De Tweede Ronde. Jaargang 18

[p. 201]

Het gezicht van een paard
Nikolaj Zabolotski^*
(Vertaling Margriet Berg en Marja Wiebes)

De dieren slapen niet. Ze houden in de nacht
Over de aarde als een stenen muur de wacht.

De schuingebogen koeienkop
Ritselt met gladde horens in het stro.
Het afgeplatte voorhoofd, als uit steen,
Drukt eeuwenoude kaken wijd uiteen.
De ogen, die slechts hortend kunnen spreken,
Draaien met moeite in het rond.

Het paard heeft een veel wijzer, edeler gelaat.
Hij hoort hoe het gesteente en het lover praat.
Let wel! Hij kent de wilde-dierentaal
En in het bos de trillers van de nachtegaal.

Aan wie vertelt het paard, dat alles kent,
Zijn wonderbaarlijk mooie dromen?
De nacht is diep. Aan 't donker firmament
Beginnen sterrenstelsels op te komen.
En als een ridder staat het paard op wacht,
Zijn ogen gloeien, twee planeten in de nacht.
De wind speelt door zijn manen, 't lichte haar
Waaiert wijduit, zoals de mantel van de tsaar.

* Nikolaj Aleksejevitsj Zabolotski (1903-1958) publiceerde zijn eerste bundel Stolbtsy (‘Kolommen’) in 1928; deze leidde tot scherpe kritiek van de Schrijversbond, die hem het publiceren haast onmogelijk maakte. Sinds 1928 lid van de ‘Oberioeten’ (Zie de rubriek ‘Essay’); hij werd in 1938 opgepakt en naar Siberië gestuurd (zie zijn verhaal in ‘Vertaald proza’).

Лицо коня

Животные не сnят. Они во тьме ночной
Стоят над миром каменной стеной.

Рогами гладкими шумит в соломе
Покатая коровы голова.
Раздвинув скулы вековые,
Ее nритиснул каменистый лоб,
И вот косноязычные глаза
С трудом вращаются no кругу.

Лицо коня nрекрасней и умней.
Он слышит говор листьев и камней.
Внимательный! Он знает крик звериный
И в ветхой роще рокот соловьиный.

И зная все, кому расскажет он
Свои чудесные виденья?
Ночь глубока. На темный небосклон
Восходят звезд соединенья.
И конь стоит, как рыцарь на часах,
Играет ветер в легких волосах,
Глаза горят, как два огромных мира,
И грива стелется, как царская nорфира.

[p. 202]

[Nederlands]

En als de mens het wondere gezicht
Van 't paard zou zien, dan rukte hij wellicht
Zijn eigen krachteloze tong eruit en gaf die
Aan 't paard. Voorwaar, zo'n wonderpaard
Is 't hebben van een taal wel waard!

Wij zouden woorden horen.
Woorden als appelen zo groot.
Zo dik als honing of als room.
Woorden die als een vlam zich boren

In onze ziel; zoals een vuurtje in een hut
Verlichten ze de armelijke spullen.
Woorden die nimmer sterven zullen
En die wij in een lied bezingen.

Maar zie, de paardenstal is leeg,
En ook de bomen hebben zich verspreid,
De schrale morgen heeft de bergen ingebakerd,
De velden voor het werk ontsloten.
En 't paard, gekooid tussen de disselbomen,
Een overkapte wagen trekkend,
Kijkt met berusting in zijn ogen
Naar deze raadselachtig stille wereld.

[Russisch]

И если б человек увидел
Лицо волшебное коня
Он вырвал бы язык бессильный свой
И отдал бы коню. Поистине достоин
Иметь язык волшебный конь!

Мы услыхали бы слова.
Слова большие, словно яблоки. Густые,
Как мед или крутое молоко.
Слова, которые вонзаются, как пламя,

И, в душу залетев, как в хижину огонь,
Убогое убранство освещают.
Слова, которые не умирают
И о которых песни мы поем.

Но вот конюшня опустела,
Деревья тоже разошлись,
Скупое утро горы спеленало,
Поля открыло для работ.
И лошадь в клетке из оглобель,
Повозку крытую влача,
Глядит покорными глазами
В таинственный и неподвижный мир.