De Tweede Ronde. Jaargang 18

[p. 126]

Geen helser furie...
John Collier
(Vertaling Ron de Zeeuw)

Zodra Einstein verklaarde dat de ruimte eindig was, schoten de prijzen van bouwlocaties, zowel in de Hemel als de Hel, enorm omhoog. Een aantal mindere duivels, dat gezellig morsig geleefd had in de meer afgelegen infernale gewesten, werd uit hun schamele slopjes gezet en had niet de middelen om andere percelen te kopen tegen de nieuwe prijzen. Er zat niets anders op dan te emigreren. Zij verspreidden zich over de verschillende bewoonbare planeten van ons universum; een van hen arriveerde in Londen ongeveer te middernacht in de oktobermaand van vorig jaar.

Sommige engelen die in dezelfde situatie verkeerden, deden hetzelfde, en bij toeval daalde een van hen op dezelfde tijd neer in dezelfde noordelijke buitenwijk.

Als wezens van deze orde de menselijke gedaante aannemen, hebben ze het voorrecht om de sekse van hun voorkeur te kiezen. Omdat de dingen nu eenmaal zijn zoals ze zijn, terwijl zowel engelen als duivels heel goed weten hoe het zit, besloten beiden om jonge vrouwen te worden van ongeveer eenentwintig jaar oud. Zodra de duivel de aarde raakte, was hij niemand anders dan Bella Kimberley, een brunette, en de engel werd de even mooie Eva Anderson, een blondine.

Vanwege de essentiële beperkingen van hun natuur is het onmogelijk voor een engel om duivelsheid te herkennen, en evenzo voor een duivel om het bestaan van engelachtige deugd zelfs maar te bevatten. In feite werd de engel, bij de ontmoeting die nu plaatsvond in Lowndes Crescent, St. Johns Wood, op onschuldige wijze aangetrokken door wat haar de superieure kracht en intensiteit scheen van de duivelachtige natuur, terwijl de duivel de prikkelende interesse ervoer die bij sommigen wordt gewekt door de puurheid en koelte van een eersteklas martini.

De twee meisjes klampten elkaar aan en elk vroeg of de ander van een geschikt logement in de omgeving wist. De eenstemmigheid van hun behoefte deed hen eerst hartelijk lachen, en vervolgens besluiten om een kamer te delen en lotgenoten te worden. Bella opperde dat het wellicht te laat was om in alle eer en deugd na-

[p. 127]

vraag te doen naar onderdak, en daarom brachten ze de nacht slenterend op Hampstead Heath door, pratend over manieren om aan de kost te komen, en over het plezier dat ze samen zouden hebben, en over de liefde, en toen over een ontbijt, wat geen onnatuurlijk vervolg is.

Ze aten gepocheerde eieren in de kleine Express Dairy in Heath Street, en vonden daarna een prettige kamer op de tweede verdieping van een groot huis in Upper Park Road. Vervolgens gingen ze erop uit om werk te zoeken. Bella werd al snel aangenomen als danslerares, en Eva verkreeg, met een beetje meer moeite, een positie als harpiste in een damesorkest.

Toen ze aldus geïnstalleerd waren, begonnen ze zich te vermaken zoals meisjes dat doen, alle uren van de dag kwebbelend en giechelend. Het is waar dat sommige van de dingen die Bella zei Eva van top tot teen deden blozen, maar ze hield al van haar donkere vriendin en vond haar gewaagde humor onweerstaanbaar. Ze kwamen tot een minnelijke opdeling van de ladenkast en sliepen in hetzelfde bed, wat niemand abnormaal vond, en ook niet zou hebben gevonden als men hun ware aard gekend had, want niets is allerdaagser dan een duivel en een engel tussen dezelfde lakens te vinden, en als het anders was zou het leven voor sommigen van ons verduiveld saai zijn.

Nu woonde er in dit logement een jongeman, nauwelijks ouder dan Bella en Eva, die studeerde om architect te worden en die de liefde niet kende, noch door enigerlei namaak voor langere duur was afgeschrokken. Zijn naam was Harry Pettigrew, en zijn haar had een echte tussenkleur, niet te donker en niet te licht.

Zijn middelen waren beperkt en zijn kamer was op de allerbovenste verdieping, maar niet zo ver boven de kamer van de twee meisjes dat hij niet hun heerlijke gegiechel kon horen op het stille uur van de nacht waarop hij nog juist aan de studie had moeten zijn. Hij had graag naar beneden willen gaan om op hun deur te kloppen en te vragen wat er zo leuk was, maar hij was te verlegen.

Hoe dan ook, als drie van zulke jonge mensen in hetzelfde huis zijn, duurt het niet lang voor ze elkaar leren kennen. Op een keer vergat Bella de badkamerdeur op slot te doen, en de reden daarvoor moet geweest zijn dat er in de Hel geen badkuipen zijn, en derhalve geen badkamers, en dus geen badkamerdeuren.

