De Tweede Ronde. Jaargang 18
(1997)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 179]
| |
Vriendin
| |
Подруга
| |
[pagina 180]
| |
U bent de liefde moe, dat zich herhalend
Recitatief.
Het ijzer om uw bleke pols - vertaling
Van ongerief.
Ik houd van u! - U die de donderwolken
Der zonde kent! -
Omdat u een verzengend vuur, een dolk en
De beste bent,
Omdat wij zo verschillen - elk op eigen
Donker terrein,
Om uw bevlogenheid in het verleiden,
Uw duister Zijn,
Omdat ik eens van u, mijn strenge demon,
Toch scheiden moet,
Omdat - er is geen redden aan! - de hemel
U niet behoedt,
Om deze huivering - dit is toch zeker
Een droom van mij? -
Om het ironische genot te weten:
U bent geen ‘hij’.
| |
[Russisch]Вы так устали повторять любовный
Речитатив.
Чугунный обод на руке бескровной -
Красноречив.
- Я Вас люблю! - Как грозовая туча
Над Вами - грех!
За то, что Вы язвительны и жгучи
И лучше всех,
За то, что мы, что наши жизни - разны
Во тьме дорог,
За Ваши вдохновенные соблазны
И темный рок.
За то, что Вам, мой демон крутолобый,
Скажу прости,
За то, что Вас - хоть разорвись над гробом! -
Уж не спасти.
За эту дрожь за то что - неужели
Мне снится сон? -
За эту ироническую прелесть,
Что Вы - не он.
| |
[pagina 181]
| |
2Ik maak, in dekens ingesponnen,
Die droom van gisteren weer door.
Wat was dat? - Wie heeft overwonnen?
En wie verloor?
Ik zie het allemaal weer voor me,
Ik voel opnieuw dezelfde pijn.
Zou er in dat waarvoor geen woord is
Ook liefde zijn?
Wie was de prooi? - En wie de jager?
Of omgekeerd? Een duivelsgrap!
Wat heeft de kat - hij mauwde vragend -
Ervan gesnapt?
Wie was in dat duel - twee breinen,
Twee zinnen - speelbal in wiens hand?
Welk hart, het uwe of het mijne
Sprong uit de band?
En toch - wat was dit? En wat speet me
Zo erg en wilde ik zo graag?
Ik weet nog steeds niet: won ik? Leed ik
De nederlaag?
| |
2Под лаской плюшевого плэда
Вчерашний вызываю сон.
Что это было? - Чья победа?
Кто побежден?
Все передумываю снова,
Всем перемучиваюсь вновь.
В том, для чего не знаю слова,
Была ль любовь?
Кто был охотник? Кто - добыча?
Все дьявольски наоборот!
Что понял, длительно мурлыча,
Сибирский кот?
В том поединке своеволий
Кто в чьей руке был только мяч?
Чье сердце: Ваше ли, мое ли
Летело вскачь?
И все-таки - что ж это было?
Чего так хочется и жаль?
Так и не знаю: победила ль?
Побеждена ль?
| |
3Vandaag heeft het gedooid, vandaag heb
Ik even bij het raam gestaan.
De geest ontnuchterd, vrij de adem -
Ik was weer kalm, onaangedaan.
Waarom, dat weet ik niet. Misschien wel
Gewoon vermoeidheid van de ziel -
Waardoor de pen tot niets meer diende,
Opstandigheid mij niet beviel.
| |
3Сегодня таяло, сегодня
Я простояла у окна.
Ум - отрезвленный, грудь - свободней,
Опять умиротворена.
Не знаю, почему. Должно быть,
Устала попросту душа,
И как-то не хотелось трогать
Мятежного карандаша.
| |
[pagina 182]
| |
Zo stond ik daar - het mistte buiten -
Heel ver te zijn van goed en kwaad.
Mijn vingers tikten op de ruiten
Die zachtjes zongen op de maat.
Niet beter was het mij te moede,
Niet slechter ook, dan die passant,
Of dan de parelmoeren poelen
Gemorste hemel in het zand,
Dan een voorbijwiekende vogel,
Dan elke doodgewone hond.
