|
| |
| |
| |
Vijf sonnetten
Francesco Petrarca
(Vertaling Frans van Dooren)
Sonnet 124
De liefde, en 't lot, en de zwartgalligheid
waarmee mijn geest zich vastklampt aan 't verleden,
kwellen mij zo dat ik met recht en reden
de mensen die zijn heengegaan benijd.
De liefde put mij uit, en 't lot bereidt
mij hulp noch troost. In machteloze beden
huil ik van woede en pijn, op zoek naar vrede
in deze harde en uitzichtloze strijd.
De mooie dagen zijn voorgoed voorbij,
en ach, wat kan ik verder nog verwachten?
De helft van 't leven ligt al achter mij.
Ik zie de stille dromen en gedachten,
die hoopvol aan mijn geest ontspringen, alle
als breekbaar porselein in stukken vallen.
| |
[Italians]
Amor, Fortuna et la mia mente, schiva
di quel che vede e nel passato volta,
m'affligon sì ch'io porto alcuna volta
invidia a quei che son su l'altra riva.
Amor mi strugge 'l cor, Fortuna 'l priva
d'ogni conforto, onde la mente stolta
s'adira e piange: e così in pena molta
sempre conven che combattendo viva.
Né spero i dolci dí tornino indietro,
ma pur di male in peggio quel ch'avanza;
et di mio corso ò già passato 'l mezzo.
Lasso, non di diamante, ma d'un vetro
veggio di man cadermi ogni speranza,
et tutti i miei pensier' romper nel mezzo.
| |
| |
| |
Sonnet 160
Als Liefde en ik vol van verbazing kijken
naar 't beeld van haar die alle schoonheid slaat,
zien wij een vrouw die, als ze lacht en praat,
op niemand dan slechts op zichzelf kan lijken.
Haar vonkende ogen, als twee sterren, prijken
met zulk een warme gloed in haar gelaat
dat wie 't verheven pad der liefde opgaat
alleen nog maar dát licht wenst te bereiken.
Hoe prachtig is 't, als zij in groene dalen
pril als een bloem in 't gras zit en door haar
sneeuwwitte kleed heel de natuur doet stralen!
Hoe heerlijk is 't om in 't nog vroege jaar
haar peinzend door de velden te zien dwalen,
terwijl ze een krans vlecht in haar gouden haar!
| |
[Italiaans]
Amor et io sì pien' di meraviglia
come chi mai cosa incredibil vide,
miriam costei quand'ella parla o ride
che sol se stessa, et nulla altra, simiglia.
Dal bel seren de le tranquille ciglia
sfavillan sì le mie due stelle fide,
ch'altro lume non è chi'infiammi et guide
chi d'amar altamente si consiglia.
Qual miracolo è quel, quando tra l'erba
quasi un fior siede, over quand'ella preme
col suo candido seno un verde cespo!
Qual dolcezza è ne la stagione acerba
vederla ir sola coi pensier' suoi inseme,
tessendo un cerchio a l'oro terso et crespo!
| |
| |
| |
Sonnet 164
Nu aarde en hemel zwijgt, en wolk en wind
en dier en vogel slapen, en de wagen
der sterren door de nacht wordt voortgedragen
boven een zee die roerloos vrede vindt,
waak, peins, gloei, huil ik, zinneloos verblind
door haar wier zoete pijnen mij belagen,
steeds als ik me, door 't strijden lamgeslagen,
in vredige gedachten aan haar bind.
En zo ontvloeit aan één heldere bron 't
bitter en zoet waaruit ik voedsel haal,
en één hand is 't die mij geneest en wondt.
En op dit slagveld sterf ik duizend maal
per dag om duizend maal weer te herleven.
Zo ver ben ik van mijn geluk verdreven!
| |
[Italiaans]
Or che 'l ciel et la terra e 'l vento tace
et le fere e gli augelli il sonno affrena,
Notte il carro stellato in giro mena
et nel suo letto il mar senz'onda giace,
vegghio, penso, ardo, piango; et chi mi sface
sempre m'è inanzi per mia dolce pena:
guerra è 'l mio stato, d'ira et di duol piena,
et sol di lei pensando ò qualche pace.
Così sol d'una chiara fonte viva
move 'l dolce et l'amaro ond'io mi pasco;
una man sola mi risana et punge;
e perchè 'l mio martir non giunga a riva,
mille volte il dí moro e mille nasco,
tanto da la salute mia son lunge.
| |
| |
| |
Sonnet 293
Had ik voorzien dat mijn berijmde zuchten
de mensen zulk een vreugde zouden geven,
dan had ik van 't begin mijn pennevruchten
vaker en veel verzorgder opgeschreven.
Maar sinds de dood de liefste weg deed vluchten
die 't stralend hoogtepunt was van mijn leven,
kan ik mijn verzen, om mijn smart te luchten,
helaas geen glans en schittering meer geven.
Vroeger was ik gewoon om frank en vrij
de tranen van mijn hart te laten stromen,
want roem noch eer noch aanzien raakte mij.
Maar nu die hoge schoonheid me is ontnomen,
hoor ik, moe en verlamd, nog slechts hoe zij
mij van hierboven toeroept om te komen.
| |
[Italiaans]
S'io avesse pensato che sì care
fossin le voci de' sospir' miei in rima,
fatte l'avrei, dal sospirar mio prima,
in numero più spesse, in stil più rare.
Morta colei che mi facea parlare,
et che si stava de' pensier' miei in cima,
non posso, et non ò più sì dolce lima,
rime aspre et fosche far soavi et chiare.
Et certo ogni mio studio in quel tempo era
pur di sfogare il doloroso core
in qualche modo, non d'acquistar fama.
Pianger cercai, non già del pianto honore:
or vorrei ben piacer; ma quella altera
tacito staneo dopo sé mi chiama.
| |
| |
| |
Sonnet 329
O dag, o tijd, o uur, o laatste stonde,
o sterrenpracht, die ik vergeefs aanbad,
o lieve blik, waarin een dreiging zat
die ik helaas bij 't weggaan niet doorgrondde!
Nu pas besef ik welk een diepe wonde
mij toen werd toegebracht: ik hoopte dat
ik haar niet helemáál verloren had,
maar al mijn hoop werd door de wind verslonden.
Want ach, dat zij die 't licht was van mijn leven
zich om te sterven al op God gericht had,
stond bitter op haar zoet gelaat geschreven.
Maar doordat er een waas voor mijn gezicht zat,
zag ik niet wat ik zag, zodat de liefde
mijn hart ineens met nóg meer smart doorkliefde.
| |
[Italiaans]
O giorno, o hora, o ultimo momento,
o stelle congiurate a 'mpoverirme!
O fido sguardo, or che volei tu dirme
partend'io per non esser mai contento?
Or conosco i miei danni, or mi risento:
ch'i' credeva (ahi credenze vane e 'nfirme!)
perder parte, non tutto, al dipartirme;
quante speranze se ne porta il vento!
Ché già 'l contrario era ordinato in cielo,
spegner l'almo mio lume ond'io vivea,
et scritto era in sua dolce amara vista;
ma 'nnanzi agli occhi m'era post' un velo
che mi fea non veder quel ch'i' vedea,
per far mia vita súbito più trista.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd