfbedieningswinkel,
niets aan af doen.

[Glasscherven overal. Stukjes hemel]

Glasscherven overal. Stukjes hemel
die op de aarde gevallen zijn
dacht ik als kind en hield ze vast
onder de dekens. Naast vonken uit
de regenboog en een formule
om te vliegen.

Nu stap ik er overheen
of trap ze achteloos verder de grond in,
met schoenen driemaal zo groot
op weg in tegenovergestelde richting
en erboven een gezicht dat langzamerhand
zelf van glas begint te worden,
zo wit en breekbaar,
maar minder doorzichtig.

[p. 48]

[Opnieuw de oude vraag]

Opnieuw de oude vraag
hoe deze avond in te richten;
als een dronken wiel door de straten te gaan
of de herinnering diep in een verleden
naar keuze te steken.

Duidelijk zie ik voor me hoe je het haar
achter de oren strijkt, in gedachten wegdrijvend
alsof je de snaren stemt
van een verre muziek.

In elk café zit wel zo iemand
in een wolk van gekwebbel en gulzige blikken
alleen te zijn.
Maar jij bent het niet. Jij
bent het allang niet meer.

Dus doe ik je maar plaatsvervangend
in een ander lichaam, in een andere avond vanavond,
en laat je zitten waar je zit.

[Teruggekomen van weinig]

Teruggekomen van weinig
schuif je aan in een middag van niets.
Tussen de scheve koppen met de schuine verhalen,
nippend aan het brakke sap van een bitter gelijk.

Nevel klimt traag langs de daken,
twee sterren op de vlag van de avond,
in glimmende straten knippert verlaten
de koude kermis van het oude gemis.