Ik keek zowaar met droge ogen
Naar 't zangeresje dat daar stond.
Mijn ziel is tot vergeten vaardig,
Die lieve leerschool is voltooid.
Er was een groot gevoel; vandaag is
Dat hier van binnen weggedooid.
| |
[Russisch]Так простояла я - в тумане -
Далекая добру и злу,
Тихонько пальцем барабаня
По чуть звенящему стеклу.
Душой не лучше и не хуже,
Чем первый встречный:
этот вот, Чем перламутровые лужи,
Где расплескался небосвод,
Чем пролетающая птица,
И попросту бегущий пес.
И даже нищая певица
Меня не довела до слез.
Забвенья милое искусство
Душой усвоено уже.
Какое-то большое чувство
Сегодня таяло в душе.
| |
4U was tot opstaan niet bereid,
U had geen zin, u wilde dralen.
- Maar telkens zou mijn vrolijkheid
De dag voor u weer blij doen stralen!
U was met name niet bereid
Zo laat door nacht en kou te dwalen.
- Maar telkens zou mijn vrolijkheid
Elk uur voor u weer jong doen stralen!
U hebt het niet expres gedaan.
Uw misdaad is onschuldig, open
En onherroepelijk begaan.
- Ik was uw jeugd, die langs kwam lopen.
| |
4Вам одеваться было лень,
И было лень вставать из кресел.
- А каждый Ваш грядущий день
Моим весельем был бы весел!
Особенно смущало Вас
Итти так поздно в ночь и холод.
- А каждый Ваш грядущий час
Моим весельем был бы молод!
Вы это сделали без зла,
Невинно и непоправимо.
- Я Вашей юности была,
Которая проходит мимо.
| |
[pagina 183]
| |
5Vanavond om zeven uur
Kwam fluitend, alsof een kogel
- Of sneeuwbal - was afgevuurd,
Een slede voorbijgevlogen.
Een lach die al snel verwoei...
Er stokte iets in mijn ogen:
Die haren - die rosse boei,
Daarnaast nog een hoofd - iets hoger!
Een ander zat daar met u,
Met wie u de stad ontdekte,
Niet ik, maar een vrouw die nu
Nog meer uw verlangen wekte.
De wereld is blij, ontzind
De avond! Uw mof strooit pakjes...
Daar vloog u door sneeuw en wind,
Zo innig die blik, die jakjes...
Er was een verwoed verweer
En wit viel de sneeuw, verwonderd.
Ik keek u nog na - niet meer
Dan ongeveer twee seconden.
Toen heb ik mijn jas geaaid,
Het boze gevoel verloren,
En nu is uw kleine Kai,
O Sneeuwkoningin, bevroren.
| |
5Сегодня, часу в восьмом,
Стремглав по Большой Лубянке,
Как пуля, как снежный ком,
Куда-то промчались санки.
Уже прозвеневший смех...
Я так и застыла взглядом:
Волос рыжеватый мех,
И кто-то высокий - рядом!
Вы были уже с другой,
С ней путь открывали санный,
С желанной и дорогой, -
Сильнее, чем я, - желанной!
Мир - весел и вечер лих!
Из муфты летят покупки...
Так мчались вы в снежный вихрь,
Взор к взору и шубка к шубке.
И был жесточайший бунт,
И снег осыпался бело.
Я около двух секунд
- Не более - вслед глядела.
И гладила длинный ворс
На шубке своей - без гнева.
Ваш маленький Кай замерз,
О снежная Королева!
| |
6Hoe vrolijk onze mantels glinsterden -
Kristal van sneeuw op donker bont.
Wij zochten op de kerstmarkt linten in
De felste kleur die er bestond.
| |
6Как весело сиял снежинками
Ваш серый, мой соболий мех.
Как по рождественскому рынку мы
Искали ленты, яРче всех.
| |
[pagina 184]
| |
[Nederlands]Hoe ik mij toen heb zat gegeten aan
Die roze wafels - zes of meer!
Hoe ieder paard mij kon vertederen -
Als 't rossig was - te uwer eer.
Hoe rosse kielen ons het schamelste
Nog aanprezen als God weet wat,
Hoe 't vrouwvolk naar de mooie dametjes
Uit Moskou dom te staren zat.