Het was een zondag. De jongeman zelf daalde in een kamerjas de trap af om zijn ochtendlijke dompeling te ondergaan. Er deed

[p. 128]

zich een heerlijk genant momentje voor, waarin hij, gelukkig, niet meer zag dan een nette jongeman zou willen zien. Desondanks trok hij zich in grote verwarring terug, want hij had geen idee van de wensen van nette jonge vrouwen. Zijn verwarring was zo groot dat hij bij het naar boven lopen trappen noch overlopen telde en toen hij een deur had opengegooid, waarvan hij dacht dat het de zijne was, ontdekte hij Eva in de derde positie van Mullers oefeningen voor de buikspieren, en in volstrekt niets anders.

Nu zijn engelen, zoals iedere man weet, juist ingevolge hun onschuld, dan wel de eenvoud van de hemelse kledij, soms veel minder conventioneel ingetogen dan de lawaaimakers van het meer duistere zusterschap. Haastig maar zonder paniek wierp Eva een omslagdoek om haar schouders. ‘Je ziet er ontdaan uit,’ zei ze. ‘Er is geen reden ontdaan te zijn. Wilde je iets?’

‘Nee...,’ zei hij, ‘...niets. Ik bedoel, ik kwam per ongeluk binnen. Het is aardig van je om niet te gillen of kwaad op me te zijn.’

Ze wisselden nog een of twee beleefdheidjes uit. Tenslotte was Harry voldoende bemoedigd om een wandeling op de Heath voor te stellen. Voordat Eva kon antwoorden kwam Bella binnen en, omdat ze hem daar niet zag, riep ze giechelend uit: ‘Wat denk je dat mij overkomen is?’ Toen kreeg ze hem in het oog en haar verwarring maakte haar dubbel zo schalks.

Dit deed enige afbreuk aan de heerlijke natuurlijkheid van de andere ontmoeting, een dienst waarvoor Harry niet zo dankbaar was als hij had kunnen zijn, als hij geweten had in welke richting en uit welke richting zijn gevoelens werden geleid. De waarheid is dat, als een duivel en een engel, beide in vrouwelijke gedaante, door dezelfde jongeman worden gezien, in precies dezelfde verhelderende omstandigheden, hij vijftig of vijfenvijftig van de honderd keer de engel zal kiezen, als hij een aardige jongeman is, en als hij genoeg tijd heeft.

Daarom richtte Harry zich, toen ze die middag alle drie op Hampstead Heath waren, in zeer aangename bewoordingen tot Bella, maar alleen in bewoordingen, terwijl hij Eva bovendien bepaalde blikken toewierp.

Bella had weinig tijd nodig om twee en twee bij elkaar op te tellen. Ze had zich erop verheugd een lange periode met deze aantrekkelijke jongeman in doodzonde te leven om er daarna met zijn ziel tussenuit te vliegen. De ziel van een architect, zeker als hij sterk onder invloed van Palladio staat, is ruimschoots een mooie

[p. 129]

villa waard, op een of anderhalve hectare goed gelegen grond, in de meest begerenswaardige woonwijk van de Hel. U kunt zich de gekrenktheid van deze dakloze duivel voorstellen, waartegen de furie van de versmade vrouw zou kunnen worden afgemeten, daar beide hier in hetzelfde lichaam aanwezig waren.

Elke dag zag ze Harry meer gesteld raken op haar blonde metgezellin, en ze kwam op het idee om een vierde persoon bij hun groepje te betrekken, in de vorm van een jongeman bijna zo duister als zijzelf, die ze in de danstent had ontmoet, en met wie ze al voldoende op goede voet stond.

Ze hield hem voor dat Eva waarschijnlijk een grote hoeveelheid geld zou erven. Dit was samen met haar blonde lokken en onschuldige voorkomen, meer dan genoeg voor de dansvloer-Valentino, en hij vroeg niets meer dan de gelegenheid om haar te benaderen.

‘Het heeft geen zin om zomaar wat de bink uit te hangen,’ zei Bella, ‘want ze is al gek op Harry Pettigrew, die eigenlijk mijn vriend zou moeten zijn. Wat je moet doen is hem het idee geven dat jullie iets hebben. Dan smeert hij hem gauw genoeg, als ik meneer een beetje ken.’ Het zal duidelijk zijn dat Bella's taal uitermate vulgair was; dit is een veel voorkomend gebrek van duivels.

