De Tweede Ronde. Jaargang 18

[p. 172]

Uit: Liederen over Alexandrië
Michail Koezmin^*
(Vertaling Margriet Berg en Marja Wiebes)

II

Wanneer men tot mij zegt: ‘Alexandrië’,
zie ik de witte muren van een huis,
een tuintje met een perk van violieren,
het bleke zonlicht van een najaarsavond,
ik hoor de klanken van een verre fluit.

Wanneer men tot mij zegt: ‘Alexandrië’,
zie 'k sterren boven een verstilde stad,
en dronken zeelui in de havenwijken,
een danseresje doet de ‘wespendans’,
ik hoor een tamboerijn en boze stemmen.

Wanneer men tot mij zegt: ‘Alexandrië’,
zie ik bleek avondrood boven een groene zee,
en warrelige twinkelende sterren,
lichtgrijze ogen onder dichte wenkbrauwbogen,
die ik ook voor me zie wanneer
er niemand tot me zegt: ‘Alexandrië’.

* Michail Aleksejevitsj Koezmin (c. 1875-1936) was aanvankelijk een symbolistisch dichter, die zich bekeerde tot het concretere ‘akmeïsme’, de groep waartoe ook Achmatova, Chodasevitsj en Tsvetajeva worden gerekend. Hij koos graag historische onderwerpen; zijn eerste bundel was ‘Liederen uit Alexandrië’ (1906). In een essay over Koezmin beschreef Kees Verheul hem als ‘de enige homofiel in de Russische literatuurgeschiedenis, die zijn sexuele gerichtheid niet onder stoelen of banken stak.’

Александрийские песни
II

Когда мне говорят: ‘Александрия’,
я вижу белые стены дома,
небольшой сад с грядкой левкоев,
бледное солнце осенного вечера
и слышу звуки далеких флейт.

Когда мне говорят: ‘Александрия’,
я вижу звезды над стихающим городом,
пьяных матросов в темных кварталах,
танцовщицу, пляшущую ‘осу’,
и слышу звук тамбурина и крики ссоры

Когда мне говорят: ‘Александрия’,
я вижу бледно-багровый закат над зеленым морем,
мохнатые мигающие звезды
и светлые серые глаза под густыми бровями,
которые я вижу и тогда,
когда не говорят мне: ‘Александрия!’