Hoe wij daarna, onwillig, weifelend,
De kathedraal zijn ingegaan,
Hoe u bij een verweerde heilige
Madonna plotseling bleef staan.
Hoe goedertieren en hoe uitgeput
Haar ogen stonden, nu gekooid
In een reliekschrijn uit de pruikentijd,
Met bolle amortjes getooid.
Hoe u ‘ik wil haar hebben!’ fluisterde,
Uw hand bevrijdend uit mijn hand:
U stak behoedzaam bij haar duistere
Gelaat een gele kaars in brand.
- O hand, ring van opaal, o wereldse
Gebaren! O fatale vrouw! -
Hoe ik u zei dat ik haar beeltenis
Vannacht nog voor u stelen zou.
Hoe wij bij klokgelui en avondval
Het zusterhuis - daar sliepen wij -
Bestormden als een troep soldaten, als
Een kind dat jarig is zo blij.
Hoe ik u zwoer: mij zou de ouderdom
Verfraaien, en ik morste zout,
Hoe ik drie keer - u was er rouwig om! -
De hartenheer trok - vast een fout.
| |
[Russisch]Как розовыми и несладкими
Я вафлями объелась, - шесть!
Как всеми рыжими лошадками
Я умилялась в Вашу честь.
Как рыжие поддевки - парусом
Божась, сбывали нам тряпье,
Как на чудных московских барышень
Дивилось глупое бабье.
Как в час, когда народ расходится,
Мы нехотя вошли в собор,
Как на старинной Богородице
Вы приостановили взор.
Как этот лик с очами хмурыми
Был благостен и изможден
В киоте с круглыми амурами
Елизаветинских времен.
Как руку мою Вы оставили,
Сказав: 'О, я ее хочу!'
С какою бережностью вставили
В подсвечник-желтую свечу...
- О светская, с кольцом опаловым
Рука! О, вся моя напасть! -
Как я икону обещала Вам
Сегодня ночью же украсть.
Как в монастырскую гостиницу
-Гул колокольный и закат, -
Блаженные, как именниницы,
Мы грянули, как полк солдат.
Как я Вам хорошеть до старости
Клялась, и просыпала соль,
Как трижды мне - Вы были в ярости! -
Червонный выходил король.
| |
[pagina 185]
| |
[Nederlands]Hoe u mijn hoofd, elk lokje strelende,
Tegen u aanklemde die nacht,
Hoe uw metalen broche mijn spelende
Lippen ineens verkoeling bracht.
Hoe ik een warme wang, al slaperig
Tegen uw smalle vingers hield,
Hoe u mij jochie noemde, plagerig,
En hoe dat jochie u beviel...
| |
[Russisch]Как голову мою сжимали Вы,
Лаская каждый завиток,
Как Вашей брошечки эмалевой
Мне губы холодил цветок.
Как я по Вашим узким пальчикам
Водила сонною щекой,
Как Вы меня дразнили мальчиком,
Как я Вам нравилась такой...
| |
7Dikwijls huilt zij tot de morgen
Boven koffiedik en doem.
Mond onschuldig en verdorven,
Als een monsterlijke bloem.
Spoedig zal de maan herleven
Aan de purperrode kim.
O, ik zal je zoveel geven,
Kammetjes, en ring na ring!
't Jonge maantje in de bomen
Heeft ons nergens voor behoed.
O, ik geef je hele stromen
Klatergoud en glittergoed!
Zie, hoe flonkeren de felle
Kijkers door dat haar zo dicht!
Soms jaloers, je metgezellen? -
Volbloed paarden leven licht!
| |
7Ночью над кофейной гущей
Плачет, глядя на Восток.
Рот невинен и распущен,
Как чудовищный цветок.
Скоро месяц, юн и тонок,
Сменит алую зарю.
Сколько я тебе гребенок
И колечек подарю!
Юный месяц между веток
Никого не устерег.
Сколько подарю браслеток
И цепочек, и серег!
Как из-под тяжелой гривы
Блещут яркие зрачки!
Спутники твой ревнивы?