Haar danspartner, die ze vertrouwd gemaakt had met de steken der jaloezie, vond snel manieren om er Harry mee te laten kennis maken. Op een zondag bijvoorbeeld, toen ze met zijn allen wandelden in de silvijnse schaduwen van Kenwood, liet hij Bella onder een of ander voorwendsel met Harry achterop raken, en toen hij en Eva op het kronkelende pad een stuk of twee bochten verder waren, hield hij zijn arm achter haar, zonder haar in het minst aan te raken (want dan zou hij een scherpe terechtwijzing hebben gekregen), maar zo dat het Harry zou lijken, als hij de bocht om kwam, dat zijn haastig teruggetrokken arm zich rond haar instemmende middel had bevonden.

En dat niet alleen, maar een of twee keer maakte hij een plotselinge beweging en leek verhit toen Harry een kamer inkwam waar hij en Eva door zijn medeplichtige alleen waren achtergelaten. Hij was er niet te goed voor om, als hij de voetstappen van zijn rivaal op de gang hoorde, met zijn meinedige lippen een kussend geluidje te maken. Bij een gelegenheid, toen Bella het weekeinde weg was, ging hij zover een sok naar binnen te gooien door Eva's raam.

Hier vergaloppeerde hij zich. Harry die met Eva van een wandeling terugkeerde, was zo van streek door de aanblik van deze sok

[p. 130]

dat hij niet langer in stilte kon lijden, maar eerst (als het ware terloops) vroeg wiens sok dat kon zijn, en toen al snel losbarstte met alle opgehoopte verdenkingen van de laatste weken, waarna hij het oneindige genoegen smaakte ze allemaal te horen ontkennen, oprecht, met klem, ondubbelzinnig, en bovenal engelachtig.

Er volgde een aardig tafereeltje, waarin ze ontdekten dat hun liefde iets wezenlijk volmaakts had. Het enige kenmerk dat in feite ontbrak was volledigheid, die als essentieel wordt gezien voor volmaaktheid door veel van de klassieke filosofen, verscheidene kerkvaders, en door alle jonge geliefden. Het ligt in de menselijk aard om naar volmaaktheid te streven en in die van engelen om deze ook te bereiken. Ons jonge paar was daarin niet anders, en na een plezierige gedachtenwisseling werd besloten dat ze al diezelfde nacht in Eva's kamer zouden trachten de volmaaktheid te verwezenlijken, als het gehele huis in rust verkeerde. Als volmaaktheid op zich voor de zedenmeesters onvoldoende is, dan mogen dezulken eraan worden herinnerd dat er in de Hemel niet getrouwd of ten huwelijk gegeven wordt, en onder architectuurstudenten zeer weinig.

Nu kwam het zo uit dat Bella juist die middag was teruggekeerd en met haar medeplichtige in beraad was gegaan om een gewaagde zet te bedenken waarmee ze elk hun smachtende doel zouden bereiken. Tenslotte werden ze het eens over de meest gewaagde van allemaal. Diezelfde nacht zou Bella Harry in zijn slaapkamer opzoeken, en de duistere dansmeester zou voor Tarquinius spelen in die van Eva.

Die avond keerden ze omstreeks het middernachtelijk uur naar Hampstead terug. De nacht was zo zwart als inkt, geen maan, een nevel voor de sterren; geen licht in de kamers van de andere huurders, want ze waren allemaal in slaap; geen licht in die van Harry, want daar was hij niet; geen licht in die van Eva, want daar wel.

Bella die dit niet weet, loopt helemaal naar boven, vindt hem niet, en kruipt in zijn bed bij wijze van kleine verrassing voor als hij terugkomt.

De dansmeester komt een beetje later binnen, vindt op de tast zijn weg omhoog, houdt stil voor Eva's deur, waarachter hij gefluister hoort, in feite ons jonge paar doende elkaar hun grote bewondering uit te drukken voor de volmaaktheid der volmaaktheid. Hij meent dat hij een verdieping te laag is, gaat hoger, opent de deur van Harry's kamer en, allemaal in het donker, sluipt gretig

[p. 131]

op de wachtende Bella af die, in grote verrukking over zijn enthousiasme, op zeer overtuigende wijze een verloren strijd opgeeft.

Een paar uur gaan voorbij waarin de goeden het geluk smaken dat het loon is van de deugd, en de kwaden die illusie ervan die de troost is voor de ondeugd.

In het eerste grijs van de dageraad stak onze goede Harry een heel aardig dankwoord af tegen zijn bekoorster, waarin hij haar vertelde dat ze een engel was die hem naar de Hemel zelf had gevoerd.

Bella en haar metgezel daarentegen nodigden elkaar met meer vurigheid dan gratie uit om naar de hel te lopen. Ze waren echter voldoende realistisch om in te zien dat een mooie illusie beter is dan helemaal niets, en ze besloten hun vergissing voort te zetten en hun heil te zoeken in eeuwigdurende verdorvenheden, maar daarin waren ze, geloof ik, niet erg succesvol.