De Tweede Ronde. Jaargang 19

[p. 26]

Twee gedichten
Wim Brands

1.

Nu weet ik het dan:

mijn vader

was een vogel, een gierzwaluw
die valt om te vliegen

en niet meer vliegt als hij grond
raakt.

Zo rond zijn dertigste moet mijn vader
zijn leven in de lucht hebben verzaakt.

Wij troffen hem elke middag
onder een van onze bomen en
begrepen niet wat hem, wat ons
was overkomen.

Spreken deed hij niet.
Hooguit probeerde hij te fluiten.
Hetzelfde monotone lied.

Voor ons heeft hij zijn lippen
niet meer willen tuiten.

Vogels

kussen

niet.

[p. 27]

2.

De telefoon gaat,
ik neem op, zeg
mijn naam.

Het blijft stil.

Hoorn in de hand
zie ik mijn vader,
de vogel.

Hij heeft zijn stoel verlaten
en zingt nog een keer
in een boom,

vliegt dan op,
verdwijnt
in het geruis.

Er wordt opgehangen.
Ik leg neer.