Кони кровные легки!
| |
[pagina 186]
| |
8Haar hals gelijkt een jonge loot.
Wie kent haar naam, haar land,
Wie raadt haar jaren, wie begroot
Uit welke eeuw zij stamt?
De matte mond boven die hals
Is kronkelig en veil,
Maar schitterend het voorhoofd, als
Bij Beethoven zo steil.
De ogen, in een ring gevat
Van zachter, bruiner licht,
Beheersen als twee manen dat
Uitzonderlijk gezicht.
Ontroerend zuiver doet het aan,
Dit kwijnende ovaal.
Een hand die hard zou kunnen slaan
Draagt zilver met opaal.
Een strijkstok waardig is die hand,
Door zijden stof omrand,
Een hand zo mooi en elegant -
Een weergaloze hand.
| |
8Свободно шея поднята,
Как молодой побег.
Кто скажет имя, кто - пета,
Кто - край ее, кто - век?
Извилина неярких губ
Капризна и слаба,
Но ослепителен уступ
Бетховенского лба.
Светло-коричневым кольцом
Слегка оттенены,
Владычествуют над лицом
Глаза, как две луны.
До умилительности чист
Истаявший овал.
Рука, к которой шел бы хлыст
И в серебре-опал.
Рука, ушедшая в шелка,
Достойная смычка,
Неповторимая рука,
Прекрасная рука.
| |
9Je verkiest om je eigen gang te gaan,
En ik ook, dus raak ik je hand niet aan,
Maar ik voel een smart die zo eeuwig lijkt
Dat ik weet: je betekent meer voor mij!
Al meteen zei mijn hart: mijn lieveling!
Ik vergaf je al je bevliegingen
Van te voren al - want wat wist ik nog?
O bemin me toch, o bemin me toch!
| |
9Ты проходишь своей дорогою,
И руки твоей я не трогаю,
Но тоска во мне - слишком вечная,
Чтоб была ты мне - первой встреч-
ною!
Сердце сразу сказало: 'Милая!'
Все тебе - наугад - простила я,
Ничего не знав, - даже имени!
О люби меня, о люби меня!
| |
[pagina 187]
| |
[Nederlands]Aan je lippen zie ik - die kartellijn -
Aan hun sterke hang naar hooghartigheid,
Aan de welving boven je ogen, dat
Slechts geweld dit hart kan veroveren!
Je japon - zwart pantser van keurigheid -
En je hese stem van zigeunermeid -
Het doorsnijdt mijn ziel en betovert mij -
Zelfs het feit dat anderen mooier zijn!
Maar jouw schoonheid doorstaat het jaargetij,
Want geen bloem - een stengel van staal ben jij,
Van een scherper scherp, van een kwader kwaad -
Van welk verre eiland vandaangehaald?
Of je speelt met stokje of waaiertje,
Elk boos vingertje, botje, adertje
Kopieert van vrouwen de tederheid,
En van jongetjes de vermetelheid.
Alle spot met een vers parerende
Laat ik jou en de hele wereld zien
Wat in jou voor ons nog verborgen bleef,
Vreemde vrouw die Beethovens voorhoofd heeft.
| |
[Russisch]Вижу я по губам - извилиной,
По надменности их усиленной,
По тяжелым надбровным выступам:
Это сердце берется - приступом!
Платье - шелковым черным панцырем,
Голос с чуть хрипотцой цыганскою,
Все в тебе мне до боли нравится, -
Даже то, что ты не красавица!
Красота, не увянешь за-лето!
Не цветок, - стебелек из стали ты,
Злее злого, острее острого,
Увезенный - с какого острова?
Опахалом чудишь, иль тросточкой,-
В каждой жилке и в каждой косточке,
В форме каждого злого пальчика, -
Нежность женщины, дерзость мальчика.
Все усмешки стихом парируя,
Открываю тебе и миру я
Все, что нам в тебе уготовано,
Незнакомка с челом Бетховена!
| |
[pagina 188]
| |
10Hoe kan ik de geur vergeten
Van thee en White Rose, de kleine
Figuurtjes van sèvres boven
De brandende open haard...
Ik had mij pompeus gekleed in
Een gouden japon van zijde,
U stelde daartegenover:
Zwart jasje met grote kraag.
Ik zie u nog binnenkomen
- Geen rouge - en hoe u talmde,
Eén vingertje in de mond en
Met neerwaarts gerichte blik.
Een rossige helm bekroonde
Een voorhoofd dat macht verlangde.
- Wat was dit? Geen vrouw, geen jongen,
Maar sterker was het dan ik!
Ik stond, door iets vreemds bevangen,
Snel op, en er was een deinen
Van mensen rond ons. ‘Kom dames,
Maak kennis!’ zei iemand wijs.
U legde uw hand - een lange
Beweging - toen in de mijne,
Daar bleef zij een tijdje dralen
- Een tedere splinter ijs.
Een heer keek verstoord-oplettend.
Ik dacht: die gaat meer beleven,
Maar zakte weer in een stoel neer
En draaide mijn ring in 't rond.
| |
10Могу ли не вспомнить я
Тот запах White Rose И ЧЭЯ,
И севрские фигурки
Над пышащим камельком...
Мы были: я - в пышном платье
Из чуть золотого фая,
Вы - в вязаной черной куртке
С крылатым воротником.
Я помню, с каким вошли Вы
Лицом - бес малейшей краски,
Как встали, кусая пальчик,
Чуть голову наклоня.
И лоб Ваш властолюбивый
Под тяжестью рыжей каски.
- Не женщина и не мальчик,
Но что-то сильней меня!
Движением беспричинным
Я встала, нас окружили.
И кто-то в шутливом тоне:
'Знакомьтесь же, господа!'
И руку движеньем длинным
Вы в руку мою вложили,
И нежно в моей ладони
Помедлил осколок льда.
С каким-то, глядевшим косо,
Уже предвкушая стычку,
Я полулежала в кресле,
Вертя на руке кольцо.
| |
[pagina 189]
| |
[Nederlands]U pakte uw sigaretten
En ik heb u vuur gegeven,
Niet wetende wat te doen als
Uw blik straks de mijne vond.
Er stond daar een vaas. Ik hoor nog
Het klinken van onze glazen.
Ik pakte - ‘Wees mijn Orestes!’ -
Een bloem en bood u die aan.
U lachte - om deze woorden? -
En nam uit uw zwarte tasje
Uw zakdoek - een lange geste,
Hij viel - en u liet hem gaan.
| |
[Russisch]Вы вынули папиросу,
И я поднесла Вам спичку,
Не зная, что делать, если
Вы взглянете мне в лицо.
Я помню - над синей вазой -
Как звякнули наши рюмки.
'О, будьте моим Орестом!'
И я Вам дала цветок.
Смеясь - над моей ли фразой? -
Из замшевой черной сумки
Вы вынули длинным жестом
И выронили - платок.
| |
11Alle ogen zijn lieftallig
En geen kat is grauw.
Weet dan dit, voor het geval ik
Jou bedriegen zou:
Om het even wie ik vurig
Kuste in de nacht,
Om het even wie 'k een dure
Eed te zweren dacht -
Dat mijn hele levenswandel
Kuis zou zijn voortaan,
Dat ik nimmer op een ander
Nog een blik zou slaan...
Zie je dit cipressekruisje?
Ken je 't nog? - Zo gauw
Jij komt fluiten bij mijn huisje
Ben ik weer van jou!
| |
11Все глаза под солнцем -жгучи,
День не равен дню.
Говорю тебе на случай,
Если изменю:
Чьи б ни целовала губы
Я в любовный час,
Черной полночью кому бы
Страшно не клялась -
Жить, как мать велит ребенку,
Как цветочек цвесть,
Никогда ни в чью сторонку
Оком не повесть...
Видишь крестик кипарисный?
-Он тебе знаком!-
Все проснется - только свистни
Под моим окном!
| |
[pagina 190]
| |
12Als de liefde bijna uit is,
Zeg ik hoe het was:
'k Had je handen lief waaruit ik
Altijd heerszucht las.
En je ogen - die ik wist niet
Wie hadden gestrikt! -
Maar die mij gestreng berispten
Om de minste blik.
En jou zelf met je vervloekte
Hartstocht - God, geef lucht! -
Jij die eiste dat ik boette
Voor de minste zucht.
Ook zal ik, vermoeider, kleiner
- Luister niet beleefd! -
Zeggen dat jouw ziel de mijne
Dwarsgezeten heeft.
Bovendien - het is toch bijna
Uit, dus onbevreesd:
Deze mond is voordat jij me
Kuste jong geweest.
Ogen had ik, klaar en bruisend,
'n Hart van vijf jaar oud...
Zalig wie, jouw pad niet kruisend,
Jou niet heeft aanschouwd!
| |
12Повторю в канун разлуки,
Под конец любви,
Что любила эти руки
Властные твои,
И глаза - кого-кого-то
Взглядом не дарят! -
Требующие отчета
За случайный взгляд.
Всю тебя с твоей треклятой
Страстью - видит Бог! -
Требующую расплаты
За случайный вздох.
И еще скажу устало,
-Слушать не спеши! -
Что твоя душа мне встала
Поперек души.
И еще тебе скажу я:
-Все равно - канун! -
Этот рот до поцелуя
Твоего-был юн.
Взгляд - до взгляда - смел и светел,
Сердце-лет пяти...
Счастлив кто тебя не встретил
На своем пути!
| |
[pagina 191]
| |
13Soms zijn er namen met een zware geur
En blikken die als vlammen kunnen branden...
En monden zijn er als een diepe scheur,
Donker en vochtig en met kronkelranden.
En vrouwen zijn er. - Dertig jaar zijn'zij.
Hun waaiers ruiken naar verdorven zinnen.
Hun haar is als een helm. - Ach, wat wou jij
Met mijn Spartaanse kinderziel beginnen?
| |
13Есть имена, как душные цветы,
И взгляды есть, как пляшущее пламя...
Есть темные извилистые рты
С глубокими и влажными углами.
Есть женщины. - Их волосы, как шлем.
Их веер пахнет гибелью и тонко.
Им тридцать лет. - Зачем тебе, зачем
Моя душа спартанского ребенка?!
| |
14Ik vraag de spiegel, die beslaat -
Zijn dromend aangezicht
Wordt nevelig - waarheen u gaat
En waar uw haven ligt.
Ik zie een mast, een schip, u meldt
Zich aan het dek, gejaagd...
Een trein, u in de rook... Een veld
Dat in de avond klaagt...
Die velden door de dauw verblind,
En raven zweven aan...
- Ik zegen u, met welke wind
U ook bent meegegaan!
| |
14Хочу у зеркала, где муть
И сон туманящий,
Я выпытать - куда Вам путь,
И где пристанище.
Я вижу: мачта корабля
И Вы-на палубе...
Вы - в дыме поезда... Поля
В вечерней жалобе...
Вечерние поля в росе,
Над ними - вороны...
- Благословляю Вас на все
Четыре стороны!
| |
[pagina 192]
| |
15Ach, in je eerste lief
Had je haar schoonheid lief,
't Hennagekleurde haar,
't Klagen op fluit en snaar,
't Knarsende ruiterpad,
Hoe zij in 't zadel zat,
Verder die twee opalen
Ingelegd met koralen.
Anders was nummer twee:
Wenkbrauwen van een fee,
Roze Boechaarse zij,
Ringen, een hele rij,
Wang met een moedervlek,
Donker gebruinde nek
Onder dat hele blonde,
En middernachtelijk Londen.
Ook heeft je derde schat
Vast wel iets goeds gehad.
- Zwerfster, wat zal je vlinderend
Hart zich van mij herinneren?
| |
15В первой любила ты
Первенство красоты,
Кудри с налетом хны,
Жалобный зов зурны,
Звон - под конем - кремня,
Стройный прыжок с коня,
И - в самоцветных зернах -
Два челночка узорных.
А во второй - другой -
Тонкую бровь дугой,
Шелковые ковры
Розовой Бухары,
Перстни по всей руке,
Родинку на щеке,
Вечный загар сквозь блонды,
И полунощный Лондон.
Третья тебе была
Чем-то еще мила...
- Что от меня останется
В сердце твоем, странница?
|
|